Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 155.jpeg

umarł z apopleksji 17 Listop. 1 75 7 r. Ciało zmarłego pochowano w kaplicy Najśw. Sakram. w katedrze kamienieckiej, gdzie altarystę fundował, z obowiązkiem odprawiania co tydzień dwóch Mszy św. pro vivis et defunctis. X. S. Ch.
 Demetrius Depanus.Y. Depa n o, teolog grecki, ur. na wyspie Chio; dodawany mu tytuł domesticus, zdaje się być odziedziczony po przodkach, jako pamiątka piastowanej przez nich godności dworskiej. Roku IG37 wysłany do Rzymu, przebył tam 7 lat w kollegjum grecldem. Za poradą lekarzy nie przyjął święceń kapłańskich, z powodu choroby serca, jaką był dotknięty. Powróciwszy do ojczyzny, pisał w obronie wiary katolickiej. R. 1649 ożenił się i w kilka lat później z żoną i dziećmi opuścił Cbio. Nie wiadomo co się z nim później stało. Były pogłoski, że zginął na morzu z całą rodziną. Konsul angielski Stellio Rafaelli znalazł część jego pism na Chio, wydał je Amaduzzi p. t.: Demetrii Pepani Domestici Chii opera quae reperiuntur, Romae 1781, 2 t. in-4, z łacińskiem tłum. Bernarda Stephanopolos, prefekta kollegjum greckiego; tom I zawiera: ln illud symboli: credo in imam sanctam, catholicam et apost. Ecclesiam; Demonstrativa methodus de processione Spiritus S. etiam ex Filio; tom II: De magno et tremendo sacramento s. Eucharistiae; De Purgatorio igne; De indissolubilitate magni matrimonii sacramenti; S. Athanasii Jidei catli. professio; Triumphus cath. fidei, poemat wierszem jambicznym pisany i kilka epigramatów na cześć Najśw. Panny. W 1 t. jest długa i ciekawa przedmowa Amaduzzi’ego, w której porządkiem chronologicznym wyliczeni są pisarze greccy, piszący na rzecz Kościoła katolickiego.
 Demetrjusz, Ar)p.Y)Tptoę, Demetrius. I. D. Soter (zbawca), syn Seleuka Filopatora, wnuk Antjocha W., synowiec Antjocha Epifanesa. Ojciec, objąwszy tron syryjski (18 7 r. przed Chr.), wysłał D’a do Rzymu, jako zakładnika (Appiani, Syr. 45). D. pozostawał tam przez cały czas panowania swego ojca w Syrji (187 —175) i później jeszcze przez panowanie Antjocha Epifanesa (17 5—164). Dopiero po śmierci tego ostatniego, uciekł z Rzymu (I Mach. 7, 1. Polybius 31, 20...) i z małą garstką żołnierzy przybył (161 r.) do Tripolis w Syrji. Wojsko zaraz przeszło na jego stronę (I Mach 7, 2. II Mach 14, 1) i oddało mu w ręce Antjocha Eupatora (syn i następca Antjocha Epifanesa), jako też Lizjasza (ob.), których on ściąć rozkazał (I Mach. 7, 2 — 5). Rzym uznał go królem (Polybius 3 2, 5. Justini Hist. 34, 3. Appian. Syr. 4 7). O stosunku D’a względem żydów, ob. Alcym. Bachides. Aleksander Ilalas. D. f 151 r. przed Chr. (Ob. I Mach. 7, 1. 10, 48... Joseph. Flav. Antig. 1. 12 c. 10, U. 1. 13 c. 1, 2. Justin. Hist. 35, 1. 2. Appian. Syr. 77. Athenaeus, Deipnosoph. 1. 5 s. 271. Linius, Epit. 52); umierając zostawił synów: Demetrjusza i Antjocha, których posłał do przyjaciela swego Lasthenesa» do Krety (Justin. 1. c.).—2. Nikator v. Nikanor (zwycięzca), syn D’a Sotera; przybył z Krety do Celesyrji r. 148 (I Mach. 10, 68), lecz dopiero po śmierci Aleksandra Balasa i Ptolemeusza Filometora (145 r.) całkowicie objął tron syryjski (I Mach. 11, 16—19) i dla Jonaty poczynił pewne ustępstwa (ib. 20—37): przyrzekł nawet usunąć załogi syryjskie z Jerozolimy i innych miejsc, jeżeli mu Jonata da posiłki przeciw powstańcom w Antjochii. Jonata posłał mu 3,000 wyborowych żołnierzy, którzy powstanie uskromili, lecz D. nie dotrzymał słowa (i Mach. 11, 41—53. Diodor. Sic. II s. 592). Tymczasem Try-