naszego zdania, utwierdzają je owszem jak najsilniej. Tamże bowiem (cap. 6 v. 3) czytamy: „upatrzcież tedy bracia z was siedmiu mężów, dobre świadectwo mających, pełnych Ducha św. i mądrości.“ Apostołowie więc, przed udzieleniem święcenia djakonatu, pilnie badali nie o to, czy mający być poświęconymi są wierni, rzetelni, aby im bezpiecznie powierzyć pieniądze, przeznaczone dla biednych, czy są przedsiębierezego umysłu i mają w tem zajęciu zamiłowanie, lecz, czy są mężami pełnymi Ducha św. i mądrości, które to przymioty do pełnienia obowiązków duchownych, a nie do świeckich, są konieczne. Przy tćm święceniu używają ceremonji podobnej do tej, przez jaką udzielali prezbyterat. Act. Apost. cap. 6. v. 6. czytamy: „Te postawili przed oczyma Apostołów, a modliwszy się, włożyli na nie ręce.“ Cap. 6, 7 Act. Apost. dowiadujemy się, że św. Szczepan i Filip, pierwsi djakoni, opowiadali słowo Boże i udzielali sakramentu chrztu św. Św. Szczepan w mowie mianej do Żydów daje dowody nietylko żarliwości o chwałę Chrystusa, lecz zarazem głębokiej znajomości Pisma Św.: w pełnych mądrości słowach przedstawia całą historję Żydów, że niepomni na dobrodziejstwa Boże, zawsze sprzeciwiali się Duchowi Św., a i teraz chcą prześladować posłańca Bożego. Jaśnieje w nim wielka moc duszy, dar Ducha Św., który sprawia, że nie zważając na niebezpieczeństwo i wielką liczbę nieprzyjaciół, pragnących go zgubić, wypowiada prawdę. Wszystko tu cechuje charakter duchowny, kościelny, posłannictwo Boże, które tak przedziwnie zgadzają się z godnością sakramentu. Act. Apost. cap. 7 t. 54, 58. Św. Paweł (Pilip. l. l Timot. 3, 2) umieszcza djakonów obok biskupów i kapłanów. Św. Polikarp i św. Ignacy nazywają ich nie ministrami luizi, lecz ministrami Boga, Kościoła, ministrami tajemnic J. Chrystusa, i mówią, że wierni powinni dla nich mieć cześć i szacunek, podobną do czci należnej biskupom i kapłanom. Św. Izydor (libr. 2 de off. eccl. cap. 8) mówi; „bez nich kapłan nosi tytuł, lecz nie spełnia obowiązku, albowiem jak w kapłanie konsekracja, tak w ministrze rozdzielanie sakramentu. Samym bowiem kapłanom nie wolno pożywać kielicha z Ołtarza pańskiego, jeżeli im nie będzie podany przez djakona.“ A zatem tak Pismo św. jak i tradycja widocznie naszemu zdaniu sprzyjają. Słusznie przeto wnosi Thomassinus (Vet. et Nova eccle. discip. p. i 1. 1 O, że służenie do stołów było tylko pobudką, nie zaś głównym celem ustanowienia djakonatu, który ma daleko ważniejsze i duchowne obowiązki. Co zaś dotyczy owych stołów, ponieważ wierni zaraz od stołu duchownego, gdzie przyjmowali Najśw. Sakrament, przystępowali do stołu zwyczajnego, gdzie spożywali agapy (ob.), przeto wielu poważnych pisarzy sądzi, że djakoni nad obydwoma stolami mieli opiekę, w czem zastąpili Apostołów, zajętych pracą apostolską. Większą do rozwiązania trudność przedstawiają niektórzy Ojcowie Kościoła, jak np. św. Cyprjan, który (epist. 65 ad Rogatianum) mówi: „powinni pamiętać djakoni, że Apostołów, t. j. biskupów i kapłanów Pan ustanowił, djakonów zaś, po Wniebowstąpieniu Pańskićm, Apostołowie ustanowili sługami swego episkopatu i Kościoła.“ Sakrament zaś tylko przez J. Chrystusa mógł być ustanowionym. Św. Cyprjan tedy zapewne chciał powiedzieć, że Chrystus nie święcił sam djakonów, tylko biskupów i kapłanów, albo też, że nie tym samym sposobem ustanowił djakonat, jak episkopat i prezbyterat. Te bowiem ustanowił bezpośrednio sam, osobiście (immcdiate), djakonat zaś pośrednio (mediate), przez Kościół i Apostołów, tak jak prawdopodobnie
