Kalol. 1873 r. n. 51. Augustyn De B. wydal jeszcze: Annales plantiniennes depuis la fondation de timprimerie plantinienne a Anrers, jusqu’a la mort de Chr. Plantin (1555—1589), Bruxelles 1865; Essai bibliographique sur le livre „De Imitalione Christi,“ ib. 1864. X. W. K.
Debbora (hebr. Deborr.i—pszczoła), współczesna z Barakiem (ob.), dla daru prorockiego takiej używała w ludzie izraelskim powagi, że do niej ze wszech stron się zbiegano po rozsądzenie sporów. Sądy odbywała pod palmą, między Bama i Bethel na górach Efraim. Żyła w czasach, kiedy Izraelici zostawali pod jarzmem Jabina, króla chananejskiego. Z jej polecenia Barak zebrał 10,000 walecznych z pokoleń Zabulon i Neftali i z nimi stanął obozem na górze Tabor. O czćm gdy się dowiedział hetman wojsk Jabinowych, Sisara, przy potoku Cison zebrał swoje wojska i 900 wozów wojennych. Barak uderzył na niego: to natarcie i przy tem może gwałtowna burza (jakiej domyślać się każe tekst Jud. 4, 15. 5, 20) sprawiły ogromny popłoch w wojsku chananejskićm. Sisara sam, zeskoczywszy z wozu, schronił się do namiotu Habera Cynejczyka, pod Cedes, w pokoleniu Neftali, jako do sprzymierzeńca swego. Jahel (żona Habera), przyjęła go i zakryła płaszczem, a gdy Sisara usnął, Jahel drewnianym gwoździem, jakim się namioty do ziemi przytwierdzają, przebiła skronie jego (Jud. 4, 1...). Zwycięztwo to, przez słabe niewiasty nad nieprzyjacielem odniesione (gdyż i Barak nie chciał wojny prowadzić bez Debory) zostało upamiętnione pieśnią Debory i Baraka, przechowaną w Jud. r. 5. W pieśni tej D. i Barak wysławiają potęgę Bożą; opisują, jaki i które pokolenia brały udział w tej wojnie, i czyn Jaheli. Starożytnóść tej pieśni przyznają nawet przeciwnicy Biblji, jak C. F. Schnurrer, Dissert. phil. crit.. Gothae 1790 s. 3 7; G. H. Hollmann, Comment. philol. in carmen Deborae, Lips. 1818, s. 7, 8; Gumpach, Altest. Studien, część I Das Triumpflied Deboras, s. 6, 7. Cf. Sędziów księga Jahel. X. W. K.
Decanica. Tak dawniej nazywano domy aresztu i poprawy, przeznaczone dla duchownych pokutujących. Pochodzenie tej nazwy jest bardzo niepewne, tćm bardziej że często używano na oznaczenie tegoż samego pojęcia wyrazów: diaconica, decanica, albo carceres canonicalis disciplinae. Niektórzy mówią, że dekanika dla tego tak nazwana, iż ją każdy dekanat posiadał; ale wyraz ten jest bardzo dawny, bo go znajdujemy w Kodeksie Teodozjusza, kiedy organizacja parafjalna jeszcze nie była zupełnie rozwinięta, a dekanatów wcale nie znano. Prawdopodobniej decanica była więzieniem, którego przełożony zwał się decanus, albo też stróż e w niem mieli po dziesięciu więźniów do obsługi i pilnowania. Diaconicum nazywano przy katedrach zakrystję, gdzie ubiory kościelne chowano i gdzie księża ubierali się przed wyjściem do ołtarza, a po powrocie rozbierali. Może być, że przy takim budynku był oddział na detencję duchownych przeznaczony, gdyż dotychczas przy niektórych katedrach znajdują się takie miejsca, w obrąb murów kościelnych wchodzące, które jako dawny karceres pokazują.
Dechamps. I. Adolf, nr. 18 Czer. 1807 w Melle, wschodniej Flandrji, poświęcił się filozoficznym i politycznym studjom, pracował przy dzienniku Journal de Flandres (w Gand) i Emancipation (w Brukseli); r. 1834 wybrany deputowanym do izby drugiej, odznaczył się jako mówca i mąż stanu. R. 1842 został gubernatorem Luksemburga, a 1843 mini-
Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 090.jpeg
Wystąpił problem z korektą tej strony.
