śmy, jak wspaniałomyślnie postąpił z Saulem, gdy miał sposobność uwolnić się od jego prześladowania; tu jeszcze kilka rysów rzadkiej na owe czasy wspaniałomyślności przytaczamy. Nie zachowywał on najmniejszej urazy do Saula, owszem, gdy umarł Saul, szczerze go żałował, ułożył pieśń na jego cześć i tę kazał śpiewać ludowi (II Reg. 1, 1. 17..), pomimo że inne pokolenia zostawały przy Izbozecie, synu Saulowym. Pochlebcę, który przyszedł się pochwalić, że zabił Saula, śmiercią ukarał (II R. 1, 1..). Przyciśniony potrzebą, nie wydzierał współziomkom swoim żywności dla siebie i swego orszaku, lecz pokornie prosił (I Reg. 25, I— JO), a tych, którzy go wspierali, gdy przyszedł do majątku, zaraz wynagrodził (ib. 30, 26—31 ). Cf. Mifibozet. Ze wspaniałomyślnością łączył sprawiedliwość (cf. Joab. Semei). Pomimo świetności panowania, domowe życie D’a było pełne utrapień, które Pismo św. przedstawia jako karę za cudzołóztwo z Retsabeą, i zabójstwo Urjasza (ob.). Strofowany o to przez Natana, żałował D. za swój grzech, lecz kara Boża ścigała go przez całe życie. Syn z tego cudzołóztwa poczęty umarł (II R. 12, 15.); ulubiony syn pierworodny Amnon. za zgwałcenie przyrodniej siostry poległ z ręki Absalona (ob.); żony królewskie na temże miejscu, z którego D. pożądliwemi oczyma ujrzał Betsabeę (II R. 11, 2), przez Absalona zgwałcone zostały (ib. 12, 11. 16, 21 — 23).—Tenże Absalon podniósł bunt, a lubo ojciec tron odzyskał, jednakże zwycięztwo gorzko opłakiwał, bo syn, którego od śmierci pragnął uchronić, smutnie poległ (ib. 18, 33). W ostatnim roku D’a zaczął sięgać po tron Adonjasz (ob.). Oprócz domowych nieszczęść, z winy D’a spadła klęska publiczna za to, że kazał uczynić popis ludności (II Reg. 24, l...); nawet dumny Joab był temu przeciwnym, zkąd wnosić należy, że D. kazał uczynić ten popis nie z potrzeby (cf. ib. 24, 4), lecz dla dogodzenia miłości własnej, lub z innych ambitnych zamiarów (cf. S. Gregor. M. Morał. 1. 2 5 c. 15; S. Ambros. Apolog. pro Dav. ad Theodos. c. 7). Um. w 7 0 roku życia, a w 40 panowania (II R. 5, 4. 5. III R. 2, U. I Par. 29, 27), wyznaczywszy następcą syna swego Salomona (ob.). Dzieje jego panowania opisywali prorocy: Samuel, Natan i Gad (I Par. 29, 29. Cf. Królewskie księgi, Paralipomena). Z pism D’a pozostały Psalmy (ob.). Grób jego był w Jerozolimie jeszcze za czasów Chrystusa (Act. 2, 2 9); nawet później św. Hieronim (epist. 46 ad Paul. et Eustoch.) modlił się przy nim. Pamiątka D’a drogą będzie dla chrześcjan nietylko z powodu, iż on wybrany został, aby byl przodkiem Chrystusowym, lecz także, iż był figurą Chrystusa (cf. Mat. 22, 42. Mar. 12, 35. Luc. 21, 41), zwłaszcza w swych utrapieniach. Psalmy przeto, w których opiewają się utrapienia D’a, są przepowiednią tego, co Chrystus miał wycierpieć (Cf. Cedron); podobnie jak świetne i spokojne panowanie Salomona (ob.) jest figurą chwały, którą Chrystus po Męce swojej otrzymał (Cf. II. Goldhagen, Introd. in S. Ser. V. T. II 2 44 — 24 6). Martyrologium Rom. wspomina D’apod d. 2 9 Gr. Gorszą się z D’a racjonaliści. Zarzucają: l) z 1 Reg. 28, i. 2. gdzie D. chętnie zgadza się pójść z Achisem na wojnę przeciw Izraelitom; jeżeli (mówią) D. szczerze to czvni, jest zdrajcą przeciw Bogu i swemu krajowi; jeżeli nieszczerze, tedy jest kłamcą. 2) D. był okrutnym barbarzyńcą, jak to pokazuje wojna z Ammonitami (II Reg. 8, l. 2. 12, 31); 3) cudzołożnikiem i zabójcą (cf. Urjasz). Przeciw tym zarzutom odpowiadamy z św. Augustynem (toni. Faust. 1. 21 c. 41):
