Boulanger Mikołaj Antoni, ur. w Paryżu 1722, um. tamże 1759, francuzki urzędnik budowniczy za Ludwika XV, należał do rozgłośnych encyklopedystów i był gwałtownym przeciwnikiem chrystjanizmu i wszelkiego objawienia, które zwalczał w szeregu pism jak np. L’antiquité devoileé par les usages (Starożytność odkryta przez zwyczaje) 1766; Dissertation sur Elie et Enoch 1765; Examen critique de la vie et des ovrages de St. Paul etc. 1770 (Badanie krytyczne życia i dzieł św. Pawła). Ale ta ostatnia książka, chociaż wyszła pod jego imieniem, prawdopodobnie nie jest jego utworem. Toż samo można powiedzieć o Le christianisme devoilé i o Histoire critique de la vie de Jésus-Christ, ou analyse raissonnée des Evangiles (Hist. krytyczna życia J. Chrystusa, czyli rozumowy rozbiór Ewangelji) 1770, które, jak się zdaje, napisał przyjaciel jego baron Holbach. Dzieł Boulangera wyszło wiele całkowitych wydań w Paryżu i Amsterdamie. Przed śmiercią B. nawrócił się i ubolewał nad swojém obłąkaniem poprzedniém. Przyznał, że było ono owocem próżności, że zwiodły go i upoiły pochwały, oddawane jego pracom na zebraniach ludzi filozofujących. Bardzo dobrze wszystkie niedorzeczności Baulangera[1] odpiera Rozbiór jego dzieł, napisany przez bezimiennego autora, który się nazwał Pustelnikiem (Analyse etc par un Solitaire, Paris 1788, 1 v.)
Boulay (Bulaeus) Cezar Egasse du, syndyk uniwersytetu paryzkiego, jest autorem bogatej w materjał historyczny Historia universitatis parisiensis, 6 v. in f. Historja ta zaczyna się od r. 800 (domniemanej daty założenia szkoły paryzkiej przez Karola W.) i dochodzi do 1600 r. Dopełnienie do tego dzieła stanowią mniejsze pisma: De patronis quatuor nationum universitatis; De decanatu nationis gallicae; Rémarques sur la dignité etc. du recteur de l’umversité. Wyciągiem z tego dzieła jest Crevier’a, Histoire de l’université de Paris, 1761 r. Mniejszego znaczenia są archeologiczne i retoryczne pisma Boulaya. Umarł dnia 16 Października 1678 roku. J. N.
Boulogne Stefan Antoni, ur. 26 Grud. 1747 r. w Awinjonie; wykształcenie otrzymał u braci nauki chrześc.; wyświęcony został na kapłana w 1771; w 1774 przybył do Paryża, gdzie wkrótce, jako wielki kaznodzieja, zasłynął. Mianowany jener. wikarjuszem biskupa djecezji Châlons—sur—Marne, ks. Clermont-Tonnère, po niejakim czasie wrócił do Paryża i w 1783 miewał kazania przed dworem królewskim. W 1784 Clermont-Tonnère wyniósł B. do godności archidjakona i kanonika. Znany Talleyrand, wówczas biskup Autun, dał mu opactwo. Za czasów cywilnej konstytucji duchowieństwa odmówił żądanej od niego przysięgi; podczas panowania terroryzmu pozostawał w Paryżu i po trzykroć siedział w więzieniu; 18 Fructidora skazany został na deportację, za obronę chrześcjaństwa przeciwko napaściom słynnego Larevellière-Lépeaux; udało mu się wszakże ukryć przed poszukiwaniami policji. W 1801 bp. orleański dał mu kanonikat i oficjalstwo. Później B. został kapelanem cesarskim, a w 1807 nie przyjął proponowanego mu biskupstwa Acqui, z powodu nieznajomości języka włoskiego. T. r. zawakowała katedra biskupia w Troyes i B. został na nią przez Piusa VII prekonizowany; był on ostatnim z biskupów mianowanych przez Napoleona, których Pius VII prekonizował. W czasie otwarcia tak nazw. soboru narodowego, B. powiedział mowę o wpływie religji kat. na pomyślność narodów i gorąco bronił utrzymania jedności z Papieżem, czém wywołał wielkie niezadowole-
- ↑
Błąd w druku; powinno być – Boulangera.
