Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 145.jpeg

odwodowe mieszać innej sprawy, prócz tej, która była przedmiotem postępowania dowodowego. Po ukończeniu tej drugiej części, która w sprawach małżeńskich na instancję i za wskazówkami strony zapozwanej, czyli drugiego współmałżonka, albo też obrońcy sakramentu małżeństwa przeprowadzoną być winna, delegowany w sprawach o nieważność małżeństwa przyjmie do protokółu wnioski obrońcy sakramentu małżeństwa, a potem krótko zbierze treść dowodów i wykaże, o ile każdy fakt niemi potwierdzony lub zaprzeczony został, i dołoży zdanie o tćm swoje, coby mogło być jeszcze w sprawie tej dopełnione, a to według tego, jak jej bliższe poznanie, w skutek przeprowadzonego śledztwa, delegowanemu wskazuje. X. A. S.
 Delfin. Pomiędzy różnemi rybami, używanemi w starożytności chrześcjańskiej na symboliczne oznaczenie chrześcjanina, dosyć często spotykamy delfina, już to samego, już w połączeniu z kotwicą. Starożytni brali delfiua za emblemat szybkości, z powodu wielkiej żywości tej ryby. Chrzescjanie tedy używali go jako emblemat usilności, z jaką spełniać należy dzieła zbawienia i dążyć do naznaczonego celu. Na grobach chrześcjan spotykamy w tem znaczeniu delfina, z rozwiniętemi płetwami, dążącego już to do monogramu (ob.) Chrystusa, już do innych znaków i postaci symbolizujących Zbawiciela.—Plinjusz i Aelian opowiadają o delfinie różne nadzwyczajno i czułe rzeczy; ztąd delfin uważany był za symbol miłości. Dwa obok siebie delfiny na grobach oznaczały wierność małżeńską. Połączenie delfiua z kotwicą, napotykane osobliwie na pierścieniach, oznaczają ścisły związek Chrystusa (kotwica) z chrześcjaninem (delfin), zgodnie z tem co mówi Ps. 7 2, 2 7 i św. Paweł 1 Cor. VI 17. Cf. Martigny, Diet. d. antiq. chr. Delphi ni nazywały się także lampy, mające kształt delfinów.
 Delitzsch Franciszek, protestancki egzegeta, ur. 1813 w Lipsku, gdzie uczył się teologji i języków wschodnich; r. 184 6 został prof. teologji w Eostocku, a 1850 w Erlangen. Napisał: Gesch. der jud. Poesie, Leipz. 1836; Isagoge in gram. et leiicogr. linguae hebr.; ib. 1838; Jesurun, ib. 1838; Beitrage zur mittelalterlichen Scholastik unter Juden u. Moslemen, ib. 1841; Das Sacram. d. wahren Leibes u. Blutes J. Christi, Dresd. 1844, 4 wyd. 1864; Vier Biicher v. der Kirehe, ib. 1847; Biblischprophetische Theologie, Leipz. 1845; Vom Hause Gottes, Dresd. 1848; Komentarze: na Habakuka, Lpz. 1843, na Pieśń nad Pieśniami, ib. 1851, no Genezę, 1852, 3 wyd. 1860, na Psalmy, 1859 — 60, 2 t., na Joba, 1864, no List do Hebr., 1857, na Izajasza, 1866; Biblisch-theologische u. apolegetisch-kritische Studien (wespół z Caspari’m), Beri. 1845 — 48, 2 t.; System der biblischen Psychologie, Lpz. 1855, 2 wyd. 1861; Neue Untersuchungen ubef Entstehung u. Anlage der kanon. Evangelien, Lpz. 1853. Wydał: Handschriftliche Fundę, Lpz. 1860—62 (przyczynek do krytyki tekstu Apokalipsy); Jesus und Hillel, Erlang. 18 6 7 (odpowiedź lłenan’owi); Paulus des Apostels Brief an die Romer in das hebr. ubersetzt und aus Talmud und Midrasch erlautert, Lipsk 18 70 .
 Oelrio (DePRio, Delrius) Marcin Antoni, z hiszpańskiej rodziny, ur. w Antwerpji 1551; człewiek nadzwyczajnej erudycji, pracy i rzadkich zdolności, nauki pobierał w Paryżu i Louvain, w Salamance otrzymał stopień doktora praw (1574). Wstąpiwszy do służby rządowej, został w końcu podkanclerzem i prokuratorem jeneralnym najwyższej rady