dimissoriales, t. j. pozwolenia na opuszczenie swej djecezji, a przeniesienie się do nowej, to chociaż Reiffenstuel (l. 3 t. 9 n. 76) odmawia władzy wydawania ich wikarjuszowi kapitularnemu, jednak wielu poważnych kanonistów jest przeciwnego zdania, a zwyczaj upowszechnił udzielanie tego rodzaju pozwoleń, w czasie wakujących stolic biskupich; wiadomo zaś, że w razach wątpliwych consuetudo est optima legum interpres. X. S.
Dimna. Wspomina raz księga Josue 21, 35. jako miasto lewitów, w pokoleniu Zabulon. Ponieważ jednak in loc. parall. I Paral. 6, 62. zamiast tego stoi Rimmon (hebr. Rimnon; 70: ’Pεμμώυ, a miasto tego nazwiska leżało w pokoleniu Zabulon (Jos. 19, 13), a o Dimna już wzmianki nie ma, przeto sądzić należy, że, z powodu dość często zdarzającej się przemiany głosek r(esz) i d(aleth), pierwszy sposób pisania jest błędny. X. K. W.
Dimoryci (Dimeryci, Dimoeryci), tak nazywali się stronnicy Apollinarjusza z Laodycei, wspominani przez Sokratesa (Hist. eccl. II 46) pod nazwą apollinarystów (ob.). Nazwę dimorytów pierwszy raz spotykamy u Epifanjusza (Haeres. 77 § 23): pochodzi ona od wyrazu greckiego δῳοιρια, gdyż z trzech części składających człowieka, podług nauki Platona, dimoryci dwie tylko przyznawali Chrystusowi jako człowiekowi, a mianowicie: ciało i duszę. Apollinaryści w Antjochji, powiada Sozomenus (Hist. eccl. VI 25), nazywali się witaljanami od Vitalisa, bpa ich sekty; u późniejszych pisarzów (Facundus z Hermiane, pro defens. trium capitul. VIII, Paris 1679) występują oni pod nazwiskiem synuzjastów (od greck, wyrazu synusiasis, połączenie). Ta ostatnia nazwa odnosi się właściwie do polemjanów, którzy z przeciwnymi sobie walentynjanami tworzyli drugą odnogę apollinarystów, utrzymującą, że ciało Chrystusa z boską Jego naturą jedną istotę stanowi (Theodorit. Haeret. fabul. IV 8, 9). Należy tu także dodać, że najpierw Augustyn, jakkolwiek niezupełnie słusznie, odróżniał trzy sekty apollinarystów: 1) tych, którzy nie dopuszczali duszy ludzkiej w Chrystusie; 2) nie dopuszczających rozumnéj duszy, i 3) nauczających, że ciało Chrystusa stało się częścią Jego Bóstwa. Cf. Jac. Basnage, Dissert. de historia haeresis Apollinaris, Ultrajecti 1687, 1694; Vogt. Bibliotheca haeresiolog.; G. Wernsdorff, Disput. de Apollinare haeretico, Vitemb. 1694, 1719; J. Joachim Schröder, Dissert. de haeresi Apollinar., Marburg 1717; Tillemont VII 602—637; Walch, Historie der Ketzer, i art. Apollinaryści. (Häusle). J. N.
Dinkel Pankracy, ur. 9 Lut. 1811 r. w Stoffelstein, miasteczku archidjecezji bambergskiej. Po ukończeniu kursów filozoficznych i teologicznych w Bambergu, wyświęcony na kapłana 31 Sierp. 1834, zarządzał przez 9 lat parafją Forchheim, 1843 został proboszczem w Erlangen w trudnych okolicznościach, bo musiał naraz budować kościół, plebanję i walczyć z zabiegami Ronge’go, chcącego tam założyć gminę deutschkatolików. Wymowny i gorliwy proboszcz, mianowany został 16 Lipca 1858 przez króla Maksymiljana II biskupem augsburgskim, prekonizowany 27 Wrz., a 21 Listop. konsekrowany w Augsburgu. Oprócz oddzielnych kazań i mów okolicznościowych, wydał: Kazania i homilje niedzielne i świąteczne w 6 t., tudzież przez Jana Voltz’a pięknie illustrowane Rozmyślania na wszystkie niedziele i święta (Betrachtungen über die Evangelien
