Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 281.jpeg

dalej tezy antypapiezkie. Na podstawie nadsyłanych sobie z Rzymu przez profesora Friedricha wiadomości, redagował, pod pseudonimem Quirinus’a, Listy rzymskie o soborze (18 70 r.). Pisma te, równie jak jego Erklarungen uber die Unfehlbarkeitsadresse der Concihiater u. ueber die neue Geschd/tsordnung des Concils, przyczyniły się przeważnie do obudzenia tej smutnej agitacji, która zakończyła się odstępstwem od Kościoła D’a, a wraz z nim kilkunastu kapłanów, i potworną, ale podtrzymywaną jeszcze zewnętrznemi środkami, próbą utworzenia jakiegoś altkatolickiego kościolka. Obecne milczenie i trzymanie się na uboczu D’a, względem innych aitkatolików, budzi jeszcze nadzieję, że znakomity ten, ale obłąkany pychą uczony, przejrzy błąd swój własny i sprzeczność, w jakiej obecnie się znajduje z tem wszystkiem, czegs o Kościele i o władzy papiezkiej uczył poprzednio, na zasadzie badań życia całego. D. napisał: Die Eucharistie in den 3 ersten Jahrh., Mainz. 182 6. Dokończył Hortig’a Podręcznik hist. kościelnej (l t. i i 2 cz.), Landshut 1826; toż nowo przerobione przez D. jako Gesch. der christl. Kirche (do 680 r. po Chr.), ib. 2 cz. 1883 — 35; Lehrbuch d. Kirchengeschichte (do Lutra), Regensb. 1836, 2 wyd. 1843; Muhameds Religion nach ihrer inneren Entwickelung, ib. 1838; Ueber gemischte Ehen, 1838, 5 wyd. 1839; Die Reformation, ihre Entwickelung u. ihre Wirkungen im Umfange des luther. Bekentnisses, ib. 3 t. 1846, 2 wyd. 1851; Luther, eine Skizze. Freib, 1851. Hippclytus u. Kalistus od. die rijm. Kirche in der ersten Hal/te des 3 Jahrh., 1853; Kirchengeschichte 1 t. 1 cz.; Heidenthum u. Judenthum, VorhaUe zur Gesch. des Christenthums, Regensb. 185 7; Christenthum u. Kirche in der Zeit der Grundlegung, 1860; Kirche u. Kirchen, Papsthum u. Kirchenstaat, 1861; Die Papstfabeln des MAlters, 1863; Beitrage zur polit. kir chi. u. Culturgesch. d. 6 letzten Jahrh., 2 t. 1861 — 63; Die Vergangenheit u. Gegenwart d. kath. Theologie, 1863; wiele broszur i mów okolicznościowych. Pod jego kierunkiem wyszły: Beitrage zur polit. u. kircld. u. Culturgescbichte der 6 letzten Jahrh., Regensb. I t. 1861, II 1863. N.
 Dom, hebr. baith, w wyrazach złożonych beth, w języku biblijnym znaczy nietylko dom drewniany, lub murowany, lecz i wszelkiego rodzaju mieszkanie, a mianowicie: i) namiot przenośny, który jest domem pasterzy, prowadzących koczujące życie (Gen. 2 7, 15. 3 3, 1 7). 2) Pałac królewski, zamek, beth-hammelech (dom królewski, II Reg. 11, 2. 9. III Reg. 9, 1. 10), lub tylko habaith, dom par excellence; zkąd pochodzi aszer al-habaith (który nad domem), t. j. przełożony pałacu (III R. 4, 6. 18, 3. IV Ił. 10, 5. 15, 5. 19, 2. Isai. 22, 15. 36, 3.), CO odpowiada dzisiejszemu marszałkowi dworu. Ztąd beth-Dawid—dom Dawida, beth-Pareoh—dom Faraona, t. j. pałace, czyli zamki Dąjvida i Faraona (Isai. 22, 22. Gen. 12, 15.). 3) Nietylko domy, pałace i namioty przeznaczone na mieszkanie ludzkie, lecz też namioty, lub świątynie bóstw pogańskich nazywają się domami (beth), np. namioty Astarty (IV Reg. 23, 7.), świątynia Dagona (I Reg. 5, 2. 5. 31, 10), Baala (IV Reg. 10, 23...). 4) Namiot święty (ob. Przybytek), w którym była złożona Arka (ob.) przymierza, a następnie świątynia jerozolimska nazywają się domem Bożym (beth-Elohim, beth-Jehowah; Exod. 23, 19. Jos. 6, 24. Jud. 18, 31. I Reg. i, 7. 24. 3, 15. II Reg. 12, 20. Psal. 5, 8. III Reg. 6, 5. 37. 7, 12. Isai. 66, 1. i in.). 3) Dom bierze się za część domu, np. wieczernik (sala jadalna; Est. 7, 8), pokoje niewie-