state pontificis; 7) De immortalitate animae; 8) Conciliorium magis illustrium summa; 9) De magistratibus ac republica Venetorum libri V. Życiorys Contarini’ego pisali: Jan Casa (Giovanni della Casa), we wstępie do C. Contarini Opera ed. Paris, a później Ludovico Beccadelli, La vita del Card. G. Contarini etc., Venezia 1827.
Contzen Adam, jezuita, niemiec, przyjaciel Bellarmina, ur. 1575 r., wykładał Pismo św. w Würzburgu, potém w Moguncji; od r. 1624 spowiednik Maksymiljana, ks. bawar.; † w München 19 Czerw. 1685 r. Napisał: 1) Defensio libri de gratia primi hominis a R. Bellarmino conscripti, Mogunt. 1613. 2) Crudelitas et idolum calvinistarum revelatum, seu defensio trium libror. de Peccato, a R. Bellarmino conscriptor., cum adjuncta consideratione de haereseon incremento, et utrum a. 1711 sit futurus mundo ultimus, ib. 1614. 3) De unione et synodo generali evangelicorum.... consultatio, Mogunt. 1615, przeciw pismu Dawida Paré p. t. De unione et synodo evangelicorum concilianda. Tego samego dziełka C’a egzemplarz spotkaliśmy z następującym tyt: Pacificator orbis Christiani, sive de falsa et vera pace discursus theologico-politici libri 2. Accedit liber III de concordia et pace Germaniae et de concilio gener. instituendo, Coloniae 1642; tekst jest tu co do joty ten sam, co w dziełku De unione et syn. gen., nie jest wcale podzielony na księgi, ani też nie ma księgi trzeciej, jak to tytuł obiecuje. 4) De pace Germaniae ll. 2. Prior de falsa pace, alter de vera pace, Mogunt. 1616, Coloniae 1642, ib. 1685. 5) Disceptatio de secretis Soc. J. inter D. Joannem canon. vratislavien. etc. habita, Mogunt. 1617 (to samo po niemiec.). 6) Jubilum jubilorum, jubilaeum evangelicum et piae lacrymae omnium catholicorum, Mogunt. 1618; autor daje historję tak zwanej reformacji od 1517 do 1617 r.; to samo wydał po niemiec. t. r.; z tém dziełem łączy się: 7) Chronologia jubilaei evangelici opposita lacrymis evangelicor., ib. 1618. 8) Coronis omnium jubilor. anno saeculari scriptor., qua status conturbatae in Europa religionis.... errores... exponuntur, et... pax suadetur, ib. 1619. 9) Politicor. ll. 10, ib. 1621. 10) Commentaria in 4 Evangelia, Colon. 1626 2 v. f. 11) Comm. in Eplam S. Pauli ad Rom., ib. 1629. 12) — in Eplas ad Cor. et ad Gal., ib. 1631 f. 13) Methodus doctrinae civilis, seu Abissini regis historia, ib. 1628 (romans polityczny). 14) Daniel, sive de statu vita, virtute aulicor. atq. magnatum, ib. 1630, i in. Cf. A. Ruland, Series et vitae professorum, qui Wirceburgi docuerunt, Würzb. 1835. X. W. K.
Convenant, lub Covenant, związek presbyterjanów szkockich, zawarty 1638 r. przez wszystkie stany królestwa, pko nakazanej przez Karola I nowej liturgji, równie jak pko ceremonjom biskupim i nowej organizacji swego kościoła. Związek ten odwoływał się przytém na presbyterjańskie wyznanie wiary kościoła szkockiego z 1580 i 1590 r. Główne trzy punkty tego związku były: 1) wznowienie przysięgi na wyznania z 1580; 2) oświadczenie się wszystkich stanów za wyznaniem kalwińskiém; 3) potępienie organizacji biskupiej. Karol I odrzucił convenant, wszelako zdołał się on utrzymać i kraj podzielił się na skonfederowanych i niekonfederowanych. Angielskie stany przyjęły 1643 r. ten convenant ze względów polityczno-religijnych. R. 1638 i Karol I godził się na convenant z niektóremi ograniczeniami, jaki dla tego nazywał się convenantem królewskim, ale partja energiczniejsza odrzucała go, jako półśrodek do niczego nieprowadzący. Cf. Salmonet, Hist. des troubles de la Gr. Bretagne.
