wprowadził tak zwany Psałterz rzymski (ob.). Ułożył Carmina 40 (inni liczą 44): są to po większej części drobne poezje panegiryczne, lub liryczne, rozmaitej miary; niektóre są nagrobnemi napisami (ap. Gruther, Inscription. christian. 1162 — 74), lub hymnami na cześć świętych. Poezje te wyszły osobno: Carmina sacra Damasi etc. illustrata ab Andr. Rivino, Lips. 1652. Kilka innych większych utworów poetycznych D'ego zaginęło, lub dotąd pozostają w ukryciu, między innemi Libelli de Virginitate, i niektóre księgi Starego Test. wierszem streszczone (Nic. Antonii Biblioth. vet. Hispan. I 144...). Listow (Epistolae) D’go dawniejsi wydawcy liczą 14, lecz półowa ich jest wątpliwą; autentyczne, wraz z innemi do D’go pisanemi, wydał Coustant (Eplae R. P. s. 471..) i dołączył (ib. s. 603, 622) krytykę dekretaljów Damazemu przypisywanych. Wszystkie dzieła D’go przedrukowane w Biblioth. PP., z osobnego wyd. p. t. Damasi Papae opera quae exstant, cum notis Martii Milesii Sarrazanii, ed. F. Ubaldinus, Romae 1638 in 4, Paris 1672; ap. Migne, Patrol., lat. t. 18. Źródła do żywotu św. D’go, zebrane z wielu niedrukowanych źródeł, są we wspomnianych wydaniach Sarrazaniusa i Merendy. — II. Poprzednio Poppon, rodem z Bawarji[1]. Był bpem w Brixen, gdy po śmierci Klemensa II (9 Paźdz. 1047) „lud rzymski wysłał posłów do Henryka III, prosząc i zaklinając go... aby im przysłał skromnego, łaskawego i dobremi obyczajami ozdobionego... pasterza“ (Annales Romani saec. XI; ap. Watterich I 74). Henryk wskazał posłom Poppona, d. 25 Grud. 1047 (Lamberti Hersfeld. Annal. ap. Pertz Mon. Germ. Ser. V 154), za zgodą biskupów i książąt niemieckich. Tymczasem Benedykt IX (ob.) część ludu rzymskiego przeciągnął na swoją stronę i stolicę rzymską zagarnął. Poppon, teraz Damazy II, za posłami wyruszył w drogę i przybył do Bonifacego, marchiona Tuscyi, który go miał do Rzymu przeprowadzić. Lecz Bonifacy oświadczył, że z nim się nie uda, bo już Rzymianie zgodzili się na Benedykta; Damazy tedy wrócił do cesarza: ten napisał groźny list do Bonifacego, w skutek czego Bonifacy wprowadził Damazego. D. ukoronowany został 17 Lipca 1048 r.; † 9 Sierp. t. r. (Annal. Rom. sup. cit. cf. Katalog Pap. cit.). Bonizo (Ad amic. l. 5) nazywa tego Papieża virum omni superbia plenum. Cf. Watterich, op. c. I 716, 717. Jaffé, Regesta s. 366. Żeby miał być otrutym, o tém źródła cytowane nie wspominają. Następcą jego był Leon IX. X. W. K.
Damberger Józef Ferdynand, znakomity historyk, ur. w Passau, w Bawarji, 1 Marca 1795 r. Do szkół uczęszczał najprzód w mieście rodzinném; od r. 1812 uczył się teologji w Salzburgu, potém (1816) w Landshut, wreszcie w Monachium (1817 — 18) uczęszczał do liceum i instytutu filologicznego. Czasy, w których żył D., szczyciły się tak zwaną „oświatą“, która się zasadzała na wyszydzaniu chrystjanizmu; posady nauczycielskie dawano ludziom protegowanym przez illuminatów (ob.), chociażby naukowo usposobieni nie byli. Takim był np. professor historji kośc. w Landshut; podobny mu prof. teologji mor. ofiarę Abrahama nazywał czynnością niemoralną; w München, najgłośniejszy naówczas Weil-
- ↑ Damasus, qui vocatur Poppo, natione Noricus, qui alio nomine Baiuarius dicitur. Katalog papieży z końca XI w., ap. Watterich, Pontificum Romanor. vitae, I 71; cf. 27.
