synowiec poprzedzającego, pobierał nauki w Paryżu, wstąpił do dominikanów, był prowincjałem swego zakonu w Toskanji (1236 i 1237). R. 1255 został arcybpem messyńskim, a r. 1262 arcybpem Nikozji na wyspie Cyprze, zkąd wkrótce musiał ustąpić, wskutek zaszłych tam zaburzeń (1263). Mianowany wikarjuszem Urbana IV, spełniał rozliczne polecenia tegoż Papieża, jak również jego następców. Um. między r. 1280 a 1290. Zostawił po sobie: 1) Mare historiarum, ab orbe condito usque ad Ludocici IX, Galliarum regis tempora, w rękopiśmie; 2) Liber de Viris illustribus ethnicis et christianis, dzieło wydane r. 1720 przez Benedykta Zoanelli, z przypisami; tudzież niedrukowane jeszcze: 3) Epistolae ad diversos; 4) De infelicitate curialium 3) De gloria paradisi. Cf. Quetij et Echard, Script. ord. praed. 1, 418. Sześciu synów jego brata Ottona (XVI), a mianowicie: Jakób, Mateusz, Otton (XVII), Jan (III), Landolf i Jordan, byli w wielkich łaskach u Mikołaja IV, Pap., który szukał w Kolonnach poparcia przeciw potędze domu Orsinich; wtedy właśnie była dla Kolonnów epoka największego rozszerzenia swych majętności. Z pomiędzy synów Ottona (XVI) należy do historji kościelnej 4. Jakób, najprzód archidjakon katedry pizańskiej, potém kardynał djakon tyt. S. Mariae in via lata, którą to godność otrzymał od Mikołaja III (1278). Mikołaj IV mianował go archiprezbyterem bazyliki liberjańskiej i protektorem zakonu św. Jakóba. Żył w przyjaźni z Napoleonem Orsini, który przeszedłszy na stronę Kolonnów, wrogów swej rodziny, otrzymał za to kardynalską purpurę od Mikołaja IV, Pap. (1288). Jakób wpadł w niełaskę u Bonifacego VIII, z powodu, iż w czasie sporów między tym Papieżem a rodziną Kolonnów, oświadczył się stanowczo za tą ostatnią. Dotknięty klątwą, długo był tułaczem, dopiero Benedykt XI zdjął zeń ekskomunikę, a Kiemens V przywrócił na godność kardynalską. Um. 14 Sierpnia 1318 w Awenjonie, pochowany w Rzymie. — 5. Piotr, kardynał djakon tyt. ś. Eustachjusza, czyli S. Angeli, kreowany przez Mikołąja IV r. 1288, oraz archiprezbyter S. Mariae Mąjoris, podobnie jak jego stryj Jakób, którego i smutne losy podzielał. Ojciec jego Jan (III), oskarżony o nieprawne przywłaszczanie wielu posiadłości, ściągnął na siebie potępiający wyrok Bonifacego VIII. Braćmi Piotra byli: Stefan (VIII), który złupił skarb papiezki, tudzież Jakób zwany Sciarra, pamiętny osobistym napadem na Papieża. Przed przyjęciem święceń Piotr miał żonę, ale ta wstąpiła do klasztoru. Wyklęty, zmuszony do ustąpienia z Rzymu, uwolniony od klątwy przez Benedykta XI, przywrócony do godności przez Klemensa V, um. w Awenjonie 1326 (cf. art. Bonifacy VIII). Bracia Piotra: Stefan i Sciarra, wrócili do Rzymu, a korzystając z pobytu Papieży w Awenjonie, odzyskiwali swą potęgę we Włoszech. Sciarra stanął po stronie Henryka VII i Ludwika bawarskiego, który też mianował go wikarjuszem cesarstwa w Rzymie, wbrew woli Papieża Jana XXII, a w nagrodę za udział brany przy koronacji tego cesarza 1328, pozwolił mu dodać koronę do herbu. Pomiędzy potomkami Sciarry godnym jest wzmianki wnuk jego — 6. Agapet, archidjakon boloński, mianowany przez Urbana V r. 1363 bpem w Ascoli, a 1370 przez Grzegorza XI bpem w Brescia, piastował kolejno godność legata przy dworze Karola IV w Niemczech, Henryka kastylskiego w Hiszpanji i Ferdynanda w Portugalji; był arcybpem lizbońskim, a w końcu Urban VI mianował go r. 1378 kardynałem prezbyterem tyt. św. Pryski powierzał mu rozliczne misje we
