w ustach jej zawsze była chwała Boża. Uciechy i zabawy dziecinne uważała za próżne i płoche, w dziesiątym już roku takie wrażenie na niej zrobiło kazanie o Męce Pańskiej, że nigdy ono nie wyszło z jej pamięci. Następnej zaraz nocy zdawało się jej, iż widziała Zbawiciela krwią i ranami pokrytego, mówiącego do niej: „Przypatrz się, córko moja, co mi czynią ci, którzy mną gardzą, lub nie czuli są na moję miłość.“ Odtąd jedyną dla niej rozkoszą było rozpamiętywanie Męki Zbawiciela, a samo wspomnienie cierpień Jezusa łzy jej wyciskało. Posłuszna woli rodziców, w 16 roku życia poślubiła młodego księcia szwedzkiego, Ulfona czyli Wulfona Gudmarsona z Nerycji, mającego lat 18. Oboje, ze wzajemną zgodą, przez pierwsze lata swego małżeństwa żyli w dziewictwie, przyjęli tercjarstwo ś. Franciszka i surowe prowadzili życie. Bóg pobłogosławił ich małżeństwu, dając im 8 dzieci, a międzo[1] niemi córkę Katarzynę (Vastanensis), którą Kościół czci jako świętą d. 23 Marca. Będąc wzorem chrześcjańskich małżonków, wychowywali dzieci w pobożności i wszelkich cnotach. Miłosierni dla biednych, zbudowali szpital, w którym sami chorym usługiwali. Wulfo, porzuciwszy urząd radcy królewskiego, usunął się z dworu i udał się z małżonką na pielgrzymkę do Hiszpanji, do grobu ś. Jakóba w Kompostelli. W czasie tej pielgrzymki zachorował w Arras, a przyszedłszy do zdrowia, powrócił do Szwecji i, za zgodą żony, wstąpił do klasztoru cystersów w Alwastra, gdzie um. r. 1344. Po śmierci męża, Brygida zrzekła się tytułu książęcego, rozdzieliła majątek pomiędzy dzieci i zapomniawszy o wszystkiém, co posiadała na ziemi, wiodła życie umartwione. Założyła w Wadstena (v. Vazstena), w djecezji Linköping, w Szwecji, klasztor brygidek. Po dwuletnim pobycie w tym klasztorze, odbyła pielgrzymkę do Rzymu i tam zbudowała dom dla uczniów i pielgrzymów szwedzkich. W Rzymie miała cudowne objawienia, które podały ją w nienawiść u wielu osób. W objawieniach swoich w Szwecji jeszcze otrzymała rozkaz napomnienia Papieża w Avignonie (Klemensa VII), aby wrócił do Rzymu. Nieustanna czcicielka cierpień Zbawiciela, w późnym już wieku odbyła pielgrzymkę do Jerozolimy, a zwiedzając z powrotem wiele kościołów w Sycylji i we Włoszech, przybyła chorą do Rzymu. Czując się bliską śmierci, udzieliła ostatnie swe rady synowi swemu Birgerowi i córce Katarzynie, pod ten czas obecnym w Rzymie, przywdziała odzież pokutną i przyjąwszy ostatnie Sakramenty, um. 23 Lip. 1373 r. Pochowaną została w kościele klarysek. Następnego roku ciało jej przeniesiono do klasztoru w Wadstena. Dopóki Szwecja była katolicką, relikwie święjej[2] były w wielkiém poszanowaniu; po zaprowadzenia tam herezji, wypędzono r. 1595 zakonnice z Wadstena, a relikwie potajemnie pogrzebano na cmentarzu. Roku 1599 były znowu odnalezione i Karol IX kazał je ukryć na zamku Wadstena, ale co się z niemi później stało, niewiadomo. Znaczną część jednak jej relikwji posiadają brygidki w różnych klasztorach. Papież Bonifacy IX kanonizował tę służebnicę Bożą 7 Pazd. 1391 r. Ponieważ jednak nie całe chrześcjaństwo uznawało Bonifacego IX, bo część pewna miała swoich antypapieży, w Avignonie wybieranych, przeto król Eryk prosił jeszcze Stolicy Ap. o zatwierdzenie kanonizacji, co też zrobił Papież Marcin V r. 1419. Pierwsze ośm ksiąg objawień świętej były przez nią samą po szwedzku spisane, a przez dwóch zakonników cystersów, jej spowiedników, Piotra z Alwastry i Macieja z Linköping, na łacinę przetłumaczone. Ciż spisali także objawienia jej nie spisane,
