borze Papieża. Anastazjusz wspomina jeszcze o innem rozporządzeniu tego Papieża, słowami: hic constituit secundam missam in clero, co może znaczyć albo pozwolenie binacji (ob.), z powodu potrzeb ludu wiernego, albo też zniesienie zwyczaju, dziś jeszcze w kościele greckim praktykowanego, że w jednym i tym samym kościele jedna tylko odprawia sig msza Św., choć zniesienie tego zwyczaju daje się wykazać od czasów Leona W. (Ep. 81 ad Dioscorum Alexandrinum; cf. Bona, De rebus liturgicis lib. 1 c. 14 n. 4). Ob. Mansi, Concil. t. X s. 53 7. Dawniejsze Martyrologja nie mają o D. wzmianki. Ob. Mignę, Patrol, lat. t. 80.—2. Temże imieniem (Deusdedit II) nazywają Papieża Aćeodata (ob.).—3. Kardynał prezbyter, żyjący za Grzegorza VII (f 10 85) i następców jego: Wiktora III i Drbana II; um. za Paschalisa II, pod koniec r. u 16 (Jaffe, Regesta s. 4 7 8). Zebrał decretales w 4 księgach, o których treści mówi: „Nam primus liber continet pririlegium auctoritatis ejusdem romanae Ecclesiae. Et quoniam ecclesia sine clero suo esse non potest, neąue clerus absąue rebus, ąuibus temporaliter subsistat, huic subjunsi secundum et tertium de clero et de rebus ejusdem ecclesiae. Quia vero saeculi po, testas Dei ecclesiam sibi subjugare nititur, libertas ipsius et cleri et rerum ejus tertio et maxime quarto libro eyidenter ostenditur.“ Między źródłami cytuje D. „Tomos lateranensis basilicae in archivo s. lateranensis palatii,“ dalej RegistrumHonorjusza 1(625 — 638), Zacharjasza(7 4l — 752), Jana VIII (872 —882), Stefana VI (885 — 891). O tym zbiorze traktuje Bailerini, De antiq. canon. collect. u. 6 c. 14. Cf. Pert z, Archiv. f. deut. Geschichtskunde t. V s. 89; Mai, Spicileg. Rom. t. VI s. 314. Wydał go Pius Martinucci, p. t. Deusdedit presbgteri cardinalis tit. Apostolor. in Eudoxia Collectio Canonum e codice Vaticano, Venetiis, typogr. Aemiliana, 1869 in-8 s. XX 520, we wstępie powtórzywszy to, co powiedział Bailerini (1. c.). Drugiem, dotąd niewydanem dziełem D’a jest pismo: Adversus incasores et simoniacos et religuos schismaticos, z okazji ówczesnych sporów między cesarstwem a Stolicą Apost. Ob. Mignę, Patrol, lat. t. 150. X. W. K.
Deus in adjutorium. Wszystkie kanoniczne godziny rozpoczynają się od tych wyrazów Psal. 69 Kassjan (Coli. 10 c. 10) podaje, że wiersz ten używany był już często w modlitwach dawnych mnichów; czy jednak już przed św. Benedyktem rozpoczynały się nim godziny kanoniczue, nie jest rzeczą pewną. Bona objaśnia powód umieszczenia tego wezwania na początku’ modlitw kanonicznych: „tanto sollicitłus divinum auxilium initio orationis invocandum est, quanto acrius eo tempore invisibiles hostes contra nos certamen instituuut.“ Podług zwyczaju Kościoła rzymskiego, w jutrzni wprzód jeszcze mówi się: Domine labia tnea aperies; przeciwny porządek w brewiarzach zakonnych. W Completorium wezwanie to idzie po słowach: Comerte nos Deus etc. Cf. Bona, De singul. part. diyin. psalm. c. 16 §. 4.
Deutinger Marcin, ur. 1815, uczył się filozofji i teologji najprzód w liceum w Dillingon, następnie w Monacbjum i w seminarjum w Freising; wyświęcony na kapłana 183 7 r., był wikarjuszem w Rosenheim, r. 1841 docentem filozofji w liceum freisingskiem, 1846 profesorem filoz. w uniwersytecie monachijskim; 1847, wraz z Dóllingerem, Lasaulx i innymi, dostał dymisję i przeniesiony do Dillingen; od 1852 mieszkał w Monacbjum; w ostatnich latach życia był kaznodzieją uniwersyteckim. Um. 9 Wrz. 1864. Napisał: Grundlinien einer positwen philosophie (główne za-
Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 182.jpeg
Wystąpił problem z korektą tej strony.
