dzaje kanoników w tej kapitule, a mianowicie: biskupów i kapłanów, z jednym tylko prałatem primicerjuszem. Król nominuje kanoników, instytucja kanoniczna należy do Stolicy Ap. Kapituła ta wyjęta jest z pod juryzdykcji tak zwyczajnej jak delegowanej, arcbpa paryzkiego; część funduszu kościelnego obrócona jest na pensjonat dla córek kawalerów legji honorowej. Cf. Gallia Christiana t. VII; Mabillon, Annales O. S. Bened. i Acta SS. O. S. B; V. Michael Felibien, probationes histeriae a. S. Dion.; Dubletus. Historia Sandionysiana; Fleary, Hist. eccl: Łrsch u. Gruber En cykl. (Gams). ./ .V. Djoskur (JJioskoros), ur. na początku V w., wybrany na patriarchę aleksandryjskiego po św. Cyryllu r. 4 44. Życie jego nie zasługi wałoby na wspomnienie historyczne, gdyby nie rozbój efezki, którego on był sprawcą. Przeszłość jego nie jest znaną. Po śmierci św. Cyryla, D. przybrawszy pozory pobożności, utorował sobie drogę do patrjarchatu; lecz wkrótce po swym obiorze zrzucił maskę i pokazał się takim, jakim był w rzeczywistości: dumny, okrutny, tyran raczej niż biskup, mściwy i niesprawiedliwy dla krewnych swego poprzednika, zuchwały w stosunkach z rządcami Egiptu, degradował kapłanów bez uprzedniego procesu i przepisów prawa, wznowił spór z patrjarchą antjocheńskim o pierwszeństwo. Gwałtowność i niegodziwość jego uwydatniła się najwięcej w sprawie heretyka Eutychesa (ob.). Sobór konstplitański potępił Eutychesa. Papież Leon IV nie przyjął jego apelacji, cesarz Teodozjusz II zatwierdził ustawy soboru, Eutyches tymczasem udał się do Djoskura, prosząc o unieważnienie wydanego na siebie wyroku. I nie zawiódł się w swej nadziei. Od czasu wyniesienia Konstantynopola do godności stolicy cesarstwa, biskupstwo tamtejsze nabrało większego znaczenia i zagrażało odjęciem pierwszeństwa stolicy aleksandryjskiej; ztąd powstała wzajemna zawiść obu stolic. Eutyches skorzystał z tej okoliczności, oddał się pod opiekę D’a, który pragnął upokorzyć Flawjana, patrjarchę konstplitańskiego, oskarżył go o obronę błędów Nestorjusza, którego znowu Eutyches był przesadzonym przeciwnikiem. Za staraniem eunucha Chryzaijusza, cesarz upoważnił D’a do zwołania soboru w Efezie (4 4 9 r.), co też i uskutecznionem zostało, lecz w liajniegodziwszy sposób. D. zebrał dziesięciu metropolitów i dziesięciu biskupów ze swego patrjarchatu, przybył także delegat od mnichów wschodu, którzy otwarcie stanęli po stronie Eutychesa; przeciwników zaś pominięto w wezwaniu. Wprawdzie pozwolił D. przybyć i biskupom, którzy zasiadali na soborze konstplskim, lecz nie w charakterze sędziów, z prawem głosowania, lecz uważając ich za winowajców, którzy zdawać mieli sprawę z swego postępowania. D. przewodniczył soborowi, wojsko uzbrojone pilnowało zgromadzenia, zgraja mnichów z kijami w ręku czekała na wyrok oddawna przygotowany, a uniewinniający Eutychesa. D. prowadził obrady synodalne jak jaki prezes trybunału rewolucyjnego. Podstępem i gwałtem zebrał wymaganą ilość głosów do uniewinnienia Eutychesa, a potępienia Flawjana. Ten oparł się niesłychanym nadużyciom D’a i założył apelację do Rzymu; rozgniewany D. rzucił się na Flawjusza, wraz ze swymi mnichami, i tak go pobił, że ten w kilka dni potem umarł. D. na czysty pargamin zebrał podpisy, a następnie wypisał na nim zrzucenie ze Stolicy Piotrowej samego Leona I, Papieża, dodając tym sposobem do dawnych swych niegodziwości fałszerstwo i bunt. Papież Leon I zwołał sobór powszechny do Chalcedonu (ob.) r. 551, gdzie, po
