zgłosił się B., za pośrednictwem Kunegundy, o rękę jej siostry Jolanty czyli Heleny, królewny węgierskiej. Przywieziono oblubienicę do Krakowa, gdzie ślubne odprawiły się gody. Wkrótce po śmierci brata zawarł przymierze z Warcisławem, księciem Kaszubów na Pomorzu. Następnie, wraz z nadesłanemi mu posiłkami, wtargnął w ziemię Kujawską, obległ Inowrocław i zażądał od Kazimierza, księcia kujawskiego, zwrotu niesłusznie zagarnionej kasztelanji lędzkiej. Uległ Kazimierz sile i podpisał warunki przymierza, nie myśląc o ich dotrzymaniu. B. zawdzięczając za okazaną mu usługę, udzielił pomoc Warcisławowi, ks. kaszubskiemu, w wojnie z Świętopełkiem, ks. pomorskim. Nie powiodła się wyprawa. Kazimierz, dowiedziawszy się o klęsce Warcisława, wtargnął do ziemi Kaliskiej. B. znajdował się w podróży, w nielicznym orszaku, gdzie zaskoczyła go wieść o napadzie Kazimierza. Zebrał pośpiesznie zbrojną drużynę, złożoną z 30 rycerzy, sług dworskich i gromady wieśniaków, zatém puścił się w pogoń za nieprzyjacielem. Dognał najezdników w lesie soleckim pod Opatowem, wsią arcybiskupią. Spłoszeni śmiałym napadem, nieświadomi sił przeciwnika, zmieszali się i ratowali ucieczką. B. pojmał mnóstwo jeńców, koni i wiele innych łupów. Kazimierz pomścił się zdradą. Zaprosił na zjazd Hekabolda gnieznieńskiego, Mikołaja kaliskiego, wojewodów, i kilku innych panów, zatém wszystkich przybyłych uwięził. Nadto, zbudował zamek w granicach posiadłości Bolesława i osadził ludem zbrojnym, w myśli pustoszenia okolicznych grodów i włości. B. zniósł się z innymi książętami, mianowicie z Bolesławem Wstydliwym i z Ziemowitem, ks. mazowieckim, rodzonym bratem Kazimierza. Związano się przymierzem przeciwko wspólnemu nieprzyjacielowi, który nie oszczędzał nawet brata i najeżdżał jego dzielnicę. Wtargnęli sprzymierzeni z wojskami w ziemię Łęczycką. Ziemowit przywiódł w posiłkach Rusinów. Upokorzony i pokonany Kazimierz błagał o rozejm, zatém przyrzekł ustąpić z zabranych zamków i ziem pogranicznych. Nie spełnił atoli wiarołomny książe głównego z zaprzysiężonych warunków, i zatrzymał w posiadaniu kasztelanję lędzką. B. wtargnął znów z wojskiem w ziemię Kujawską (1261 r.), zażądał niezwłocznego wydania zamku, poczém objął w posiadanie półowę kasztelanji lędzkiej, drugą zaś półowę oddał Wolimirowi, biskupowi kujawskiemu. B. był wiernym sprzymierzeńcom i chętnie śpieszył z pomocą uciśnionym. R. 1262 Rusini i Litwini spustoszyli Mazowsze i zamordowali księcia Ziemowita. Wezwany przez Gertrudę, księżnę wdowę, wyruszył na Mazowsze z wojskiem, zaprowadził porządek w księstwie, które oddał matce, opiekunce nieletnich książąt Bolesława i Konrada, nadto odbudował zamek płocki, zrujnowany przez najezdników (Baszko pod 1262 r.) W epoce tej uwikłał się B. w długoletnią wojnę z margrabiami brandeburgskimi. Wydał on synowicę Konstancję, córkę Przemysława, za Konrada, który był bratem Jana i Ottona, margrabiów brandeburgskich. W braku pieniędzy, przyrzeczonych w posagu, oddał w zastaw kasztelanję santocką, wyłączywszy z ich posiadania pograniczny zamek, w którym własną zostawił załogę. Margrabiowie zagospodarowali się wkrótce w zastawionej ziemi i zaludnili ją osadnikami Niemcami. Spoglądali też zawistném okiem na dwa pograniczne zamki Bolesława: santocki i drezdeński. Owóż 1265 r. najechali zamek santocki i wypędzili polską załogę. B. pośpieszył z wojskiem,
