Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 209.jpeg

w owych czasach stanowili biskupstwa, rozumieć należy, że czynili to z upoważnienia papiezkiego. W powszechnie bowiem uznaną przeszło zasadę, że tylko Stolica Apostolska może nowe stanowić djecezje, jak św. Bernard w liście 131 mówi: „Plenitudo siąuidem potestatis super universas orbis Ecclesias singulari praerogativa Apostolicae Sedi donata est. Potest si utile judicaverit novos ordinare episcopos, ubi hactenus non fuerunt.“ Bulla, jaką Papież stanowi, rozgranicza, dzieli, łączy i znosi djecezje, nazywa się bulla circumscripticniis. Thomassinus 1. c. c. 54 n. 7 wykazuje, że w pierwszych pięciu wiekach Kościoła niema żadnego śladu, aby władza świecka brała jaki udział w stanowieniu djecezji. W VI, VII i VIII w. na zachodzie wymagana była do tego zgoda władzy świeckiej (Thomass. 1. c. cap. 55 n. l). Na wschodzie zaś władzę stanowienia djecezji wzięli sobie całkowicie cesarze (id. 1. o. c. cap. 5 6 n. 6). Na zachodzie utrzymał się aż do naszych czasów współudział władzy świeckiej, dającej swoje przyzwolenie na organizacje djecezji. Gdy w kronikach średniowiecznych czytamy, że książęta świeccy zakładali biskupstwa, rozumieć należy, że się to działo z wiedzą i zezwoleniem Stolicy Apostoł. Pomijano o tem wzmiankę, jako o rzeczy, która się sama przez się rozumiała; niekiedy jednak czyniono ją wyraźnie, jak u Duchesne, t. III p. 517, gdzie Hildesheimska kronika podaje o cesarzu Ottonie I, stanowiącym biskupstwa w Czechach: „Coadunata synodo episcopia septem disposuit, et Gaudentiuin in principali urbe SIavorum Praga ordinari fecit archiepiscopum, licentia Romani Pontificis.“ Cf. art. Biskup.
 Diepenbrock Melchjor, baron, kardynał, książę bp wrocławski, ur. 6 Stycz. 1 798 r. w Bocholt, w Westfalji, uczęszczał do szkoły wojskowej w Bonu i odbył kampanję francuzką, jako oficer landwery. Po powrocie, za wpływem Sailera (ob.), który był przyjacielem domu jego rodziców, udał się do Landshut, gdzie się oddal studjom ekonomicznym, a następnie teologji. Gdy Sailer został przeniesiony do Ratysbony, D. udał się z nim. Tam 27 Grud. 1828 r. został wyświęcony na kapłana i pozostał nadal przy tym, którego zwał swym ojcem w Chrystusie. Sailer,.zostawszy biskupem regensburgskim, mianował D’a swoim sekretarzem i kanonikiem katedralnym. Wtedy to D. wydał: Życie Henryka Suso, 2 wyd. 1 837, do którego J. Górres dodał wstęp, i Duchowny bukiet (Geistl. Blumcnstrauss aus spanichen u. deiitschen Dichtergarten, Regensb. 1826, 3 wyd. 1854). R. 1835 został dziekanem kapituły, a następca Sailera, bp Schwabel, mianował go oficjałem. Biegłość w językach nowożytnych, znajomość życia duchownego, surowość obyczajów i pracowitość otwierały mu dalszą świetną drogę, którą z woli Opatrzności miał jeszcze przebyć. Wielka odpowiedzialność urzędu biskupiego przerażała tego świątobliwego kapłana, i gdy 15 Stycz. 1845 r. został mimo swej woli obrany bpem wrocławskim, stanowczo odmówił zgody na ten wybór i dopiero wyraźne życzenie Grzegorza XVI, Papieża, zdołało go skłonić do przyjęcia tej godności. D. 8 Cz. 1845 r. konsekrowany w Salzburgu, 2 7 t. m. objął stolicę wrocławską w najkrytyczniejszych okolicznościach; wszakże bystrością umysłu, siłą charakteru, a przedewszystkiem niezachwianą ufnością w Bogu potrafił, o ile to było w ludzkiej możności, ochronić swoją djecezję zarówno od zgubnych wpływów sekty Bonge go, popieranej przez biurokrację, i od ciężkich klęsk głodu i ty-