Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 181.jpeg

cych. Nie zajmuje ono stanowiska uprzywilejowanego w państwie, ale też zwolnione jest od jego opieki, która, w razie przemagających w nim zasad antychrześcjańskich, dałaby się bardzo we znaki Kościołowi, Większa część desserwantów, świątobliwością życia swojego, urzeczywistnia wysokie pojęcie kapłana katolickiego. A.
 Des Vignoles Alfons, urodzony w r. 1649 ze starożytnej i za możnej rodziny protestanckiej w Langwedocji, w skutek odwołania edyktu nantejskiego musiał uchodzić z Francji. Za granicą poznajomił się z Leibnizem i za jego protekcją został mianowany (1701 r.) członkiem berlińskiej Akademji nauk, a w r. 1 72 7 prezydentem tejże akademji. f w Berlinie 17 44 r. Z prac jego zasługnje na uwagę dzieło o chronologji (Chronologie de C histoire sainte et des histoire etrangeres qui la eoncernent, depuis la sortie d’Eyypte, jusqua la capticite de Babylone, Berlin 1 7 38, 2 vol. 4-o str. 790 i 885), które, chociaż od błędów nie jest wolne, jednak odznacza się skrupulatnem zebraniem wszystkiego, co o chronologji biblijnej z lat ok. 1700—580 przed Chr. powiedzieć było można. Cf. Michaud’a Biographie unioerselle. X. W. K.
 Deurhoff Wilhelm, ur. w Amsterdamie r. 16 50, koszykarz, człowiek umysłu filozoficznego. Bez należytego przygotowania wziął się do czytania filozoficznych i teologicznych dzieł, a szczególniej rozczytywał się w Dekarcie i Spinozie, i utworzył swój własny system metafizyczny i teologiczny. Nie porzucił wszakże swego rzemiosła. Po ukończeniu swej dziennej pracy, wykładał filozofię i teologję; na lekcje jego wielu zbierało się słuchaczów. Jednocześnie ogłosił drukiem owoce swoich badań i rozmyślań, ar. 1715 wydal całkowity ich zbiór. Zdania jego o nauce kalwińskiej wywołały wiele krytyk. Pomimo tego że miał W6tręt do systematu Spinozy, oskarżano go o wyznawanie zasad tego filozofa, ponieważ utrzymywał, że we wszystkich ludziach zbiorowo wziętych jest tylko jedna, jedyna substancja myśląca; że dusze ludzkie nie są substancjami oddzielnemi, lecz tylko modyfikacjami jednej powszechnej substancji myślącej; nadto, zdaniem jego, Istota boska jest siłą rozlaną we wszechświecie, działającą we wszystkich jego częściach; Trójcę zaś przypuszczał jedynie w znaczeniu sabeljańskićm. Dopiero z jego śmiercią (r. 1717) ustały spory pomiędzy kalwinami hollenderskimi przez niego spowodowane. Wszakże pomiędzy mennonitami było jeszcze czas jakiś nieco jego zwolenników. (Schrodl).
 Deusdedit (v. Adeodatus,y. Deoclatus, Bogdan). |. Papież, św. (8 Listop.), syn subdjakona rzymskiego Stefana (Anastas. Vitae Pontif.), czy też sam subdjakonem był, gdy go obrano na Papieża (Baronius, Annal. au. 614 n. i) po śmierci Bonifacego IV. Konsekrowany został 18 v, 19 Paźdz. 615 r. Za jego papieztwa, do ówczesnych wojen i niepomiarkowanych kontrybucji, jakiemi cesarstwo byzantyńskie obciążało prowincje swoje, przybył głód, potem straszliwa zaraza (616—618), która do tego stopnia zmieniała rysy twarzy, iż rodzice własnych dzieci poznawać nie mogli. D. zaraz z początku papieztwa zajął się polepszeniem bytu duchowieństwa. f przed 8 Listop. 618 r. Znajdujący się pod jego imieniem w zbiorach dekretaljów i w Caus. 30 qu. 1 can. 1 dekret, nakazujący unieważnić małżeństwo tych, którzyby własne swoje dzieci trzymali “do chrztu, a pisany niby do Gordjana, bpa Sewilli, jest zmyślonym, bo podówczas nic istniał tego imienia bp sewilski. Wątpliwym jest także przypisywany mu dekret (u EcearcTa, Corp. histor. med. aevi II 188) o wy-