czas poselstwa swego w Toroniu (1464), D. kazał dla siebie przełożyć aa język łac. Kronikę Wiganda (pisaną ok. r. 1394). R. 1467 król powierzył mu edukację 4 swoich synów: Władysława, Kazimierza (Św.), Jana Albrechta i Aleksandra, do których później (ok. r. 14 70) przydani zostali: Zygmunt i Fryderyk (Ilist. Pol. XIII 411; szczegóły do edukacji cf. Bielowshi, Pompeii Trogi’ Fragmenta, Leopoli 185 3 s. 6 3... i Zeissberg 238, 245). D. stał na czele tej edukacji (filiorum regiorum magister et institutor), co jednak nie uwolniło go od missji dyplomatycznych. Wkrótce po-objęciu opieki nad dziećmi królewskiemi wysłany był (1 4 6 7) do Czech, już to dla pogodzenia panów czeskich z kr. Jerzym Podjebradem, już też dla nakłonienia tego ostatniego do pojednania się ze Stolicą Apostolską [Dług. Hist. Pol. XIII 411 —14; cf. Zeissberg s. 240 not. 1). Podczas tego poselstwa (opisane negocjacje w Eschenloer’a Hist. Yratisl. s. 148...) będąc w Wrocławiu, wraz z innymi posłami wpłynął na kapitułę, że bpem wrocławskim obrała (w Stycz. 14 68) Rudolfa, legata papiezkiego (J. Longini Chronić, episc. vratisl. s. 29 — 30). Z królem Kazimierzem był w Podolińeu (1469), dokąd miał przybyć król węgierski Maciej (Hist. Pol. XIII 449). Gdy wychowaniec D’a 17-letni Władysław, syn Kazimierza kr. pol., obrany został królem czeskim (1471), prosił swego mistrza, aby mu towarzyszył do Czech. D. odmówił, z powodu interdyktu ciążącego na tyra kraju (Hist. Pol. XIII 498; Vita Dług.); prośbę syna poparł ojciec, wystawiając, źe byłoby okrucieństwem pozbawiać młodzieńca od razu dwóch ojców: tego, który go zrodził, i który go wychował. D. przyjął wreszcie zaproszenie i z młodym królem 25 Lipca 147 1 r. opuścił Kraków. Władysław, żeby się z nim nie rozłączyć, zamianował go arcybpem pragskim (list fer. 3 ante Nativ. Mariae 1471 a., ap. Wagner Analecta Scepusii, Posonii 17 i 8 III 258); lecz D., czy to przez pokorę, że obawiał się tak wielkiego ciężaru (Fńa Dług.), czy też z namowy swego przyjaciela Sędziwoja z Czechela (ap. JanocJct Specimen catal. codd. mss. bibl. Zalusc. s. 33 n. 88), czy wreszcie z powodu przewidywanego oporu panów czeskich (cf. Zeissberg s. 244), nominacji nie przyjął. W Czechach krótko bawił D.: śmierć brata Jana Dł. młodszego, kan. krak., i własna jego choroba zmusiły go, wkrótce po koronacji (2 2 Sierp. 1471), wrócić do Krakowa. Tu choroba takie przybrała rozmiary, że lekarze zwątpili o jego życiu. Wyzdrowiał jednak; już w Sierp. 14 72 należał do układów króla Kazimierza z księciem bawarskim Albrechtem (Dogiel, Cod. dipl. I 384); w rok potem (Sierp. 1473) byl w Tropawie, na zjeździe posłów polskich z węgier. i czesk. (Dogiel I 60 n. 20; Dług. Hist Pol. XIII 488); r. 1478 d. 21 Grud. podpisywał zawieszenie kroków nieprzyjacielskich między Polską a Węgrami w Wyszehradzie, które się wielu panom nie podobało, lubo, zdaniem Długosza (Hist. Pol. XIII 574), odwróciło tyle klęsk, ile ich z 6 wojen wyniknąć mogło. Przed 29 Paźdz. 147 9 r. został obrany arcybpem lwowskim (Miechowita 1. 4 c. 7 2; Helcel, Pomniki praw. II n. 4216), lecz sakry nie doczekał. Datę jego śmierci podaje Miechowita (1. c.) na piątek 29 Maja 1480 r., Starowolski (Monum. Sarmat, n. 1980) na 10 Maja t. r. Lecz z akt grodzkich krakowskich (ap. Helcel. op. c. n. 42 36 — 7) widać, że D. f po d. 12, a przed 24 Maja 1480; prawdopodobnie <1. 19 Maja, który rzeczywiście w r. 1480 wypadał w piątek (a 29 Maja w poniedziałek). Pochowany w kościele paulinów na Skałce w Kra-
