Kościoła wprowadzała. Rozdrażnienie gorliwego męża doszło do tego, że zwrócił się z prośbą do Papieża o pozwolenie złożenia godności biskupiej, lecz prośbie téj nie stało się zadość, z wielkim dla Kościoła pożytkiem. Podczas schizmy Cadolausa (ob.) r. 1061, D. gorliwie walczył pko Cadolausowi już to pismami (niżej), już czynném występowaniem na korzyść Aleksandra II (ob:). R. 1063 spotykamy go we Florencji, gdzie namówił księcia Toskanji, Gotfryda, do odstąpienia od Cadolausa; później we Francji, dokąd się udał pod pozorem załatwienia sporów między opatem Clugny a biskupem Drogonem z Macon, rzeczywiście zaś celem skłonienia biskupów tamtejszych do uznania Aleksandra II. Po powrocie, za zgodą Papieża, D. znowu osiadł w swojej pustelni Fontis Avellani, lecz 1069 r. poruczono mu poselstwo na sejm frankfurcki do cesarza Henryka IV, któremu Papież zagrażał odmówieniem koronacji, jeżeliby nie połączył się z żoną swoją Bertą, oddaloną za zgodą niektórych biskupów niemieckich. Ostatnią podróż odbył do Rawenny, dla poniesienia biskupowi Henrykowi wiadomości o zdjęciu z niego klątwy. Wracając z Rawenny, Damiani życie zakończył w mieście Faenza 1072. Pap. Leon XII pomieścił go w rzędzie Doktorów Kościoła (1828 r.). Dzieła: 1) Epistolarum libri VIII, ważne do historji ówczesnej; między niemi w lib. I epist. 12 traktat De correctione Episcopi et Papae przez wielu (Possevin, Labbé, Natalis) za podrobiony jest uważanym; 2) Sermones 75, po większej części panegiryki na cześć świętych, porządkiem dni rozłożone; 3) Opuscula 60, między któremi znajdują się wyżej wspomniane: Gomorrhianus i Gratissimus, i wiele innych, z których można poznać historję owej epoki; szczegółowo wylicza je Fabricius (Bibl. lat. med. aevi); 4) Orationes, Litaniae, Hymni, Lectiones, Missae, Responsoria, Carmina 225, i t. p. drobne utwory. Wszystkie dzieła ś. D. wydał, z polecenia Klemensa VIII Pap., Konstanty Cajetanus (ob.), t. I i II Romae 1606 — 1608, t. III ib. 1615, t. IV ib. 1640. Pierwsze 3 tomy przedruk. Lugduni 1623; wszystkie zaś, Paris 1641, ib. 1663, ib. 1743; ap. Migne Patrol. lat. t. 144. 145, — razem z dziełami Prospera akwitańskiego, Bassani 1783 — 88, 6 t. w 4 v. in-4. Do żywotu ś. D. wiele materjałów w jego dziełach; osobną bjografję napisał jego uczeń Joannes Laudensis (ob. Jan z Lodi); znajduje się ona w wymienionych wydaniach dzieł ś. D., jakoteż ap. Bolland. 23 Febr.; ap. Surium Vitae SS. pod tymże dniem; ap. Mabillon Acta SS. Ord. S. Bened. saec. VI p. II. s. 247. Cf. J. Laderchi Vita S. Petri D. in 6 ll. distributa, Romae 1702 in-4; Joan. Storckii Epla ad Jac. Laderchium, Patavii 1708; Alf. Capecelatro, Storia di san Pier Damiano e del suo tempore, Firenze, 1862, 2 v. in-12; Fehr, Petr. Dam., w Oesterreich. Vierteljahresschrift f. Kathol. Theologie, 1868 s. 189. (Aberle). J. N.
Damirski Cyprjan, bernardyn, żyjący w drugiej półowie XVII w., znany tylko z dziełka o ś. Janie z Dukli, p. t. Thavmatvrgvs Rvssiae Beatvs Servvs Dei Joannes de Dvchla Ordinis Min. S. Francisci Observantium Confessor suâpte in Historiâ vitae exacte effigiatus. Per viros singulariter sibi deuotos, stylo Latino, pariter vernaculo, qua in Domo virtutis et honoris celebratus, qua in palma frugibus decora laetis exaltatus, qua lampadibus Seraphicis illustratus. Opera et studio P. F. Cypriani Damirski ejusdem Instituti Minorum minimi, Luci publicae ad propagandum Servi Dei cultum et honorem, cum benedictione Superiorum consecratus, Leopoli in typogr. Regia M. Jacobi Moscicki Phil. Doctoris, Anno Dom.
