ont paru, depuis la naissance de cette herésie, avec des notes crit. sur les véritables auteurs de ces livres, sur les erreurs etc., 1722; 2e wyd. 1731 in 12, trzecie powiększone 1735. 2 t. in 12) wyrokiem kongregacji Indexu (20 Wrześ. 1739 r.) zakazany, wywołał krótką polemikę. Zostawił jeszcze Colonia o starożytnych pomnikach, wówczas odgrzebywanych, niektóre rozprawy pomieszczane w Journal de Trevoux (od r. 1701), lub drukowane osobno, i nieco panegiryków, lub wierszy okolicznościowych. Ob. Labouderie op. c. Cf. De Backer, Bibliotheque. X. W. K.
Colonna (de Columna), nazwisko często wspominane w historji kościelnej, nosi je starożytna, książęca rodzina, zamieszkała pierwotnie w Rzymie i jego okolicach; dalszém jej rozgałęzieniem byli książęta Palliano i Colonna-Sciarra. Rodzina ta dała Kościołowi i światu jednego Papieża, wielu biskupów, wodzów i uczonych. Nazwa Kolonnów wywodzi się prawdopodobnie od miasteczka Colonna, starożytnego Labicum, w Kampanji rzymskiej, i sięga, według niewątpliwych świadectw, roku 1100 (I. Palatii, Gesta Pontif., Venet 1688), epoki, w której widzimy Piotra Kolonnę uwięzionego w zamku Colonna i Zagarola, zkąd miotał on groźby przeciw Papieżowi Paschalisowi II. Rodzina ta ma w herbie kolumnę srebrną, z koroną u wierzchu, z dewizą: Flectimur, non frangimur. Twierdzą niektórzy, że Aleksander III, inni, że Grzegorz IX wzbronił członkom tej rodziny piastować jakąkolwiek godność kościelną, a to z powodu jej przywiązania do stronnictwa gibellinów; lecz nie ma to historycznego dowodu. To tylko jest pewném, że Bonifacy VIII kazał uważać potomków Jana III i Ottona XVII Kolonnów za usuniętych od stanu duchownego (irregulares) aż do czwartego pokolenia (I. Palatii, Fast. Cardinal. Venet. 1703). Oto szereg chronologiczny członków tej rodziny, pamiętnych w historji kościelnej. 1. Jan, zwany a S. Paulo, kreowany r. 1193 przez Papieża Celestyna III kardynałem prezbyterem tytułu ś. Pryski, mianowany przez Innocentego III biskupem Sabiny, pełnił wiele misji dyplomatycznych: we Francji, na synodzie w Soissons (1201), gdzie decydowała się sprawa rozwodowa między Filipem Augustem a Ingeburgą, w Hiszpanji i w Niemczech; przyjaciel i gorliwy opiekun św. Franciszka z Assyżu, w takim był u wszystkich szacunku, że Celestyn III chciał na rzecz jego złożyć tjarę, a Innocenty III jego poparciu zawdzięczał godność papiezką (I. Palatii Fasti Card. I 365; Hurter, Innocenz III, 1, 67 i indziej). 2. Jan, od r. 1216 kardynał prezbyter tytułu św. Praksedy, legat Papieża Honorjusza III przy krzyżowcach, był świadkiem zdobycia Damietty (w Listop 1219); dowodził wojskiem Papieża Grzegorza IX, które miało wyprzeć Fryderyka II z Sycylji; um. w Lutym 1244. Podczas swej podróży na wschodzie dostał się w ręce Teodora Komnena, władcy Epiru, razem z Piotrem de Courtenay, łacińskim cesarzem bizantyńskim, i został osadzonym w więzieniu. Odzyskawszy wolność, sprawił to, że Piotr de Courtenay został ogłoszony cesarzem przez Manuela, patrjarchę konstpskiego, którego upewnił listami papiezkiemi, że koronacja nowego cesarza w niczem praw patrjarszych nie narusza. Uwięziony na nowo, tą razą przez Saracenów, w czasie pielgrzymki do Jerozolimy, umiał się wydostać z niewoli przez nieustraszoną odwagę. Sprowadził do Rzymu (1225) kolumnę, przy której Zbawiciela biczowano, i postawił ją w kościele swego tytułu kardynalskiego. Niektóre listy tego kardynała znajdują się w Ughelli’m, Ital. sacra t. III p. 120; cf. I. Palatii, Fasti Card. t. I p. 435. — 3. Jan,
