Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 080.jpeg

pesa panował po Cyrusie; 2) Daniel (1. c. i 1, 21. ef. 10, i) powtaiza, że byl tylko do Cyrusa. Tylko w Dan. 13, 65 nazwany jest ten poprzodnik Cyrusa Astjagesem, coby popierało Herodota, a tem samem stawiałoby Daniela w sprzeczności z samym sobą i obalałoby nasze tłumaczenie. Lecz powyższy tekst należy do części deuterokanonicznych księgi Daniela, których oryginał zaginął, a tłumacze greccy (70 i Theodotion) nie przekładali ich dosłownie. Prawdopodobnie i oni poszli za powagą Herodota, i zamiast Darjusza, lub C.vaxaresa II, położyli przed Cyrusem Astjagesa.—
2.  D. z rodu Acbemenidów, syn Hystaspesa, satrapy w Suzie, król perski (52 2—4 86 przed Chr.). Pomnik bizutuński (v. behistuński), znaleziony w Kurdystanie, przy drodze z Bagdadu do Hamadan, opisuje jego zwycięztwa nad uzurpatorami, którzy prawie w każdej prowincji za jego panowania powstawali. Ob. Schrader, Die assyrisch-babylonischen Keilinschriften, p. 339; GuiUemin, Histoire ancienne de l’Orient, Paris 1863, p. 334; Lenormant op. c. p. 4 23. D. nastąpił po Kambyzesie, a raczej po fałszywym Smerdysie (ob. Artakserkses). W drugim roku swego królestwa potwierdził dane przez Cyrusa pozwolenie Żydom do odbudowania świątyni. I Esdr. 4, 5. 24. 5, 5. 6, 1 — 14. Agg. 1, 1. 2, i. Zach. 1, 1.—
3.  D. Pers w U Esdr. 12, 22. według jednych ma być Darjusz II, zwany Nothus, v. Ochus (424 — 404); inni zaś, polegając na tem, że w II Esdr. 1. c. wspomniany jest jako współczesny z kapłanem Jeddua, który żył za Aleksandra W., widzą w nim Darjusza III Kodomana (336 — 330), ostatniego króla perskiego, októrym też wzmiankawl Mach. 1, 1. X. W.K.
 Datarja. Datarjusz. Jedna z kancellarji kurji rzymskiej, do której należy expedjowanie łask papiezkich, udzielanych in faro externo, nazywa się datarja. W XIV w. gdy Papieże zarezerwowali sobie udzielanie wielu beneficjów, i ze wszech stron po nie udawano się do Rzymu, powstał w kancellarji papiezkiej taki natłok interesów i spraw, że niekiedy zapomniano notować, kiedy, komu i jakie beneficjum udzielone zostało, a skutkiem tego też same beneficja, zwłaszcza w odległych położone krajach, dawano powtórnie innym o nie proszącym. Dla zapobieżenia takiemu nieporządkowi, oddzielone zostało od kancellarji apostolskiej udzielanie łask papiezkich i ustanowiono oddzielną kancellarję, któraby się tem jedynie zajmowała i pilnie notowała datę, t. j. dzieu, w którym komu jaką łaskę udzielono i kiedy takową ekspedjowano, i dla tego kancellarję’ tę nazwano datarją. Zdaje się, że miało to miejsce za Jana XXII Pap Innocenty VIII w XV w. przeznaczył dla datarji oddzielny w Watykanio lokal, ale Paweł V na począt. XVII w., restaurując bazylikę św. Piotra, lokal ten ua co innego zajął, a datarję do drugiego, w głębi Watykanu położonego, przeniósł. Prezydującyin w datarji jest datarjusz, którym jeżeli nie jest prałat dworu rzymskiego, ale kardynał, tytułuje się prodatarjusz, jakoby datarjusza zastępujący; uważano bowiem urząd datarjusza za niski i nieodpowiedni godności kardynała, a zatem chwilowo tylko przez niego spełniany. Lecz gdy coraz częściej i dłużej kardynałowie prodatarjuszami bywali, przeszło to w zwyczaj, i urząd ten zwykle jeden z kardynałów posiada i prodatarjuszem sio tytułuje. Władza jego ustaje ze śmiercią Papieża: Pius IV przepisał, aby wszystkie prośby u datarjusza i jego urzędników z dniem śmierci Papieża pozostałe, były zaraz zebrane, opieczętowane i, wraz z pieczęciami datarji, świętemu kolegjum przez datarjusza złożone i zachowane aż do obioru nowego Papieża, któ-