bpa poznań., który mu i mniejszych poprzednio udzielał. Prymicje kapłańskie odprawił 22 Maja w kaplicy pałacu królewskiego; przebywał zaś w Warszawie, oczekując dalszej promocji z Rzymu. Tymczasem na konsystorzu 2 6 Wrześ. bp Załuski został przeniesiony na stolicę łucką, ale D. pominięty: król zatem nowe do Papieża uczynił przedstawienia, w skutek których 11 Marca 1 737 r. D. prekonizowany został bpem płockim. Konsekracja odbyła się w niedzielę Zielonych Świątek, 9 Czerw. 1 7 37, a dopełnił jej bp Hozjusz, w asystencji Franciszka Kobielskiego, bpa kamienieckiego, i Rostkowskiego, bpa Filadelfji, suf. łuckiego.—Zostawszy bpem, nie przestał D. zajmować się w ważniejszemi sprawami kraju. Tegoż roku udał się do Drezna, gdzie kilka miesięcy na dworze królewskim pozostać musiał. Wróciwszy zaś do Warszawy, pośredniczył w wielu interesach publicznych. R. 1 74 6 na sejmie wyznaczony był prezesem komisji, w sprawie zamieszek religijnych na Białej Rusi, w czem mu bp przemyski i koadjutor wileński Sapieha dopomagali. W dwa lata otrzymał order Orła białego, a względów monarszych pewny, miał nawet nadzieję zostania prymasem, po Krysztofie Szembeku, w czem go jednak Ign. Komorowski uprzedził. Po śmierci bpa kujawskiego Wal. Czapskiego otrzymał na to biskupstwo 6 Czerw. 1 75 2 r. nominację królewską, a w następnym roku 16 Stycz. bulle prekonizacyjne, i po 15 latach spędzonych na bpstwie płockiem, przeniósł się na kujawskie, gdzie jeszcze 12 lat kościołowi służył. Miał D. chwalebny zwyczaj wpisywania w dziennik domowy wszystkich czynnośći swoich. Urosły ztąd autentyczne świadectwa jego prac i obfite materjały do jego życiorysu. Snać pierwotne urzędowanie w kancellarji państwa i przy królu, gdzie mu notowanie spraw polecono, w zwyczaj się stały zamieniło u niego. A jako pilnym byl niegdyś w obowiązkach urzędu, tak i na bpstwie stara! się o dokładne i porządne spisywanie dokumentów, które przy obu katedrach z czasów swego rządu pozostawił. Z dzienników własnoręcznych, ze zbioru listów i notat korzystał Jul. Bartoszewicz, w skreśleniu dokładnego życiorysu tego bpa, który pomieścił w EncyH. Powsz. Orgelb. VI 945. Za Bartoszewiczem więc powtórzyliśmy szereg faktów, odnoszących się do osoby D-go, a dających poznać męża tego, z równą cnotą służącego krajowi i Kościołowi. Z czynności biskupich D-go to między innemi zasługuje na wspomnienie, iż zaledwie objął rządy djecezji płockiej, wziął się zaraz do zbudowania rezydencji dla następców swoich w stolicy, na co dostał plac od Józefa Potockiego, hetmana i starosty warszaw. Po odbyciu uroczystego ingresu do katedry 6 Maja 1 738 r., zwiedza! djecezję, podnosząc duchowo kler i urabiając go według ustaw kościelnych. Uwagi swoje nad stanem i poprawą duchowieństwa spisywał szczegółowo w Djarjusz obszernych swych rządów, a papiery te, uporządkowawszy i włożywszy w skrzynkę, oddał następcy swemu bpowi Szembekowi, o czem pisząc w swym pamiętniku, dodaje:„ przejrzawszy się w nich, znajdzie zupełną o wszystkićm informację, a osobliwie o wszystkich plebanach i księży. Non glorior vane, alem ja tego nie znalazł, następując na to biskupstwo.“ Mimo że najwięcej przemieszkiwał we wsi Jabłonnie, należącej do stołu bpiego, nie zapomniał o potrzebach katedry i kollcgjaty. W Pułtusku opiekował się domem inwalidów, przy którym gdy się rozwalił kościolek św. Magdaleny, przez niego stawiany, kazał nowy zbudować r. 1 7 53, a zawdzięczając kapitule płockiej podziękowanie za dobry
