jego konstytucjach, z których jedna zabraniała kobietom, czy to świeckim, czy zakonnicom, dotykać lub prać bieliznę poświęconą, druga, niewolników i dłużników wyłączała od stanu duchownego. Cf. Bollandist. Acta ss. Octobr. t. XI. — Bonifacy II, rzymianin, ale pochodzenia gockiego, nastąpił 21 Wrześ. 530 r. po Feliksie IV, w trzy dni po jego śmierci. Djakon Dioskorus wiódł z nim spór o stolicę, ale zmarł w miesiąc potém. Bonifacy przeciwnika swego, leżącego już w grobie, wyklął za symonję, ale drugi jego następca, Agapet, zniół[1] klątwę. Bonifacy trzy synody zwoływał do Rzymu. Na pierwszym, uroczyście wyznaczył sobie następcę, w osobje djakona Wigiljusza, prawdopodobnie, aby tym sposobem niedopuścić mieszania się króla Gotów, wówczas panującego w Rzymie, do wyboru Papieża. Na drugim akt ten skasował, poczęści z obawy Atalryka. Trzeci sobór (531 r.) zwołał w sprawie Stefana, bpa Laryssy, metropolity Tessalji, któremu, chociaż kanonicznie wybranemu, w skutek intryg jego sufragana Probjana z Demetrji, odebrał stolicę biskupią Epifanjusz, patrjarcha konstplski. Stefan apellował do Rzymu i wysłał tam swego delegowanego, Teodozjusza, bpa Echiny, opatrzonego wielu dokumentami i dekretami papiezkiemi, z których okazało się, że Illirja zawsze należała do zachodniego patrjarchatu i że patrjarchowie konstantynopolscy niesłusznie od Rzymu oderwać ją usiłowali. Teodozjusz też w swojej mowie, mianej na synodzie, wyraźnie odróżnia prymacjalną od patrjarchalnej władzy biskupa rzymskiego. Nieznany jest rezultat tego synodu (Mansi, VIII 739). Drugi synod w Orange (529) i następny po nim w Valence (530 r.) zatwierdził Bonifacy II, listem do Cezarjusza, metropolity arelateńskiego, a odtąd 25 kanonów z Orange, wystosowanych przeciw semipelagjanizmowi, pozyskały powszechną w Kościele powagę. Na czas panowania Bonifacego przypada jeszcze drugi synod toledański (531 r.). Um. Bonifacy 16 Paźdz. 532 r.; następcą jego był Jan II. Bonifacy II jest pierwszym Papieżem, którego imienia nie umieszczono w rzymskiém Martyrologjum. — Bonifacy III, rzymianin, djakon kościoła rzymskiego, a roku 603 poseł Grzegorza W. do cesarza Fokasa w Konstpolu, nastąpił po Sabinjanie († 22 Lutego 606), 19 Lutego 607 r. Zaraz po objęciu pontyfikatu zebrał synod z 72 biskupów, na którym surowo zakazane zostały wszelkie agitacje wyborcze za życia Papieża lub biskupa i podczas pierwszych trzech dni po śmierci jednego lub drugiego. Na jego żądanie, przychylny mu osobiście cesarz Fokas odmówił bpowi konstplskiemu tytułu ekumenicznego patrjarchy, jaki sobie Jan Jejunator i Cyrjak pierwsi przyznali; tak tylko bowiem rozumieć można opowiadanie Anastazjusza (ed. Vat. 1718, l. 117) „że Fokas ogłosił kościół rzymski za głowę wszystkich kościołów, ponieważ kościół konstplski nazywa się pierwszym między wszystkiemi kościołami.“ Faustus, towarzysz św. Maura, owego doskonałego ucznia św. Benedykta, napisał r. 607 żywot tego świętego i złożył Papieżowi do zatwierdzenia. B. III um. 10 List. 607 r., następcą jego był Bonifacy IV. — Bonifacy IV, święty (25 Maja). Ur. w Valeria, w Abruzzach, był synem lekarza, a 15 Wrześ. 608 r. wybrany został na Papieża. Na jego żądanie cesarz Fokas oddał mu Panteon, zbudowany przez M. Agryppę, zięcia Augusta i dozwolił przemienić na kościół chrześcjański (S. Maria ad Martyres, a od kształtu: S. Maria Rotunda). Bonifacy kazał przenieść do tego kościoła wielką liczbę relikwji, według podania 28 wozów, a od uroczystości poświęcenia tego kościoła rozszerzył się powoli w całém
- ↑
Błąd w druku; powinno być – zniósł.
