sium liber de recta in D. N. J. Chr. fide; Προσφωνητικός ταίς εύσεβεστάταις βασιλίσσαις — ad religiosiss. reginas), do bpów greckich, do swoich duchownych, którzy w Konstpolu zajmowali się sprawami kościoła aleksandryjskiego; do Papieża zaś Celestyna wysłał djakona Possidonjusza, ze szczegółowém o postępowaniu i doktrynie Nestorjusza doniesieniem (Epist. XI al. 9), bo Nestorjusz po swojemu rzecz już przedstawił. Teodozjusz obraził się na Cyrylla, że ten jednocześnie pisał do Eudocji i Pulcherji, jakby im przyznawał jaką nad nim opiekę; odpisał mu przeto cierpko, że niesłusznie podejrzywa, lub też chce siać niezgodę w rodzinie cesarskiej (Mansi, Concil, IV 1110). Papież zwołał synod do Rzymu (430 r.), postępowanie Cyrylla pochwalił i polecił mu wykląć Nestorjusza, gdyby ten błędu odwołać nie chciał (Mansi IV 1017). Nestorjusz, prawdopodobnie przed otrzymaniem tego wyroku, napisał do Papieża drugi list, ze skargą na Cyrylla, że tenże umyślnie wszczął kwestję o wyrażenie Bogarodzica, żeby przeszkodzić mającemu się zebrać synodowi w Kpolu, gdzie jego występki (oszczerstwa wspomnianych już duchownych) miały być roztrząsane; co widoczném było zmyśleniem, gdyż w pierwszych listach Cyrylla i Nestorjusza nie ma o niczém więcej mowy, jak tylko o Bogarodzicy. Wnet po otrzymaniu listów papiezkich, C. na synodzie w Aleksandrji ułożył 12 artykułów, znanych pod nazwą 12 Anathematismi Cyrilli, które winien był Nestorjusz podpisać, aby uniknąć zagrożonego potępienia. Anathematismi te są: 1) Si quis non confitetur, Deum esse veraciter Emmanuel, et propterea Dei Genitricem Sanctam Virginem: peperit enim secundum carnem factum Dei Verbum, secundum quod scriptum est; Verbum caro factum est, anathema sit. 2) Si quis non confitetur, carni secundum hypostasim unitum Dei Patris Verbum, unumque esse Christum cum propria carne, eundem Deum scilicet simul et hominem, anath. sit. 3) Si quis in uno Christo dividit substantias post unitionem, sola eas connexione conjungens, quae secundum dignitatem fit, vel etiam auctoritatem et potestatem, ac non potius conventu, qui per unitatem factus est naturalem, a. s. 4) Si quis in personis duabus vel subsistentiis eas voces, quae in Apostolicis scriptis continentur et Evangelicis, dividit, vel quae de Christo dicuntur a sanctis, vel ab ipso, et aliquas quidem ex his velut homini, qui praeter Dei Verbum specialiter intelligatur, aptaverit, illas autem tanquam dignas Deo soli Patris Verbo deputaverit, a. s. 5) Si quis audeat dicere, hominem Christum Theophorum, id est Deum ferentem, ac non potius Deum esse veraciter dixerit, tanquam filium per naturam secundum quod Verbum factum est caro, et communicavit similiter ut nos carni et sanguini, a. s. 6) Si quis dicit, Deum esse vel Dominum Christi, Dei Patris Verbum, et non magis eundem ipsum confitetur Deum simul et hominem, propterea quod Verbum caro factum est, secundum Scripturas, an. s. 7) Si quis velut hominem Jesum operante Deo Verbo dicit adjutum, et Unigeniti gloriam tanquam alteri praeter ipsum existenti tribuit, a. s. 8) Si quis audet dicere assumptum hominem coadorandum Deo Verbo et conglorificandum et nuncupandum Deum, tanquam alterum cum altero (nam con syllaba superadjecta haec cogit intelligi) ac non potius una supplicatione veneratur Emmanuel unamque ei glorificationem dependit, juxta quod Verbum caro factum est, a. s. 9) Si quis unum D. J. Christum glorificatum dicit a Spiritu S., tanquam qui aliena virtute per eum usus
