dostał się do rąk rozbójników morskich i nareszcie uciekł do Marsylji; inni schronili się do Sycylji, do Fryderyka, a kardynałowie ukrywali się w Peruggia. Papież, przed czy po drugim buncie rodziny Colonna, kazał zamek i miasto Palestrina na górze zrównać z ziemią, zaorać i solą posypać, a u stóp góry zbudować nowe miasto, nazwane Citta Papale, do którego przeniósł i biskupstwo Palestrina. Podówczas wydał na rzecz kardynałów dekret Felicis recordationis, oznaczający surowe kary na tych, którzyby się na rzymskiego kardynała targnęli. Równocześnie do papiezkiej tjary dodał drugą koronę, a 3 Marca 1298 r. ogłosił Liber sextus decretalium, już 3 Maja poprzedniego roku odczytany i przejrzany na konsystorzu kardynałów. Zawiera po większej części konstytucje i dekrety samego Bonifacego (ob. a. Corpus juris canonici). W Niemczech 23 Czerw. 1298 r. Albrecht austrjacki w Moguncji ogłosił się królem, w bitwie 2 Lipca własną ręką zabił przeciwnika swego Adolfa, a 26 Lipca w Akwizgranie kazał się uroczyście wybrać na króla Niemiec. Przysłał wspaniałe poselstwo, z prośbą o potwierdzenie Papieża, który odmówił jednak, a nawet r. 1301 zawezwał go przez swój sąd, ażeby się z królobójstwa, popełnionego na Adolfie, oczyścił. Przez długi czas Bonifacy nosił się z myślą oddania rzymskiej cesarskiej korony księciu Karolowi Valois; nawet dalej jeszcze sięgały plany Papieża, względem tego zięcia ostatniego łacińskiego cesarza w Konstantynopolu. Tymczasem 29 Listop. 1300 r. powołał go do Włoch, ażeby z jego pomocą uciszyć stronnictwa białych i czarnych, szarpiące Toskanję, i nakoniec Sycylję wydrzeć Fryderykowi. Karol w Lipcu 1301 r. przybył do Medjolanu, a we Wrześniu, wraz z żoną, do Anagni, gdzie go Papież z wielkiemi honorami przyjmował i gdzie zjechał się z Karolem II neapolitańskim. Najprzód ułożono napad na Sycylję, a tymczasem, nim flota w Neapolu będzie gotowa, mianował go Papież wielkorządcą wszystkich swoich posiadłości, pacjarjuszem, czyli uspokoicielem Toskanji i namiestnikiem państwa. W tym charakterze udał się Karol do Florencji i pozostał tam od Listop. 1301 do Kwiet. następnego roku, bez dojścia do jakiegokolwiek rezultatu. Tymczasem wygotowano flotę przeciw Sycylji: Karol wiele miast zdobył, Fryderyk unika jednak bitwy w otwartém polu. Częścią choroby szerzące się między wojskiem, częścią względy pokrewieństwa skłoniły pacjarjusza do pośredniczenia między Karolem II i Fryderykiem (31 Sierp. 1302 r.). Fryderyk miał ożenić się z Eleonorą, córką Karola, wydać jego syna Filipa księcia Tarentu, i miasta na półwyspie Włoskim, które zajmował, a zrzec się miast sycylijskich, które już Karol Valois zajmował; resztę wyspy miał dzierżyć pod nazwiskiem Trynakrji, z tytułem królewskim, aż końca życia, lub tak długo, dopóki, za pozwoleniem Papieża, nie otrzyma Sardynji, lub jakiego innego państwa. Zaś po śmierci Fryderyka miał Karol II lub jego następca wykupić Sycylję za 100,000 uncji złota. Bonifacy zatwierdził ten układ 1303 r., nałożywszy jeszcze na Fryderyka roczną daninę 3,000 uncji złota dla rzymskiego Kościoła, i przysięgę wierności w sprawach świeckich; zaś co do spraw duchownych, zastrzegł sobie zupełną wolność postępowania. Gdy Fryderyk te warunki przyjął, zdjęto interdykt z Sycylji. Karola Valois już w Listopadzie 1302 r. brat jego król fancuzki[1] odwołał, gdyż między nim a Papieżem nowe i to gwałtowniejsze wybuchły rozterki. B. pośród zawikłań na zachodzie, nigdy nie wyrzekł się myśli zdobycia ziemi świętej, i w r. 1300 rozesłał
- ↑
Błąd w druku; powinno być – francuzki.
