Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 207.jpeg

rządcę, alabarcha (i).a3ap/rfi, etnarch) i radę starszych, (ytpoooia, rodzaj sanhedrynu). W Syrji w większej liczbie pojawiają się (dokąd zapewne przyszli ze wschodu) dopiero od czasów Seleuka Nikatora (ok. 300 przed Chr.), w Azji Mniejszej od polowy III w. przed Chr. (Dz. Ap. 9, 2 sq. c. 13 i 14). W Macedonji, Grecji (Dz. Ap. c. 16 —18) i Italji oddawna przed nar. Chr. mieszkali już Żydzi, lecz pospolicie ciężkiego ucisku doznawali. Będący w diasporze Żydzi utrzymywali religijną wspólność z Żydami w Palestynie, czego wyrazem było opłacanie daniny na rzecz świątyni, składanie pierwocin i pielgrzymki do Jerozolimy (Dz. Ap. 2, 9 —11); nawet aleksandryjscy. Żydzi nie zrywali jedności z ziemią praojców, chociaż zbudowali sobie własną świątynię w Leontopolis (l 6 3 r.) i używali greckiego przekładu ksiąg świętych, który także był rozpowszechniony między diasporytami w Azji Mniejszej i Europie.—Rozproszenie Żydów między poganami było nietylko dziełem sprawiedliwości boskiej, lecz i Opatrzności: diaspora zmniejszyła wyłączność żydowskiego partykalaryzmu (którego przedstawicielami byli jeszcze faryzeusze za czasów Jezusa Chrystusa), wprowadziła między ludy pogańskie pierwiastki Objawienia i torowała drogę chrześcjaństwu, jako religji świata całego. Przedchrześcjańska diaspora więc posłużyła ku posianiu między łpjim ziarna Objawienia, w czćm znowu aleksandryjska diaspora największego była znaczenia (Uaneberg, Gesch. d. Offenb. I Aufl p. 360, 418 sq.).—Po zburzeniu Jerozolimy diaspora stała się powszechną; teraźniejsi Żydzi nazywają diasporę swoją gluth Edom (Chrześejanie^Edomici), albo też czwartem wygnaniem, odnośnie do monarchji Danielowych (2, 31..); najwyższy zwierzchnik (resz) Żydów, przebywających na wschodzie, w III wieku po Chr. nosił tytuł: „llesz=G’lutha“, t. j. księcia wygnania, diaspory. (Thalhofer). J. N.
 Dibon, nazwisko dwóch miast, z których jedno znajdowało się za Jordanem, a drugie w pokoleniu Judy. Ostatnie nazywa Jozue (15, 2 2) Dimona, a II Esd. (li, 25) Dibon; więcej nie masz o niem wzmianki. Dla odróżnienia od tego drugiejo Dibon, pierwsze nazywało się DibonGad (Num. 33, 46), najprzód bowiem należało do pokolenia Gad (Num. 32, 34); lecz przez podział Jozuego dostało się pokoleniu Uuben (Jos. 13, 9 —17); później zdobyli je Moabici (Isai 15, 2. Jer. 48, 22). U Izaj. 15, 9 to Dibon nazywa się Dimon, i według św. Hieronima (Com. in Isai. 1. c.) nosiło później obadwa nazwiska. Pod imieniem Diban pokazują jeszcze zwaliska na wyżynie, leżącej na północ od rzeki Arnon, w bliskości starego rzymskiego gościńca. A“. K. W.
 Djecezją. Kościół w samych początkach zastał cesarstwo Rzymskie podzielone na prowincje (protiinciae), które obejmowały miasta (civitatcs) pewnej krainy. Każde takie miasto miało swój osobny pewnego rodzaju senat (P’JUX-(], ordo, curia); na czele senatu tego, albo rady miejskiej, tył dictator, lub defensor cicitatis. Władza senatu miejskiego rozciągała się nietylko do miasta samego, ale też do przedmieść (subutbiaj i mniejszych miasteczek (oppida), do koła tegoż miasta leżących. Okrąg taki,’ albo powiat, nazywał się ipoitotsia, ifśpotxl<x (paroecia). Podobnie urządziła się i hierarchia kościelna, ponieważ Apostołowie i ich następcy Szerzenie wiary poczynali od miast większych. W mieście (cwitds) ustanowiony bywał biskup; mający duchowną władzę w całej paroecia (parafja); duchowny zaś senat, złożony z kapłanów (seniores, presbyteri) był mu do pomocy w wypełnianiu różnych obowiązków i do rady w rzą-