i społeczność: Unitas Spiritus (Efez. 4, 3). Tenże Duch sam rozdaje członkom dary i posługi, za pomocą których każdy się przyczynia do wspólnego życia i działania (l Kor. 12, 4. 5. 6. 8. 9. 11). Darów tych duchownych i nadprzyrodzonych, powiada Apostoł, różności są (1 Kor. 12, 4), a różność ta darów duchownych zasadza się na różnej indywidualności duchów. Każdy duch ludzki, tćm samćm że jest odrębną od drugich istotą, ma także odrębne swoje powołanie, a zatćm i własny swój dar i osobną swoją działalność. Indywidualność ta najprzód jawnie się okazuje każdemu w życiu przyrodzonem. Różnice płci, temperamentów, rodzin, narodowości, stanów i powołań, tyleż różnych stanowią indywidualności, i taż zasada sprawdza się nietylko ogólnie w tych głównych kategorjach i klassach, ale także w każdóm z osobna indywiduum i najdrobniejszych nawet usposobienia i życia jego szczegółach: w jednym przeważa rozum, w drugim wola, w innym uczucie; w tym większa głębokość rozumu, w tamtym większa bystrość. Z tej to rozmaitości rodzi się dzielność i bogactwo życia, na niej także opiera się hojność i różność darów duchownych, którym przyrodzone siły ducha służą za podstawę. Podobnie, jak w organizmie ciała ludzkiego, każdy członek ma własne swoje miejsce i własne swoje zadanie, od spełnienia którego zależy życie i zachowanie całości, tak i w ciele duchownem Kościoła, każdy ma dar swój, odpowiedni powołaniu, jakie otrzymał; żaden nie jest bez takiego daru: każdemu, powiada Apostoł, bywa dane okazanie Ducha ku pożytkowi (1 Kor. 12, 7). Dokładny podział i ogólną klassyfikację tych darów trudno ustanowić, zwłaszcza że te, które wymienia Pismo ś., nie były bez wątpienia jedyne, jakie się objawiały w Kościele pierwotnym. Jedna tylko wyraźna i stanowcza zachodzi różnica między dwojakim rodzajem darów duchownych, iż jedne zmierzają do postępu duchownego i zbawienia tego, któremu są dane; drugie zaś służą do zbawienia i pożytku bliźnich. Pierwszy z tych dwu rodzajów szkoła nazywa gratia gratum faciens, drugi—gratia gratis data. Do pierwszych, na których zasadza się właściwie życie religijne, Pismo św. zalicza: oświecenie ducha (Efez. 1, 17. 18), przekonanie o prawdzie (Jan 16, 8), poświęcenie (I Kor. s, 16. 6, 11. Tyt. 3, 5), wesele i pokój duszy (Rzym. 8, 15. 1«. Jan 14, 26. 2 Kor. 5, 6. 8), ducha synostwa Bożego (Rzym. 8, 14 —16. Gal. 4 6), wolność prawdziwą (2 Kor. 3, 17). Każdy chrześcjanin ma uczestnictwo w tych darach, i te są dary duchowne w szerszćm słowa tego znaczeniu. Drugi ów rodzaj darów, zwany gratia gratis data, nie ma koniecznego związku z charakterem chrześcjanina i członka Kościoła, nie wszystkim też i nie każdemu zarówno się udziela. Są to dary duchowne w ścisłem i właściwem znaczeniu, i w zwyczajnem użyciu ten tylko rodzaj się rozumi, kiedy mowa o darach nadprzyrodzonych. Według nauki ś. Pawła, dary te są następujące: l) Apostolstwo, czyli posłannictwo do opowiadania słowa Bożego; 2) proroctwo, czyli dar objawiania rzeczy ukrytych; 3) dar rozróżniania duchów, służący zapewne do rozpoznania i zachowania tradycji i nauki prorockiej; 4) dar nauczania; 5) dar mądrości (Xófoę ootpta;), ku przekazywaniu prawd i tajemnic objawionych w pierwotnej ich czystości; 6) dar umiejętności (Xóyo; 7v<iosioę), ku głębszemu jeszcze pozuaniu tych prawd i wniknieniu w ukrytą myśl ich i znaczenie; 7) dar rządzenia (avttXl)<|n? i xo[5epv7j3t;), ku poslugowaniu Kościołowi; 8) dar cudów, do którego należy także dar
