Weld, jeden z panów angielskich (później biskup i kardynał), po stracie żony połączył się z ks. C. i pod jego kierunkiem przygotowywał się do stanu kapłańskiego. Lamennais także czas jakiś w domu tym zamieszkiwał: były to jego czasy najpiększe, bo epoka skromnego i pobożnego życia. C. um. 15 Marca 1821 r. Zostawił dzieł wiele tchnących pobożnością i miłością chrześcjańską. Przytaczamy niektóre tylko: Amis des moeurs (o wychowaniu), Londres 1805 4 t.; Les ecoliers vertueux; Zbiór żywotów świątobliwych w różnych stanach, jak: Vie des justes dans les plus humbles conditions de la societé (w najniższym stanie), Wersal 1815; — dans la profession des armes (żołnierzy), t. r.; — parmi les filles (dziewic), 1816; dans la magistrature (urzędników), Paris 1816 i t. p.; Les Confesseurs de la foi en France a la fin du XVIII s. (Wyznawcy wiary we Francji w końcu XVIII w.), 1820 4 t., najstaranniej z pomiędzy dzieł C-a opracowane. Cf. Biogr. univ, t. LX 238, Vie de l’abbé Carron, par un benedictin de la Congregation de France, Paris 1866 8-o s. 632. N.
Carthagena Jan de, hiszpan, jezuita, a później bernardyn, był profesorem teol. w Salamance, potém w Rzymie, um. w Neapolu 1617. Z powodu sporu Pawła V, Papieża, z Wenecją napisał: Pro ecclesiastica libertate et potestate tuenda adversus injustas Venetorum leges, Rzym 1607; Propugnaculum catholicum de jure belli Romani Pontificis adversus Ecclesiae jura violantes, 1609. Nadto, zostawił kilkakrotnie przedrukowywane: Homiliae catholicae de sacris arcanis Deiparae Mariae et Josephi, Kolonja 1613—18, 2 t. in f.; Disputationes in universa christianae religionis arcana, Rzym 1609; Praxis orationis mentalis, Wenecja 1618; De Sacramentis in genere seu in IV l. sententiar., Romae 1609 4-o; Tractatus de praedestinatione et reprobatione angelorum et hominum, ib. 1581 8. N.
Carvajal (Carvagial). 1. Jan ur. w Trúxillo, w Andaluzji, kardynał biskup z Porto, oddał wielkie usługi Kościołowi za papieztwa Eugenjusza IV, Mikołaja V, Kaliksta III i Piusa II, jako legat papiezki w Niemczech, Czechach, Węgrzech; um. w Rzymie 6 Grud. 1469 r., odbywszy 32 poselstwa. Biegły w prawie kanoniczném i cywilném, był najprzód audytorem Roty, następnie gubernatorem Rzymu. R. 1441 widzimy go na sejmie w Moguncji, jako posła Eugenjusza IV, z Mikołajem z Kuzy, odpierającego zwycięzko zarzuty soboru bazylejskiego przeciwko Papieżowi, gdzie udowodnił że nawet pod względem formy detronizacja tegoż Papieża była nieważną. Ale książęta trwali przy swej neutralności i żądali (w Sier. 1439 r.) dla roztrzygnienia sporu pomiędzy Eugenjuszem IV a Feliksem V, zwołania nowego soboru, byle nie w Bazylei, ani we Florencji. Zamiast soboru odbył się sejm w Frankfurcie nad Menem w Czerwcu 1442 r. Carvajal zasiadał na nim, w imieniu Papieża, z Mikołajem z Kuzy i Jakóbem z Ferrary. Gdy Fryderyk III, po koronacji w Akwizgranie (17 Czer. 1442 r.), przybył w Sierpniu do Frankfurtu, proponowano mu znowu, ażeby zwołał sobór w Niemczech. Propozycje, robione na sejmie norymbergskim (1444), były także daremne. Tegoż r. C. udał się na sejm do Pragi czeskiej, chcąc nakłonić kielichowców (kalikstynów) do zachowania kompaktatów (ob. Hussyci) i pojednania z Kościołem rzymskim; lecz usiłowania jego były bezowocowne. Szczęśliwiej mu się powiodło poselstwo, odbyte r. 1446 wraz z Tomaszem de Sarzana, biskupem bolońskim (później Papieżem Mikołajem V), i z Mikołajem Kuza, na sejmie frankfurckim. Eugenjusz IV, ufny w przychylność cesarza Fryderyka III i więk-
