stronie Lotarjusza Karlowinga i ten został królem Francji. Z tego powodu Kapetowie dopiero później dostali panowanie we Francji. Gdy Otton I, cesarz, udał się r. 962 do Rzymu na koronację, zastępował go Bruno, jako vicarius imperii. Po powrocie Ottona, Bruno znowu był wezwany do Francji na sędziego polubownego, lecz w drodze umarł 11 Paźdz. 965 r. w Reims. Ciało jego sprowadzono do Kolonji i pochowano w klasztorze św. Pantaleona. Na prośbę Wolmara, następcy Brunona, zakonnik Ruotger skreślił (ok. r. 967) żywot tego świętego, znajdujący się u Bollandystów t. V Paźdz. i u Pertz'a Monum. Germ. t. IV p. 252 (ztąd osobno odbite: Ruotgeri, Vita Brunonis, Hanoverae 1841). Professor Aschbach napisał artykuł o św. Brunonie w Niederrheinisches Jahrbuch, Bonn 1843. Ob. Migne, Patrol, lat. t. 134. (Hefele).
Bruno, właściwiej Bruun, przezwany Candidus, zak. św. Benedykta z klasztoru fuldańskiego (monachus fuldensis), żył w IX w.; opisał żywot swego mistrza św. Eigila (v. Aegil), opata z Fuldy, który um. 822 r. Żywot ten, częścią wierszem, częścią prozą napisany, wyd. Brower (Sidera illustr. German. Mogunt. 1616.), Schannat (Codex prabation. Fuld. s. 88.), Mabillon (Acta SS. ord. S. Ben. s. IV p. 1.) i Migne (Patr. lat. t. 105).
Bruno, zwany Clericus magdeburgensis, pochodził z Saksonji, był najprzód przy arcybiskupie magdeburgskim Wernerze (Werinherus, v. Wezel v. Vezilo, od r. 1063), a gdy ten zginął r. 1078, Brunona przyjął do siebie inny Werner, bp merseburgski (1063—1093). O wypadkach (z lat 1056—1082), na które sam patrzył, lub o których powiedzieli mu oba Wernerowie, biorący znaczny w nich udział, Bruno napisał p. t. De bello saxonico liber (oprócz dawniejszych wydań, jest u Pertz'a, Monum. Germ. Scr. t. V, zkąd osobno odbite: Hannoverae 1843, w Scriptores rer. german. in usum scholar.). Opowiadanie swoje Bruno popiera często dokumentami. Dzieło jego ważnym jest pomnikiem do historji Henryka IV i przedstawia straszliwy obraz okrucieństw i rozpasania tego monarchy. Cf. Smolka, De Brunonis Bello saxonico, Wratislav. 1856.
Bruno, ołomuniecki bp od r. 1245—1281, poprzednio proboszcz hamburgski, z rodziny grafów holsztyńskich (Holstein) pochodzący. Mąż uczony i głęboki polityk, co widać ze sprawozdania jego, jakie przedstawił Grzegorzowi X, o ogólnym stanie politycznym i religijnym w Europie. Ciekawe to sprawozdanie dał najprzód poznać w urywkach Raynaldus (Annal. Baronii contin. ad an. 1273); pełniejsze wydanie dał r. 1846 Höfler (w Abhandlgen der bair. Academie). Cf. Dudik, Iter Romanum. I. 42.
Bruno święty (17 Maja), wircburgski (Herbipolensis) bp od r. 1034—1045, książę Karyntji, krewny cesarza Konrada II. Niepochlebne o nim podania Aventina (ob. Turmair) w Annales Boior. upadają w obec innych świadectw poważniejszych (ob. Bollandist. 17 Maji t. IV i VII). Gdy z cesarzem Henrykiem III szedł na Węgry i w zamku Rosenberg, nieopodal Ips, z nim przebywał, w czasie wieczerzy zawaliła się posadzka. W siedm dni potém, 27 Maja umarł w skutek potłuczenia. Commentaria in Psalmos, in Cant., in Symbolum Apost. et S. Athanasii etc. wyszły najprzód w Kolonji 1494 r. i często później były przedrukowywane. Są także ap. Migne, Patrol. lat. t. 142.
Bruno, właściwiej Brunus, v. Bruni, Leonard z Arezzo (Aretinus), ur. 1369, był (od 1404) sekret. Innocentego VII Pap.; z Janem XXIII jeździł na sobór konstancyeński, a po powrocie ztamtąd był kanclerzem rzplitej
