Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 232.jpeg

rozpatrzeniu wszelkich zażaleń przeciw Djoskurowi, potępiono go, jako poplecznika i obrońcę herezji Eutychesa, poprzednio już przez Kościół potępionej, jako winnego gwałtów na rozboju efezkim, prześladowcę prawdziwej wiary; pomijając już inne na niego zarzuty, jak podtrzymywanie błędów orygenesowskich, zdania bluźniercze, zabór cudzej własności, lichwę i prowadzenie gorszącego handlu we własnym domn. Wydano więc wyrok, mocą którego złożony został ze stolicy biskupiej i skazany na wygnanie do Gangry w Paflagonji, gdzie też i um. r. 554. Tillemont tak się wyraża o D. „Odebrał Aleksandrji sławę, jaką się szczyciła od czasów św. Atana zego, uważano ją bowiem za wzór pobożności, podporę prawdy; on zaś wprowadził tam herezję, która poczyniła straszne spustoszenia; cnoty świętych i miecz barbarzyńców po dwunastu wiekach nie zdołały jeszcze zatrzeć tego bolesnego wspomnienia.“ Cf. artykuł Barsumas archimandryta. (Marx). X. W. M.
 Diotrephes. Św. Jan w liście III w. 10 użala się na niego, że mu się sprzeciwia, że słowa złośliwe o nim rozsiewa, a nadto jeszcze ^nie przyjmuje u siebie braci, i tym, co ich przyjmują, ma to za złe, i z kościoła ich wyłącza. Niewiadomo, jaki to był kościół, którego on był członkiem, bo z tego, że list ten pisany był do Kajusza (ob.), członka tegoż kościoła, wnosić nie można, że to był kościół w Koryncie. Niewiadomo też, czy D. piastował rzeczywiście jaki urząd kościelny, czy też go sobie tylko przywłaszczał. Musiał jednakże mieć powagę pomiędzy braćmi, skoro w swej zarozumiałości chciał być ich przewodnikiem (3 Jo. 9). To tylko z pewnością powiedzieć można, że był kacerzem, bo występując przeciwko Św. Janowi, odrzucał chrześcjańskie zasady i naukę, jaką w swych listach Apostołowie: Piotr, Paweł, Jakób, co do chętnego posłuszeństwa kościelnej władzy, łagodności i miłości ku swym poddanym i gościnności dla obcych, jasno i dobitnie podali. Czy B. był chrześcjaninem z żyda, czy też z poganina, orzec nie można. Wprawdzie imię jego zdaje się przemawiać za drugićm przypuszczeniem! lecz i żydzi miewali greckie imiona. Jeśli zaś porównamy jego postępowanie z zasadami surowych chrześcjan-żydów, o jakich Dzieje i Listy apostolskie wspominają, którzy chociaż już chrześcjanie, byli wszakże stronnikami judaizmu, nasuwa się przekonanie, że D. prawdopodobnie do nich należał, lecz tylko prawdopodobnie; bo za czasów apostolskich nawet niektórzy chrześcjanie, z pogan nawróceni, podzielali zasady surowych chrześcjan żydowskich (I Cor. 7, 18. Gal. 4, 9. 10. 21. 5, 2 — 4. 6, 12). (Kozelka). X. A“. W.
 Dippel Jan Konrad, syn pastora księstwa Darmsztadzkiego, ur. 10 Sierp. 1 6 7 2 r. Uczył się teologji; raz walczył przeciw pietystom, to znowu stawał w ich obronie, stosownie do swego interesu lub humoru. Jako teolog protestancki wsławił się opozycją, przeciw chcącym zaprowadzić obowiązek trzymania się stałego wyznania wiary. Wreszcie całe życie jego było tułacze, rozproszone, zdolności używał jedynie na dogodzenie swoim namiętnościom. Poświęcał się“ także alchemji, co doprowadziło go do odkrycia farby niebieskiej, zwanej berlinerblau. W Amsterdamie był doktorem i wielkie miał powodzenie, ale długi i nieoględne jego pisaniny zmusiły go do ucieczki. Osiadłszy w Altonie, jako radca duński popadłszy w podejrzenie o stosunki z zagranicą (z Szwecją), dostał się (1719) do więzienia, w którem na wyspie Boraholm 7 lat przesiedział. Po wydo-