(1281). W owym więc czasie stanął kościół w St. Denys taki, jakim się przechował do naszych czasów. Podług Felibjana ma on 335 stóp długości, 90 wysokości, 120 szerokości, z dwiema czworokątnemi wieżami, zaopatrzonemi w dzwony z czystego metalu. Drzwi są ze spiżu, złocone z wierzchu. Rewolucja nie oszczędziła opactwa St. Denys, w którego podziemiach śmiertelne zwłoki królów francuzkich spoczywały: zburzono nagrobki, prochy królewskie wrzucono do Sekwany.—Liczba, opatów St. Denys, zaczynając od pierwszego, którego nazwisko tylko przechowały kroniki, dochodzi do J3. Owym pierwszym opatem był Dodo, za króla Dagoberta opatem był Cunoald, za Karola Martela dwunasty opat nosił imię Godobalda. Głośny w dziejach Fulrad kierował sprawami opactwa za Pepina Małego i Karola W., używał on wielkiego zaufania u dwóch tych manarchów i do ważnych spraw byl używany. Św. Bonifacy, wybierając się do Fryzlandji, napisał list do Fulrada, prosząc go, aby pozdrowił króla Pepina i miał w swojej pieczy jego uczniów, mianowicie Lullusa w Moguncji. Z polecenia Pepina i Karola, Fulrad kilkakrotnie w poselstwie udawał się do Rzymu. it. 7 50 znajdował się w Rzymie, celem wyjednanie zezwolenia Papieża Zacliarjasza na przyjęcie korony królewskiej przez Pepina, później podejmował w St. Denys Papieża Stefana II, nakłaniającego Pepina do wyprawy przeciwko Longobardom. Tu także na nowo Stefan II namaścił na królestwo Pepina, jego małżonkę, oraz synów: Karola i Karlomana. Papież nadal wtedy rozliczne przywileje opactwu St. Denys: prawo zakładania klasztorów, pozostawania pod wyłączną juryzdykcją papiezką i posiadania własnego biskupa. Fulrad um. 7 84 r., czczony jako święty (Mabillm, Acta S.O.sB. t II p. II p. 334; Annal. t. I passim; Fleury, Hist. eccl. I 44). Po nim, piętnastym z kolei opatem byl Magńiarius, który w imieniu Karola W. oddał Pap. Adrjanowi terrytorjum Sabiny. Adrjan na nowo zatwierdził i rozszerzył przywileje St. Denys (Sirmond, Concil. Gall. II 113). Opat Fardulf towarzyszył Karolowi w wyprawach pko Sasom i był jednym z jego missi dominici. Ośmnastym opatem był Hilduin, uczeń Alkuina. Współcześni wspominają o nim z wielkiemi pochwałami. Przez Ludwika Pobożnego do Korbji wygnany, “a sprzyjanie jego synom, staraniem ucznia swego Hinkmara przywrócony został do dawnej godności. Przy współudziale Hinkmara zaprowadził surową regułę w St. Denys, które liczyło wówczas 150 zakonników. Na żądanie króla Ludwika, Hilduin opisał żywot Dionizjusza Areopagity (ob.) i odtąd datuje się podanie o Dionizjuszu Ar., jako apostole Gallji i patronie Paryża. Za opactwa Ludwika I, krewnego króla Karola Łysego, Normandowie napadli na Paryż i zburzyli większą część jego kościołów (857); kościół w St. Denys ocalał zapłaceniem ogromnego okupu. Roku 865 Normandowie splądrowali opactwo. Po śmierci opata Ludwika, Karol Łysy przywłaszczył sobie dochody opactwa i przybrał nawet nazwisko opata. W podobny sposób postąpili: król Odo I (892 — 898) i brat ostatniego Robert I. Hugo, zwany Wielkim, książę Francji i hrabia Paryża, jako spadek odziedziczył opactwo po ojcu i pobierał z niego dochody do samej śmierci (9 56). Hugo III, Kapet, pozwolił zakonnikom obrać sobie własnego opata i, celem podniesienia karności w St. Denys, osadził tam opata Odilona z Clugny. Opat Rajner wyjednał u Pap. Aleksandra II potwierdzenie wyjęcia St. Denys z pod jurydyzkcji arbpa paryzkiego, któremu odtąd nie wolno było rozciągać swej władzy na opactwo „absque
