Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 032.jpeg

kaplic, 9 szkół, 1 zakład zakonnic francuzkich (siostry ś. Józefa z Chambéry) w Kopenhadze. W ciągu 1871 r. w samej Kopenhadze było 39 nawróconych protestantów. Islandja należy także do prefektury apostolskiej duńskiej, ale nie ma tam wolności wyznań i missja, niestety! jest bezpłodna. Jeden kapłan francuzki pracuje tam od 14 lat, przygotowując dusze do przyjęcia prawdy, ale dotąd cierpliwość jego nie nagrodzona jeszcze rezultatem widzialnym. Cf. Missions cath. 17 Mai 1872.
 Daniel Prorok. Szczegóły o nim (§ 1 — 2). Księga D'a: jej treść (3 — 6) i chronologja (7 — 9). Proroctwo tygodni Danielowych (10 — 11). Tekst oryginalny i przekłady księgi D’a (12). O prorockiej powadze D’a: najdawniejsze wzmianki o nim i o jego księdze (13). O przeciwnikach autentyczności D’wej księgi (14). O autentyczności części protokanonicznych (15): sami przeciwnicy przyznają, że r. I — XII księgi D'a pochodzi od jednego autora (16) i nie przyznają siły dowodom przeciw autentyczności (17). Jedyny zewnętrzny dowód nieautentyczności (18). Dowody wewnętrzne nieautentyczności i odpowiedzi na nie: a) Wzmianka o kanonie ksiąg śś. w Dan. 9, 2 (19). b) Wyrazy greckie zhebraizowane (20). c) Poglądy wspólne z autorami późniejszymi (21). d) Używanie wyrazów z języka perskiego, żydom nieznanego (22). e) Cuda i proroctwa tej księgi nie mają celu (23). f) Błędy historyczne, świadczące przeciwko współczesności autora z wypadkami przez niego opisywanemi (24). g) Istnienie D'a nie da się pogodzić z Ezechielowém o nim świadectwem (25). h) Nieprawdopodobieństwo opowiadania Dan. 3, 1.... (26). i) Wątpliwość o umysłowém obłąkaniu Nabuchodonozora (27). k) Wszystko w księdze D’a przemawia za tém, że autor żył w czasach Antjocha Epifanesa, a mianowicie jego proroctwa (28); inne ślady czasów Antjocha (29). Wiarogodność D’a (30). Części deuterokanoniczne nie przedstawiają nic sprzecznego z historją czasów Danielowych: I Modlitwa Azarjasza i Pieśń trzech młodzieńców (31). II Historja Zuzanny (32). III Historja o Belu i Smoku (33). Części te były w oryginale; powaga ich kanoniczna (34). § I. Daniel, Δανιἠλ (z hebr. Sędzia Bóg = grec. Theocritus), jeden z czterech Proroków Starego Test. zwanych Większymi. Pochodził z pokolenia Judy (Dan. 1, 6) i, według prawie powszechnego rozumienia tłumaczy, z rodu królewskiego. Wnosić to można z Dan. 1, 3. gdzie mowa o nim, jako o jednym „z synów Izraelowych, z nasienia królewskiego i pańskiego“ (cf. Joseph. Flav. Ant. Jud. X 10, 1.). Należał do liczby zakładników, (z Jojakimem) uprowadzonych do Babilonu przez Nabuchodonozora, który wziął go na swój dwór, wraz z trzema jego współrodakami (Ananjasz, Mizael i Azarjasz) i przez 3 lata kazał kształcić (Dan. 1, 5). Według wschodniego obyczaju, odmieniono wszystkim czterem imiona: Danielowi dano imię Baltazar, Ananjaszowi — Sidrach (Sadrach), Mizaelowi — Mizach (Mesach), Azarjaszowi Abdenago (Abednego). D. już wtedy okazał gorliwość w wypełnianiu zakonu: nie chciał pożywać potraw zakazanych prawem Mojżeszowém i uprosił przełożonego nad eunuchami, że mu pozwolił żywić się jarzynami, najprzód na próbę przez 10 dni. Gdy próba poszła dobrze i po 10 dniach Daniel i jego towarzysze lepiej wyglądali, niż inni młodzieńcy, ze stołu królewskiego otrzymujący pożywienie, przełożony zaprzestał naglić wszystkich czterech o pożywanie potraw królewskich. Po 3 latach nauki (1, 5), na odbytej przed królem próbie pokazał się uczeńszym nad innych