Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 287.jpeg

przychylniejsi, nie wahali się w swych pismach podać nam o prześladowaniach i roęczeristwach, jakie nasi wycierpieli. Zapisali oni nawet dokładnie czas prześladowania. Piszą bowiem, że w 15 roku panowania Domicjana, za wyznanie Chrystusa posianą została, razem z wielu innymi, na wygnanie na wyspę Pontia, Flavia Domitilla, siostrzenica Flawjusza Klemensa, ówczesnego konsula“ (Cf. Bruttius ap. Euseb. Chronić. vert. Hieronym. Olymp. 219). Samego Flawjusza Klemensa, który był konsulem i krewnym Domicjana, skazał tenże na śmierć za bezbożność (nieuznawanie cezara bogiem), a żonę jego za to samo na wygnanie na wyspę Pandateria (Xiphilin. e Dione Cass. 1. 6 7 c. 14). Za D’a św. Jan Apostoł wygnany był z Efezu na wyspę Patmos (Euseb. Hist. E. III 18), a według Tertuljana (De praescript. c. 3 6) miał być pierwej w Rzymie wrzucony w beczkę wrzącej oliwy i wyjść z niej bez skażenia. Hegesippus (ap. Euseb. op. c. III 19. 20) świadczy, że D. ze szczególniejszą zawziętością kazał zabijać tych, którzy wywodzili ród swój od Dawida; lecz gdy raz mu donieśli heretycy o kilku jeszcze potomkach tegoż króla, a krewnych P. Jezusa, i D. przekonał się, że nie ma czego obawiać się z ich strony, prześladowanie całe przeciw chrześcjanom powstrzymać kazał. D. został w pałacu swym zamordowany r. 9 6. Dobrą charakterystykę jego całego panowania ob. Champajny, Les Antonina, t. I r. 6 — 8. X. W. K.
 Domiechowski Przemysław, przeor i profesor klasztoru mogilskiego cystersów, wydał: Kazanie na pogrzebie Awlrzeja Drwalewskiego, Krak. 1646; Praktyka żywej wiary, którą sprawiedliwy żyje,przez ks. Tomasza a Jem, karmelitę, przekład z łacinsk., Krak. 1 64 7 in-12 str. 4 76; Ray zabaw dusze nabożney z dziełka, iw. Gertrudy, Krak 164 9 in-12.
 Domine non sum dignus (Panie, nie jestem godzien). Zdaje się, że modlitwę tę, ułożoną podług słów setnika z Kafarnaum (“Mat. 8, 8), od bardzo dawnych czasów odmawiano przed przyjęciem Kommunji. Ślady jej spotykamy j::ż u Św. Chryzostoma (Hom. de s. 2’Aozn.); dopiero później wszakże, w XII lub XIII w., została ona wprowadzoną do rytuału, gdzie trzyktotnie bywa odmawianą przed udzieleniem Kommunji i przed przyjęciem jej przez kapłana w czasie Mszy. Wilh. Durand pierwszy o niej, jako o rytualnej wspomina. Wzniosła i wielkiej treści pełua ta modlitwa jest wyrazem najgłębszej pokory i synowskiej nadziei.
 Dominik Pancernik (Dominicus Loricatus), św. (14 Paźd.), jeden z największych pokutników i zwolenników biczowania, zwany pancernikiem od żelaznego pancerza, jaki przez wiele lat nosił na gołem ciele. Gdy wstąpił do stanu duchownego, rodzice jego ofiarowali jakiś dar biskupowi, prosząc, aby ich syna wyświęcił na kapłana. Dominik tak się przeraził tem świętokupstwem, że nie śmiał zbliżyć się do ołtarza i porzuciwszy świat, został zakonnikiem. Najsurowsze zadając sobie pokuty, żył najprzód pomiędzy pustelnikami de Ponte Kezzoli (Luceoli) w Urobrji, a po kilku lalach w pustelni św. Piotra Damiana w Fontavelano. W niedzielę tylko i we czwartki dodawał odrobinę kopru do chleba, a w inne dni posilał się samym chlebem i wodą. Spał mało: prócz żelaznego pancerza, opasywał się jeszcze wieloma żelaznemi łańcuszkami, i w tak bolesnem ubraniu, często po tysiąc razy przyklękał, odmawiając psałterz. Żadnego dnia nie pominął bez biczowania się i rozmyślania psalmów. Niekiedy, a zwłaszcza w czasie wielkiego postu, przedłużał biczowanie przez trzy psałterze, lub też biczując się odmawiał 20 razy psałterz w ciągu 6 dni;