przez biskupa swego zasuspendowaui. W wielu djecezjach biskupi listami pasterskiemi i rozporządzeniami swemi przestrzegali kapłanów, aby dzieła księży AUignol nie czytali i nie brali udziału w agitacji. W samej djecezji Frejus przeszło 40 księży straciło miejsce, z powodu przyjętego przez nich udziału w sporze o nieodwołalność. Prassa radykalna ochoczo uczepiła się do tego sporu. R. 1840 młodszy Allignol, proboszcz z Le Teil, za pozwoleniem swego biskupa udał się do Rzymu, aby tam rzecz swoją przedstawić. Po powrocie ogłosili obadwaj bracia w Ami de la Religion (21 Marca .1841) deklarację, gdzie niektóre punkty odwoływali i zupełnie poddawali się wyrokowi Kościoła. Pko dziełu księży Allignol pisał najprzód ks. Ricbardeau, dyrektor seminarjum w Blois: De l’ancienne et de la nouvelle diseipline de l’iglise en France ou fon repond aux assertions du liore de MM. AUignol, Arignon 1842, 2 wyd. 1845. Ricbardeau dowodzi, że odwolalność sukkursalistów zmienia tylko dyscyplinę, nie zaś konstytucję Kościoła. Boyer, wuj arcbpa paryzkiego Affre’a,. w swojej w tym przedmiocie pracy (Coup ctoeil sur le livre de MM. AUignol, Paris 1841) dowodzi, że nieodwołalność zczasem może być dobrą, dziś zaś byłaby szkodliwą, bo odejmowałaby biskupowi wiele siły, w trudnym zarządzie djecezją. Potężnego i zręcznego obrońcę znaleźli desserwanci w ks. Dieulin, b. oficjale djecezji Nancy, który napisał: De Iinamovibilite des Cures selon le veritable esprit de CEglise par un ancien Vicaire Generale, Paris 1841. Spór przyjął bardzo drażliwy, polityczny charakter. Desserwanci sprawy swej poczęli bronić w dziennikach: założyli nawet w tym celu oddzielne czasopismo, p. t. Recueil de pieces et de documents sur l’inamovibilite des dessercants etc.,par une societe ecclesiastiąue et des jurisconsultes (Reiniramont (Dubois) 1842 do 1844, 3 t. po 24 arkuszy. Późniejsze części noszą tytuł Liore du Clerge). Czasopismo to było bardzo monotonne i nudne, i głównie skierowane pko dziennikowi Ami de la Religion, organowi Sulpicjanów, i pko innym biskupim organom. Ks. Clavel de Saint Geniez, kanonik honorowy w Sens, począł od 6 St. 1844 r. wydawać dziennik p. t. Le Bien Social, gdzie miała być traktowana kwestja odwołalności desserwantów, a zarazem bibljografja 1 inne przedmioty. Styl tego czasopisma był nadęty, deklamacyjny, a często nieprzyzwoity. Arcbp Affre w liście pasterskim 1845 r. potępił 21 zdań tego czasopisma. Pomiędzy temi zdaniami znajdujemy takie: „Publiczne dobro ma na swojej chorągwi wypisane dwie wspaniale dewizy: szczęście ludu przez organizację pracy i emancypację niższego kleru.“ Czasopismo zostało zakazane. Jak bracia Allignol tak i ks. Clavel odwołał swoje zdania i poddał się wyrokowi władzy kościelnej. Gdy w Belgji niektórzy desserwanci, z tytułu dowolnego ich tranzlokowania, podnieśli opozycję przeciwko biskupom, bp z Liege zapytał w Rzymie, czy księża obowiązani są w tym punkcie do posłuszeństwa. Prefekt kongregacji soboru tryd., kardynał Polidori, odpowiedział 1 Maja 1845, że „w zarządzie kościołów sukkursaluych nie należy zaprowadzać zmian żadnych, dopóki Stolica Apost. zdania swego nie wyrzecze (B. Gams, Gesch. der Kirche Christi im neunzehnten Jahrh. t. 3 p. 88). W sporze tym całym jedni twierdzili, że nieograniczona władza biskupia względem desserwantów, stanowiących ogromną większość duchowieństwa, jest niebezpieczną dla Kościoła, że jest przeciwną kanonom i że niewłaściwą jest rzeczą, aby biskupi tę swoją władzę nieograniczoną czerpali z Artykułów organicz-
