Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 062.jpeg

postępować z nowonawróconymi Indami (Ep. 14. ed. Wńrdtw.). Św. Bonifacy szukał też u niego pociechy i pomocy we wszystkich swoich kłopotach (ep. 12 et. 13). R. 721 przedsięwziął D. pielgrzymkę do Rzymu (Chroń. Saxon.), a po powrocie dostarczał Bedzie źródeł, z których ten czerpał swoją historję Wessesu (Beda, Hist. Eccl. prolcg.). R. 7 31, kiedy właśnie Beda skończył swoją historję, D. wyświęcił Tatuin’a na arcybpa kantuaryjskiego. Chociaż starszy od Bedy, przeżył go o lat 10, ale utracił wzrok, co zapewne spowodowało go do zrezygnowania biskupstwa i schronienia się do klasztoru Malmesbury, gdzie um. 745 lub 746 r. (Chroń. Sason. ad an. 744. Wilk. Malmesb., de Gestis Pont. p. 241. Th. Budborn, Hist. major Wintoniensis, w Anglia sacra p. I. p. 19 5). Wyżej wspomnieni: Pitseus i Baleus, równie jak późniejsi: Vossius (de hist. latin. ł. II c. 28.) i Godwin (de praesulib. Angliae t. I p. 205 ed. Cantabrig. 1745 r.), przyznają mu rozmaite dzieła, jako to: historję prowincji Wessex (Historia suae provinciae); Australium Saxonum gęsta; Bes insulae Vectae; Vita Ceddae episcopi; De obitu Aldkelmi i Epistolarum ad Sanctimoniales lib. I. Tomasz Wright zaprzecza mu tych dzieł w swojej Biographia Britannica literaria, Lond. 1842 p. 293. Zostały nam po Danielu tylko 3 listy, znajdujące się w zbiorze listów św. Bonifacego. List 14 ed. Wiirdlw. znajduje się także u Baronjusza, Annales ad an. 724. Za czasów Wilhelma z Malmesbury klasztor w Winchester prowadził spór o relikwje D-a, co dowodzi, że umarł on in odore sanctitatis. (Seiters.).
 Danielo Jan Paweł, sekretarz Chateaubriand’a, później ksiądz, ur. 1808, f 185 7, autor dziel: Elements de geologie sacree h lusage des seminaires et des colleges, Vannes 1851; Histoire et tableau de Tunivers, Paris 1837 — 41, 4 v. in-8; Du pantheisme, du mosaisme et du christianisme dans leurs rapports avec les societes humaines et les gouvernements, Vannes 1848; Vie de Mme Isabelle, soeur de S. Louis, fondatrice de l’abbaye de Longchamp, avec une description historigue de la fete de Longehamp, Paris 184 0. Danko Józef Karol, ur. 16 St. 1829 w Presburgu, 1852 r. wyświęcony na kapłana, 1853 został dr. theol. i prefektem studjów w pazmańskiem kollegjum w Wiedniu, 1855 zastępcą prof., a od 1 857 r. prof. zwyczajnym jęz. hebrajskiego, egzegezy starotestamentowej i historji objawienia St. i N. Testamentu na teol. fakultecie wiedeńskim; r. 18 60 został nadto kapelanem dworu cesarskiego i dyrektorem studjów w instytucie św. Augustyna (dla kapłanów świeckich), kanonikiem honorowym, ar. 1868 gremjalnym metropolitalnym i rejensem duchownego seminarjum w Granie. Oprócz wielu gruntownych artykułów w teologicznym kwartalniku wiedeńskim (Oesterr. Vierteljahresschrift f. kath. Theol.), wydał: Constit. synodales almae Eccl. Strigoniensis a. D. 1450 (Gran. 1865), i napisał żywot Erd8si’ego (ob.). Najważniejszą zaś z jego prac jest Historia Revelationis Dimnae Veteris Tettamenti, Yindobonae 1862; Hist. Reo. Diu. No vi Testamenti, ib. 1867, i uzupełnienie do obu tych dzieł: De Sacra Scriptura ejusgue interpretatione commentarius, seu Historiarum Reiel. Div. Vet. et N. Test. pars III, ib. 1867 (dla krótkości cytowane: pierwsze Drnko 1, drugie Danko II, trzecie Danko III). Jest to nietylko najznpełniejsza historją biblijna, naukowo i gruntownie opracowana, ale zarazem wyborna introdukcja i hermeneutyka na Stary i N. Test., zalecająca się głęboką erudycją, i z tego szczególniej względu za-