druki oryginału i przekładów w językach: niemiec., hiszp., włosk., angiel. Przedrukowywane były też z niego niektóre części, jak np. La vie, les amours, le procés et la mort de Marie Stuart, Paris 1792. To samo p. t. L’ histoire de Marie Stuart redigée sur des piéces originaux (Paris 1795 2 vol. 180; wydawca udaje to za przedruk nadzwyczaj rzadkiego dzieła, drukowanego niby r. 1597 p. t. Le combat de toutes passions représente en vif en l’histoire de la reine Marie Stuart) i L’empire de la raison sur les passions, ou l’hist. de M. St. Inne dzieła C’a są: Thesaurus graecae poëseos (Paris 1612); Electorum symbolorum et parabolarum historicar. syntagmata, ex Horo, Clemente, Epiphanio et aliis (v. Polyhistor symbolicus), Paris 1618 (to samo p. t. De symbolica Aegyptiorum sapientia, in qua symbola, parabolae, historiae, selectae, quae ad omnem emblematum, aenigmatum hieroglyphicorum cognitionem, viam praestant, Colon. Agr. 1623); Dziennik chrześcjański (Diaire chrétien, ou éxércices journalières des chretiens, Paris 1628 12-o); Traktat o kierownictwie duchowném (Traité de la conduite spirituelle, Paris 1637); Angelus pacis ad principes christianos (odezwa zachęcająca do zgody), Paris 1650; w wyd. Bonon. 1652 dodane są C’a Observationes, quibus astrologia judiciaria exagitatur Domus Dei in qua de mirabilibus coeli totaq. astrologia et vita coelesti disse; ritur, Paris 1650 f.; Regnum Dei, s. dissertationes ad libros Regum, in quibus totius Aulae Sanctae compendium continetur, Paris 1650 f., i inne. Przeciw paszkwilowi jansenistów: La théologie morale des jésuites, Caussin odpowiedział w Response au libelle intitulé La theol. mor. d. jesuites, Paris 1644. Ob. Une vocation et une disgrace á la cour de Louis XIII, par le P. Ch. Daniel, Paris 1861 (odbitka z Etudes de théologie, publ. par les PP. Ch. Daniel et Gagarin, Paris 1861 s. 353....). Cf. De Backer, Biblioth. X. W. K.
Cave (czyt. Kew), Caveus Wilhelm, ur. 30 Grud. 1637 r. w Piceval, w Leicesterschire, nauki ukończył w Cambridge; wstąpiwszy do stanu duchownego, otrzymał stopień doktora teologji. Mianowany przez Karola II kapelanem nadwornym, spełniał później obowiązki proboszcza w Ilsington pod Londynem; 1684 został kanonikiem w Windsor, gdzie um. 4 Sierp. 1713. Z dzieł jego najważniejszém jest: Historja literatury kościelnej. Dzieło to ma swoją własną historję. Najpierw bowiem ukazały się Tabulae ecclesiasticae, quibus scriptores ecclesiastici, eorum patria, ordo, aetas et obitus breviter exhibentur a Ch. n. usque ad an. 1519, Lond. 1674; cura Rudolphi Capelli, Hamburgi 1676 fol. Następne powiększone wydanie miało tytuł: Chartophylax ecclesiasticus, quo prope MD scriptores ecclesiastici indicantur, a Chr. n. ad an. 1517, Lond. 1685 8-o, Lips. 1687. Ztąd powstała Historia literaria scriptorum eccl. a Ch. n. usqae ad saeculum XIV, Lond. 1688 f. Henryk Wharton napisał do niej Appendix scriptorum ab 1300—1511, Lond. 1689 f. Razem wydrukowane w Genewie 1693 f.—R. 1698 w Londynie wyszła tegoż dzieła Pars altera, qua plus quam DC scriptores novi, editi, mss., deperditi recensentur, prioribus plura adduntur, breviter aut obscure dicta illustrantur, recte asserta vindicantur, cum tribus dissertationibus ad calcem (przedruk Genevae 1699; razem z pierwą częścią ibid. 1720 2 v. f.; przedruk Coloniae Allobr. 1720, Oxonii 1740—43 2 v. f.). Podajemy tu całkowity tytuł według edycji Basileae, apud Joh. Rud. Im-
