no, B.-Delpuits otrzymał od ks. de Beaumont, arcyb. paryzk, kanonję przy kolegjacie grobu św. Za rewolucji franc. odebrano mu to beneficjum, skazano na więzienie, a wreszcie i wygnanie. Gdy nastał spokój, ks. B.-Delpuits wrócił z wygnania i założył stowarzyszenie religijne, z młodzieży się składające. Rząd francuzki podejrzywając, że stowarzyszenie to ułatwia i rozszerza korrespondencję ze Stolicą Apostolską, rozwiązał je r. 1809. X. B.-Delpuits † 15 Grudnia 1811 r. Rozpoczęty przez ks. Godescard zbiór żywotów śś. i doprowadzony przez niego do 18 Lipca, dokończył ks. B.-Delpuits (Abrégé des vies des Pères et des Martyrs, traduit de l’angl. par. Godescard, Paris 1825, 4 v.) jak widać z wydania tegoż Abrégé, Paris 1825. Wydał także kilkakrotnie przedrukowywaną książkę: La journée du chrétien sanctifiée par la prière et la medit., Paris. De Backer, Bibl. des écriv. d. l. comp. de Jes. 2.e ed. X. W. K.
Bourg Mojżesz du, jezuita, kaznodzieja, ur. 1598 r. w Sainctes, † 1662 r. w Limoges. Przeciw jansenizmowi napisał: Le jansénisme foudroié par la bulle d’Innocent X, ou l’on descouvre les fondemens de la condemnation des cinq propositions (Bordeaux 1657), i historję tejże herezji p. t. L’hist. du jansénisme... avec la constitution de nostre S. P. Alexandre VII (ib. 1658). De Backer op. c. X. W. K.
Bourignon Antonina, marzycielka religijna, ur. w Ryssel, we Flandrji, gdzie ojciec był bogatym kupcem, 13 Stycz. 1616 r. Pod względem fizycznym tak była upośledzona od natury, iż zaraz po narodzeniu o mało jej życia nie odebrano, uważając za potwór; stopniowo jednak wyrosła z tej potworności. Wcześnie bardzo objawiła się w niej pewna dojrzałość umysłowa, a szczególniej silny pociąg do religijnego marzycielstwa; od wczesnej zatém młodości, bo już jako czteroletnie dziecko, zadała sobie pytanie: gdzie jest chrześcjan kraina? widząc, że ci, pośród których żyje, prowadzą życie tak niezgodne z naukami Chrystusa. Czytanie dzieł mistycznych bardziej jeszcze rozwinęło wrodzoną jej skłonność do marzycielstwa: wkrótce zaczęła twierdzić, że miewa wizje i objawienia Boże, i uważać się za powołaną do przywrócenia prawdziwego ducha Ewangelji, który mniej lub więcej zatarł się w różnych społeczeństwach religijnych. Aż do 20 roku życia, pełniąc ściśle ćwiczenia religijne, trzymała się zdala od świata, nie dopuszczając wcale nawet myśli o małżeństwie. Już smutne doświadczenie, zebrane w rodzicielskim domu, nauczyło ją, że małżeństwo często bywa męczarnią, a mniemane objawienia utwierdziły ją w postanowieniu nie wychodzenia za mąż. Gdy mimo tego ojciec chciał ją wydać za pewnego francuzkiego kupca 1636 r., przebrała się za pustelnika i uciekła. We wsi Blatton (Bassek w Henegau) poznano ją, że była kobietą; proboszcz miejscowy ocalił ją od napaści żołnierzy i doniósł o zdarzeniu do arcybiskupa w Cambrai, który ją do powrotu do rodzicielskiego domu skłonił. R. 1640 z tegoż samego powodu, co i pierwszą razą, uciekła po raz drugi. Tenże sam arcybiskup, do którego się teraz udała, dozwolił jej osiedlić się we wsi Blatton i zebrać szczupłą gromadkę pobożnych niewiast, ale wkrótce uznał potrzebę cofnąć to pozwolenie. Wtedy B., pobłąkawszy się jeszcze po okolicach, wróciła do Ryssel i tam prowadziła samotne, ascetyczne życie, okazując wyraźne znamiona przesady religijnej gorliwości. R. 1653 objęła w rodzinném mieście nadzór nad szpitalem i szkołą dziewcząt; gdy jednak wkrótce uczennice przyjęły ekscentryczne zdania swojej mistrzyni, posą-
