fusu, jak i od straszliwych wstrząśnięć rewolucyjnych w r. 1848. W całej prowincji on był najsilniejszą podporą porządku i posłuszeństwa prawu i królowi. Nadto, dla wychowania duchownej młodzieży założył małe seminarjum, powiększył i zreformował seminarjum większe, przewodniczył w dorocznych rekollekcjach kapłanów, urządzał missje i miał tę pociechę, iż widział jak lud i kapłani odpowiadają jego pasterskiej gorliwości. Jego praca zwiększyła się jeszcze, gdy przez breve z 24 Paźdz. 1849 r. został mianowany delegatem apostolskim dla armji pruskiej. Papież Pius IX kreował go 20 Wrz. 1850 r. kardynałem, a 4 List. t. r. nuncjusz Via Prela wręczył mu insignia kardynalskie w katedrze wrocławskiej. Miasto Wrocław, które z nadzwyczajną radością obchodziło tę uroczystość, nie przeczuwało, że wkrótce utraci swego pasterza. Choroba, która długo już podkopywała zdrowie tego znakomitego biskupa, w końcu 1852 r. rozwinęła się gwałtownie. Kardynał udał się do Johannisbergu i tam przygotowywał się na śmierć; um. 20 Stycz. 1853 r., pochowany w katedrze wrocławskiej. Wszystką swóją majętność zapisał biskupstwu wrocławskiemu, z warunkiem, aby dochody z niej używane były na dobro djecezji. Kardynał D. był wysokiego wzrostu i majestatycznej postawy. Jego krótki pobyt na Szląsku był błogosławieństem dla tej krainy; Niemcy miały w nim jednego z najmężniejszych obrońców praw Kościoła. Prócz dzieł wyżej wspomnianych, zostawił jeszczc: Erinnerungeii an den jungen Grafen v. Stolberg; Fldmisches Stilleben nach Conscience; Predigten, Kegensb. 1843, 3 wyd. 1849. Życiorys D’a wydał jego następca bp Forster, Wrocł. 1859.
Dieringer Franc. Ksawery, ur. 1811 w Rangendingen, w księstwie Hohenzollern-Hechingen; w Tybindze uczył się teologji i filozofji; r. 1835 wyśw. na kapłana, został repetentem w seminarjum w Freiburgu, r. 1840 w Spirze professorem teologji w seminarjum, a 1841 także prof. filozofji w liceum miejscowém, od 1843 professorem dogmatyki i homiletyki w Bonn, od 1853 członkiem kapituły kolońskiej. R. 1843 redagował perjodyczne pismo Katholik, od 1844—46 wydawał Katholische Zeitschrift f. Wissenschaft u. Kunst; 1846 założył, wraz z innymi kapłanami, stowarzyszenie Boromeuszowe. Był kilkakrotnie na liście kandydatów do biskupstwa, i tak: 1855 na biskupstwo paderborn., 1864 na bisk. trewirskie, a 1865 na arcybisk kolońskie. Oprócz wielu artykułów, pomieszczanych w Tybingskim kwartalniku teologicznym, w Teol. Encyklopedji Aschbach’a i w różnych pismach perjodycznych, napisał: System der göttlichen Thaten des Christenthums, 2 t. Mainz 1840, 2 wyd. 1857; Kanzelvorträge an gebildete Katholiken, ib. 1844; Leben des heil. Karl Borr., Köln 1846; Lehrb. d. kath. Dogmatik, Mainz 1847, 5 wyd. 1866; Das Epistelbuch d. kath. Kirche theologisch erklärt, Mainz 3 t. 1861; Laienkatechismus üb. Religion, Offenbarung u. Kirche, ib. 1865. N.
Diesbach (v. Diessbach) Mikołaj Józef Albert von, ur. 15 Lut. 1732 r. w kantonie Bern z rodziców kalwińskich, po ukończeniu nauk był kapitanem w regimencie swego stryja, w służbie króla sardyńskiego. Razu pewnego wszedł do kościoła w Turynie i trafił, jak kaznodzieja dowodził, że tylko jeden jest Kościół, w którym można otrzymać zbawienie. D. nie wszystkie dowody znalazł logicznemi. Po kazaniu udał się do zakrystji, żeby kaznodzieję prosić o rozwiązanie niektórych trudności. Ten mu przyrzekł za kilka godzin służyć. Gdy D.
