(3, 98 — 4, 24). Tu pamiętnik się urywa i ma zanotowanych kilka wierszy (4, 25 — 30) o sprawdzeniu wykładu Danielowego, poczém znów mówi Nabuchodonozor o tém, jak powrócony mu został rozum i oddaje cześć Bogu (4, 31 — 34). § 5. Rozdział V przenosi czytelnika w czasy późniejsze, łączące się z historją zdobycia Babilonu przez Darjusza Meda (Cyaksaresa II): król Baltazar wyprawiał wspaniałą ucztę: biesiadnicy jedli i pili z naczyń, które niegdyś Nabuchodonozor zabrał ze świątyni jerozolimskiej. W tém pokazała się ręka, nieznaném pismem kreśląca jakieś wyrazy na ścianie. Nikt pisma wytłumaczyć nie umiał, dopiero królowa (zapewne matka Baltazara) przypomniała sobie, że jest w królestwie mąż „który ma ducha bogów świętych“ i który odznaczał się mądrością za dni ojca Baltazarowego. Sprowadzono więc Daniela, a ten odczytał królowi i wytłumaczył: „Mane, przeliczył Bóg królestwo twoje i dokonał go; Thekel, zważony jesteś na wadze i znalezionyś mniej mającym; Phares, rozdzielone jest królestwo twoje i dano je Medom i Persom.“ D. hojnie został wynagrodzony i, z rozkazu królewskiego, obwołano o nim, że miał władzę jako trzeci w królestwie. Tejże nocy zabity został Baltazar, król chaldejczyk, a Darjusz Med nastąpił na królestwo jego (5, 26 — 31). W rozdziale VI opisuje autor intrygi satrapów przeciwko sobie, w skutek których został wrzucony do lwiej jamy (wyżej § 1); lecz gdy został cudownie ocalony, król osobnym dekretem obwieścił o tym cudzie poddanym swoim i nakazał mieć we czci Boga Danielowego. Od rozdz. VII do XII idą proroctwa. Najprzód (r. VII) proroctwo o czterech monarchjach, objawione Danielowi w formie widzenia, pod postacią czterech bestji, kolejno po sobie następujących (cf. niżej § 28), przytém o Antychryście i t. d. Idzie dalej (r. VIII) widzenie, które miał w 3-im r. Baltazara. Był podówczas w Suzie, na zamku (in Susis castro), i ujrzał barana z wielkiemi rogami, stojącego nad błotem, przy nim stał drugi, podrastający. Przeciw baranowi wystąpił z trzody kozioł i zdeptał go. Proroctwo to, jak sam Daniel tłumaczy, odnosiło się do monarchji medo-perskiej (baran) i greckiej (kozioł). W IX rozdz. następuje sławne proroctwo o przyjściu Mesjasza za 70 tygodni lat (niżej § 11); w rozd. X i XI znów proroctwo o monarchji perskiej i greckiej; więcej szczegółowo o wojnach po Alexandrze W. w r. XI; w XII, o zmartwychwstaniu powszechném i in. § 6. Rozdziały XIII i XIV znów są historycznemi: w XIII opowiada autor historję Zuzanny, której treść następująca: W Babilonie żył majętny obywatel żydowski Joakim, szanowany przez swych współziomków. W domu jego zbierali się Żydzi na sądy. Dwaj starcy, pełniący urząd sędziów, zapalili się namiętnością ku żonie Joakima, Zuzannie. Szukając ciągle sposobności, żeby ją zastać samą, zakradli się do ogrodu wtedy, gdy w nim nikogo innego nie było. Zuzanna nic nie podejrzywając, ze służącemi swojemi przybyła do ogrodu, użyć kąpieli. I gdy wyprawiła służące po oliwę i inne maści, namiętni starcy zbliżyli się do niej, żądając zezwolenia na bezecne chuci. Zuzanna, wychowana pobożnie przez ojca swego Helcjasza, zezwolić nie chciała. Natenczas starcy podnieśli krzyk i czémprędzej otworzyli drzwi ogrodu, udając, że gonią za młodzieńcem, którego z Zuzanną na cudzołóztwie spostrzegli. Na okrzyk Zuzanny i starców zbiegła się służba, a starcy, niby z oburzeniem, opowiedzieli swoje zmyślenie. Nazajutrz sędziowie bezbożni każą przyprowadzić Zuzannę, ręce swoje kładą na jej głowę, na znak
