Bernarda wydał X. A. Riegger (Bernardi praep. Pap. Breviarium extravagantium cum Gregorii IX Decretalium coUectione ad harmoniam recocatum, pars I Friburgi 1 7 79 in-4). Drogi zbiór p. t. Bernardi Papiensis Faventini eppi Summa Decretalium ed.*Laspeyres, Ratisbon. 1861. Laspeyres podał we wstępie szczegóły o Bernardzie i jego dziełach (cf. Phillips, I)u droit eccl. dans ses sources § 17; Schulte, Literaturgesch. der Compilationes antig.). 4) Dzieło Bernarda z Pawji nazywało się Compilatio 1 dla tego, że ono jest pierwszem w liczbie 5 zbiorów, razem nazywanych „Compilationes antiąuae,“ które służyły za podstawę do Decretales Gregorii IX. 0 tych wszystkich mówi Hostiensis (Summa Decret. prooem. n. 10): „Et sic tam ex dictis sanctorum Patrum, quam legibus, fuit liber Decretorum (Gracjana) compositus. Postea vero quum multae decretales epistolae extra corpus decretorum yagarentur, magister Bernardus Papiensis praepositus, primam compilationem composuit. Sed et tempore procedente magister Gilbertus suam effecit; aliam etiam Alanus. Demum magister Bernardus Compos tellanus, in curia romana moram faciens, ex registro Jnnocentii III quandam compilationem extraxit, quae romana appellata fuit. Sed quia ibi erant quaedam decretales, quas non admittebat romana curia, ideo idem Innocentius per manum Petri Beneventani compilationem edidit (1210), quae tertia Tocabatur. Qua recepta, et magister Joannes Walensis de duobus dictis compilationibus Gilberti et Alani unam compilavit, quae yocabatur secunda. Postmodum concilio generali per eundem Innocentium celebrato (1215J, tam de constitutionibus generalis concilii, quam aliis decretalibus ipsius Innocentii compilatio guarta processit. Postremo guinta compilatio per Honorium III facta fuit.“ Kollekcje te cytują się: Juctra /, II, III, IV, V, lub Comp. I i t. d., dalej tytuł i rozdział. 5) Przed niemi wszystkiemi umieścić należy zbiór dekretaljów djakona Rajnerjusza, zakonnika z Pomposi, który je zebrał z Regestów Innocentego III Pap., z pierwszych trzech ksiąg (r. 1198—1200); wydał Baluze r. 1682 (.Epistolarum Innoc. III U. 11). Gilbert powtórzył tylko za Rajnerjuszem decretales z tą różnicą, że nie z 3ch, lecz z siu pierwszych lat Innocentego zebrał je. Gilberta i podobna do Gilbertowej kollekcja Alana odszukane w naszych czasach, opisał Fryd. v. Schulte: Die Compilationem Gilberts und Alanus, Wien 18 70; powstała z nich Compilatio secunda («. Liber II decretalium, v. Secundae decretales), którą ułożył Joannes Gallensis z Walji, z treści podobna do Compilatio prima (Bernarda z Pawji), wydana jest w zbiorze Ant. Augustinusa (Antiąuiss. collect. decrctal.y, Fragmentu compilationis romanae Bernarda z Kompostelli, cała Compilatio tertia przez Piotra z Benewentu, i Compilatio q u a r t a są także ap. A. Augustinum (op. c.). Wszystkie one są z czasów Innocentego III; ostatnia (compilatio IV) ułożoną została r. 1218 i zawiera decretales Innocentego III od r. 1210 (na tym r. kończy się compilatio III) do śmierci tegoż Papieża (1216), wraz z postanowieniami soboru lateran. IV (1216). Do czasów Innocentego III odnosi się zbiór, mający decr. Aleksandra III i następnych Papieży, ap. Baluze, Miscellan. ed. Luccae 1762 t. III.—Compilatio quinta zawiera D’es Honorjusza III (1216—1227), z polecenia tegoż Papieża zebrane i do uniwersytetów rozesłane; wyszła p. t. Compil. guinta eplarum decretalium Ilonorii Iii nunc recens e S uett. itss. edita et notis illustr. studio Innoc. C i r o n i i, Tolosae 1645 f.; nowe wyd. rozpoczął P. I. Riegger (w Wiedniu 1762
