Zebrał więc około siebie uczniów, odbył w ich obecności pewien rodzaj publicznej spowiedzi, złożył katolickie wyznanie wiary, szczególniej zaś co się do nauki o Sakramencie Ołtarza odnosi i zasnął w Bogu 6 Paźd. t. r. Zwłoki jego zostały pogrzebane na cmentarzu w Torre, przy kościele Panny Marji, gdzie je r. 1514 znaleziono nietkniętemi. Grzegorz XV zalecił 1623 r. publiczne oddawanie czci pamięci założyciela zakonu kartuzów i officium odpowiednie na cały Kościół rozszerzył. — Na obrazach przedstawiają św. Brunona w białym habicie kartuzkim, z gwiazdą na piersiach, z gwiazdami około głowy, z globusem pod nogami, jako znakiem jego pogardy świata, i w ręku z krzyżem, którego ramiona liśćmi się kończą, albo też z drzewkiem palmowém, na którém jest krucyfiks. Oprócz dwóch listów (o których wyżej), oprócz Sermones i drobniejszych innych utworów, św. Bruno zostawił: Expositionem in Psalmos i Expos. in Epislolas S. Pauli, których autorstwa niesłusznie mu odmawiano (Hist. litt. de la France t. 9 p. 242. Acta Sanctorum l. c.). Widać w nich niepospolitą znajomość Ojców Kościoła, jak również języków greckiego i hebrajskiego. W elegji z 14 wierszy wypowiedział św. Bruno swoją pogardę dóbr ziemskich. Z wydań pism św. Brunona najwięcej są rozpowszechnione paryzkie z r. 1509 i 1523; ostatnie zawiera bjografję świętego przez Dupuy. W 1610 i 1640 r. wyszło w Kolonji inne wydanie pism Brunona, przedruk. Migne, Patrol. lat. t. 152—153; większa część kazań, pomieszczonych w tém wydaniu, należy do następnego św. Brunona. Żywot św. Brunona, opisany przez bezimiennego, w Vitae primorum quinque priorum Carthusiae. W XVI w. przeor kartuzji Franciszek a Puteo (v. Puteanus Vita S. B. Basileae 1515), Blömenvenna, Zacharjasz Benedictus i inni pisali także o św. Brunonie, co zamieścili w swym zbiorze Bollandyści (Octobr. t. III). Surjusz (De probatis SS. Vitis. 6 Octobr.) zebrał życiorys z Puteana i Blömenvenny. Cf. Mabillon op. c. De Tracy, Vie de S. Brunon, fundateur de Chrartreux, avec diverses remarques sur la même ordre, Paris 1785 12-o. D. M. Tappert, Der h. Bruno, Stifter der Karthäuser — Ordens in seinem Leben und Wirken, Luxemburg 1872 8-o str. 526. J. N.
Bruno święty (18 Lipca), zakonu św. Benedykta, opat najprzód w Asti, w Ligurji, potém w Monte-Cassino, wreszcie biskup w Segni (Signia), w państwie kościelném; ztąd nazywają go Bruno Astensis, v. Cassinensis, v. Signiensis. Umarł 1123 r. Za Urbana II pisał panegiryk o Leonie IX Pap. (ostatnie wydanie streszczone ap. Watterich, Pontificum Rom. vitae I 95); nadto kommentarze na Pentat. Job. Psal. Cant. Apocal. Wykład psałterza pod imieniem Brunonis Herbipolensis, ma być drugim do psalmów komentarzem Brunona z Segni. Jego Sermones wydał Combefis (w Biblioth. concionatoria). Dzieła jego wyszły w Wenecji 1651, 2 t. f.; nowe wyd. Migne, Patrol, lat. t. 164—165. Żywot ap. Bollandist. Acta SS. 18 Julii (t. IV). Cf. Giac. Robolti, Storia delia vita di San Bruno. Alessandria 1859, 8-o str. 275. X. W. K.
Bruno święty, koloński (11 Paźdz. al. 6, 10 Paźd. 18 Lipca), brat cesarza Ottona I, jeden z najznakomitszych dostojników kościoła niemieckiego owego czasu, kiedy na uczonych i cnotliwych mężach bardzo zbywało, ur. r. 924. Był on najmłodszym synem cesarza Henryka I Ptasznika (z rodu saksońskiego) i św. Matyldy. Starszymi jego braćmi byli: Otton cesarz i Henryk, później książe bawarski. Bruno, odziedziczy-
