stusie są 2 natury połączone (w jednej osobie). Któreż więc przyjmujecie? Najśw. Leona, czy Djoskura?“ Odpowiedzieli bpi: Wierzymy jak Leon, a nie jak Djoskur; ktokolwiek tak nie wierzy, jest eutychjanin. — Wyznaczono potém komisję z bpów: ci zredagowali szczegółowy skład wiary, na który wszyscy przystali (Mansi VII 118) i w którym tytuł N. Marji P. Θεότοκος (Bogarodzica) został potwierdzony. Oprócz kwestji dogmatycznej, zagodzono niektóre spory juryzdykcyjne: bpowi tyryjskiemu przyznano zwierzchność metropolitalną nad prowincją zwaną Phaenicia I; pomiędzy zaś patrjarchami antjocheńskim i jerozolimskim stanęła umowa, potwierdzona przez sobór, że do juryzdykcji pierwszego, oprócz dawniejszych prowincji, mają jeszcze należeć: Fenicja I, II i Arabja; do drugiego zaś Palestyna I, II i III. Nadto, ułożony został kanon 28-y (na ses. 15-ej w nieobecności legatów), którym bpowi konstantynopolitańskiemu przyznano prawa patrjarchalne przed innymi patrjarchami, a drugie miejsce po Rzymie, i juryzdykcji jego poddano metropolitów w „djecezjach“ Pontu, Azji prokonsularnej, Tracji i w zajętych przez barbarzyńców. Legaci zaprotestowali przeciw temu zaraz następnego dnia (1 Listop. 451 r. Mansi VII 423, 454), bo Papież, w danej im instrukcji (epist. 104), polecił nie dopuszczać tej materji pod decyzję. Dla tego to postanowienie w wielu kollekcjach kanonów bywa wypuszczane. Anatol jednak potrafił korzystać ze sprzyjających okoliczności: wakowały bowiem podówczas stolice patrjarsze aleksandryjska i efezka; Maksym antjocheński był kreaturą Anatola; Juwenalis jerozolimski jemu zawdzięczał przyznanie sobie trzech prowincji kościelnych pelestyńskich; prymasa Tracji reprezentował na soborze bp, przyjaciel Anatola; pozostali zaś biskupi i metropolici zbyt byli słabymi, żeby mogli się oprzeć Anatolowi, jak to widać z postępowania biskupów Pontu i Azji prokonsularnej, którzy, chociaż nie podpisali tego kanonu (jak Thalassius z Cezarei), jednakże na sesji 16-ej tłumaczyli się tak, jakby przyznawali bpowi konstantynopolitańskiemu w mowie będące prawa. Po ukończeniu obrad i odjéździe legatów z aktami synodu (Ballerini I 1123 not. 4), Anatol i ces. Marcjan wysłali bardzo uprzejmie listy (18 Grud. 451 r.) do Papieża, w imieniu soboru, prosząc o potwierdzenie wszystkiego (ib. epist. n. 101; Mansi VI 171). W odpowiedzi swej Leon (epist. 104, 105), pochwaliwszy gorliwość obudwóch o sprawę wiary, przeciw 28 kanonowi dowiódł, że on jest ze szkodą jedności kościelnej i z krzywdą innych patrjarchów. Akta tego soboru doszły nas w całości, jednak są pewne w kodeksach różnice co do ich układu. Jedne kodeksy podają, że było 6 sesji, inne, że 7 i w ostatniej sesji mieszczą dekrety dyscyplinarne, nie jednakowo. Rusticus (o którym niżej) przyjął 16 sesji. Prawdopodobniejszém jest jednak, że było ich 21, jak to wykazuje Hefele (Conciliengeschichte § 186). Na zachodzie był oddawna przekład aktów soboru ch., pochodzący (niektórzy się domyślają) od Djonizjusza Małego, versio antiqua. Wprawdzie Leon polecił (epist. 113) Juljanowi z Cos przetłumaczyć akta na język łaciński, lecz niewiadomo czy on przełożył. Djakon rzymski Rusticus, będąc ze swym stryjem Wirgiljuszem Pap. w K-polu r. 549 i 550, versionem antiquam porównał z greckiemi kodeksami, z czego pokazało się, że między pierwszą i drugiemi, oprócz znacznych warjantów, jest jeszcze różnica w porządku. Poprawioną przez Rustyka versionem ant. wydali: Crabbe, Surius, Nicolini i Binius w ed. 1606 r. (ob. Soborów literatura). R. 1608 w rzymskiej
