Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 155a.jpeg

fon. jeden z dowódców Aleksandra Hałasa, sprowadził z Arabji syna te. cot Hałasa, imieniem Antjocha (ob.). I). uciekł (I Mach. u, 65); j0. nata przeszedł na stronę pretendenta (ib. 11, 5 6...) i Deinetrjusza, gd\ chciał tron odzyskać, odpędził (I Mach. 12, 24 — 30). Lecz Tryfon ii pragnął tronu dla siebie; bojąc się zaś, aby mu Jonata nic przeszkodził w ambitnych zamiarach, zamordował go 14 3 r. (I Mach. 12, 3 u -— 131 23), a potem i protegowanego przez siebie pretendenta. Następca Jonat>, Szymon, przyłączył się do Deinetrjusza (I Mach. 18, 34...) i 0<1 niego otrzymał uznanie niczeleźności r. 143 (cf. Encykl. III 3o6). i), po/niej udał si<; do Parthji przeciw Mithridatesowi (Arsacesowi), lecz przez niego został schwytany 0 Mach. 14, 1—-3) r. 140 i osadzony w Jhrkanji; tam pojął Khodogunę, córkę Mithridatesa, za żonę {Justin. Jh^ 36, 1. 3b. Appian !Syr. 6 7); tron zaś syryjski zajął brat jego Antjuch Sidetes. To 10-letniej niewoli wypuścił D a Phraateg II; Antjoch Sidete= poległ w bitwie z Parthami, a I). na nowo tron syryjski zajął (Justin, 38, 10. Joseph. Fi. Ant. 13, 8. 4) r. 130 v. 129 przed Chr.; wkrótce pot znienawidzony przez poddanych, zginał w Tyrze (12 5 r. Joseph. FI. 0]j. C. 13, 9. 3. Just(11. 3 9, 1.). X. IV. K.
 Demia Karol, ksiądz, ur. 3 Paźd. 1G3G, założyciel szkółek dla dzic 1 ubogich w djecezji końskiej, od r. 1G72 jeneralny tych szkółek dyrektor. Dobrodziejstwa tych szkółek spowodowały wielu biskupów, źe od i.Mę za Demia do pras zali się o nauczycieli, przez niego przygotowanych do tych szkółek. Ii. 107G założył stowarzyszenie sióstr św. Karola, dla kształcenia dziewczynek: instytucja ta przetrwała do dni naszych. Wyczerpany pracą, D. um. 25 Paźdz. 16 89. Żywot jego wydał ks. Failon (bezimiennie), Lyon 1829.
 Denis .J a 11 Michał, jezuita, ur. 2 3 Wrz. 1 7 29 r. w miasteczku Scliarding, należąc* m wówczas do liawarji, obecnie do Austrji. Ferd. Ilefbaur, późnie., ->zy kanieduła o. Arsenjusz, uczył go łaciny, przygotowując do gimnazjum w Passawic. Wstąpił do nowicjatu w Wiedniu 17 Paźdz. 1 747 r. Ii. 1750 posłany został do Gratz w Styrji na nauczyciela łaciny, ztamtąd do Klagenfurtu, gdzie uczył retoryki. Ii. 17 50 wyświęcony na kapłana, przebywał w Presburgu do Paźdz. 1 759 r., kiedy go powołano na in-.pektara zakładu ’1 heresianum w Wiedniu, ar. 179 1 został naczelnym konserwatorem bibłjotcki cesarskiej w Wiedniu. Zniesienie zakoiiu dotknęło go boleśnie; pozostał mu on w sercu wiernym do grobu, jak świadczy piękna jego elegja łacińska: Fatum jesuitarum. Um. 29 Wrz. 1800 r. w Wiedniu. Przyczynił się on wiele do podniesienia narodowej literatury awojem tłumaczeniem Ossjaua 1 7 68 r., swojomi Pieśniami barda (które wydawał podpisując swoim anagramem Śined) i pieśniami kościelnemu z których niektóre bardzo są upowszechnione w Niemczech. Koku 1 7 84 pieśni jego wyszły zebrane w 5 t. in-8: Ossians u tirneds LietUr (no.se wyd. Wiedeń J 791—2). Oddał też D. znakomite usługi bibljografji. Napi-ał 011 kilka dzieł w tym przedmiocie, między innemi: OrwuL
 14S
 n Jer BiMiographie, Wien 1 7 74; Grundrits der /Jterarycschichte, ib. 17 7C; Emleit. in die JJuoherkunde, ib. 1 7 7 7—8. Wydrukował niewydane dotąd kazania Św. August)na, Wiedeń 1 7 92. Pisał nadto dzieła teologiczne 1 a cetyczne, jak np. Denkmale aus der christłichen (iiaubens u. Sittenlehre au-, aJlen Jalirbunderten gewuJilt u. iiberzetzt, 3 t. Chciał opu-ać fewój żywot: CommenŁariorum de vita sua libri V, lecz ukończył tylko