podnosił relikwje Papieży. Rozpoczął na nowo poszukiwania i znalazł szukany grób (inter collegas suos episcopos, uczyniony przez Urbana), w nim ciało ś. C. nieskażone, w postawie takiej, jak opisuje wspomniana legenda z V w., w sukni tkanej złotem (zapewne umyślnie przez ś. C. wziętej na chwilę męczeństwa), krwią zbroczonej; w nogach były chusty krwią nasiąknięte. Papież przeniósł to wszystko bez naruszenia do kościoła ś. Cecylji za Tybrem (Transtevere) i złożył pod wielkim ołtarzem, ciało okrywszy delikatną zasłoną, trumnę ozdobiwszy i zamknąwszy w sarkofagu z białego marmuru (może w tym samym znalezione były zwłoki ś.). R. 1579 Sfondrati, kardynał tytułu ś. Cecylji, restaurując ten kościół, znalazł dwa sarkofagi marmurowe pod wielkim ołtarzem. Otworzono je przy świadkach. W jednym była trumna „cyprysowa“, zdjęto z niej wieko i znaleziono wszystko, co opisuje Liber Pontificalis za Paschalisa I: tę samą suknię z bogatej materji, płótno z krwią w nogach ś., zasłonę, którą Paschalis I okrył zwłoki ś. C.; nawet ciało jej pozostało szczególniejszym cudem niezepsute i w postawie wyżej wspomnianej. W drugiej trumnie były zwłoki trzech mężczyzn: śś. Tyburcjusza, Walerjana i Maksyma. Dwaj pierwsi mieli głowy ścięte, trzeciego czaszka była potłuczona (plumbatis caesus, według dziejów ś. Cecylji). Przez 4—5 tygodni zwłoki te były wystawione ku czci publicznej, poczém w obec Papieża Klemensa VIII znów je zamknięto. Nad niemi kard. Sfondrati wzniósł dzisiejszy wielki ołtarz, a pod ołtarzem umieszczono z marmuru białego ś. C. w postawie takiej, w jakiej ją znaleziono. Ob. Bolland. Acta ss. 14 April. s. 208. Żywot ś. C. dokładnie opracował Dom Guéranger (Histoire de Ste Cécile, Paris 1853; z 2ej ed. skrócił po włosku B. Veratti, Notizie della vita di S. Cecilia. Modena 1867. Hist. de ste C. przez ks. Thiesson (Paris 1870 8-o) daleko niżej stoi. Cf. Northcote et B. op. c. s. 203... S. C. uważaną jest za patronkę muzyki, ponieważ nietylko wielbiąc Pana, głos swój łączyła z tonami muzyki, lecz często jeszcze słyszeć miała pienia anielskie. Dla tego też malują ją już to przysłuchującą się śpiewom anielskim, już grającą na organie (choć organy dopiero w IV w. wynalezione), na arfie, lub na skrzypcach. Na sławnym obrazie Rafaela w Bolonji, święta ma tylko mały wysuwający się jej z ręki organek, bo w zachwycie na głosy aniołów zapomniała o własnej muzyce. Obok niej stoi ś. Paweł z mieczem, oznaczając potęgę tonów, wznoszącą się zwycięzko po nad pospolitość wszelką; dalej Magdalena w promieniejącej piękności i w pokoju błogosławionym, oznacza czar harmonji, a zarazem oczyszczenie duszy w kąpieli tonów. Cały obraz ma przedstawiać najgłębsze znaczenie muzyki, a mianowicie jej przeznaczenie uświęcenia człowieka i podnoszenia go ku niebu. Nadto, malują jeszcze tę świętą z Aniołem Stróżem obok, uwieńczoną różami, albo w kotle czy wannie, z ranami na szyi, leżącą na ziemi twarzą, z rozciągniętemi rękami, z mieczem, jakim była umęczoną. Cf. Stadler, Heiligenlexicon.
Cedar, hebr. Kedar, pierworodny syn Izmaela, syna Abrahamowego (Gen. 25, 13. I Par. 1, 29), od którego pochodzą Cedareni, lud arabski (cf. Jer. 49, 28. Ezech. 27, 21. Isai 21, 16), mieszkający w pobliżu Judei (Judith 1, 8. cf. Psal. 119, 5); lecz jako lud koczujący (Isai. 42, 11) nie mieli stałych siedlisk. Ś. Hieronim (Onomasticon) mieści ich w pustyni Saracenów, co zgadza się po części z Plinjuszem (Hist. nat.
