aż 21 przemów rozmaitych na przywitanie kompanji, przychodzących do Uniejowa, dla uczczenia zwłok błogosławionych; przemowy te wszystkie miał ks. Sokołowski. Drugie wydanie dziełka ks. Sokołowskiego wyszło w Kaliszu r. 1806 (Jocher Nr. 8345). Wzmianka też jest o grobowcu św. Bogumiła i cudach jego, w rozprawie Ludwika Pawła Witkowskiego, drukowanej w Bibl. warszawskiej, a potém w oddzielnej broszurce. Jacek Pruszcz, w swojej Fortecy duchownej Królestwa Polskiego, mówi o bł. Bogumile, jako ustąpił arcybiskupstwa z powodu, że prześladował go Przemysław, książe polski, bo mąż święty karcić miał go surowo za uduszenie Ludgardy; twierdzenie to oczywiście mylne, skoro Bogumił umarł na lat sto przed Ludgardą i Przemysławem. Cf. Julian Bartoszewicz w Encykl. większej Orgelbranda.
Bogusław błogosławiony. (15 Maja) Rok 1498 był nieszczęśliwy dla Polski, albowiem pogaństwo bisurmańskie wpadłszy do kraju, pustoszyło go i krew niewinną rozlewało. Miasto Sambor było jedném z pierwszych w perzynę obróconych; wraz z innymi ludźmi i ojciec Jerzy, gwardjan bernardynów, z siedmioma braćmi zakonnymi, chciał ratować się ucieczką, lecz w drodze od nieprzyjaciół otoczony, dostał się do niewoli i jako żarliwy opowiadacz wiary św., od rozjuszonych Tatarów ścięty, męczeńską otrzymał koronę. W klasztorze samborskim męczeńską śmieć[1] znaleźli dwaj pobożni zakonnicy, z których jeden brat Bogusław Polak, towarzysz św. Jana Kapistrana w różnych podróżach, a osobliwie podczas wojny belgradzkiej w Węgrzech z Turkami, gdzie wraz z tym świętym wodzem, chrześcijańskie wojsko do zwyciezkiej bitwy zapalał. J.
Bogusławski Józef, ur. 9 Grud. 1754, pijar, uczył w Międzyrzeczu wołyńskim, w Warszawie, w Wilnie, gdzie 1790 wykładał teologję moralną, a 1802 dogmatyczną; miał nadto probostwo w Podbereziu. W pracach jego nie widać gruntownego wykształcenia, ani wyższych zdolności. Zostawił, oprócz kilku drobnych rozpraw łacińskich i wierszyków: 1) O doskonałém prawodastwie, 1786 Warsz. 2) Życia sławnych polaków, t. I Warsz. 1788, t. II Wilno 1814. 3) Mowy i wiersze moralne z autorów klassycznych, 1801 Wilno.
Bohomolec. I Franciszek, mówca, poeta i historyk; ur. 27 Stycz. 1720 r., do jezuitów wstąpił 24 Czerw. 1737, i przez długi czas był nauczycielem w szkołach jezuickich; zarządzał nadto drukarnią kolegjum warszaw. (1762—67). Położył wielkie zasługi w literaturze krajowej; um. 24 Marca 1784. On pierwszy pisał Komedje polskie (1750, 3 t. 8-o), kilkakrotnie przedrukowane (5-y raz w Warsz. 1772—75, 5 t.). Założył pismo perjodyczne Monitor (1766). Wydał w polskim przekładzie Kroniki: Bielskiego (ze swoją kontynuacją aż do Augusta III), Stryjkowskiego, Kromera i Gwagnina (p. t. Zbiór dziejopisów polskich, w 4 t. zawarty, wyd. ks. Fr. Bohomolca, Warsz. druk. Soc. J. 1764—68), wraz z Historją państwa Rossyj. przez Lacomb’a (Zbiór dziejopisów t. II). Tłumaczył relacje missjonarzy z innych części świata (Listy różne ku chwalebnej ciekawości i chrześcjańskiemu zbudowaniu służące, z Azji, Afryki i Ameryki, niegdyś od missjonarzów Soc. J. w rozmaitych językach pisane, teraz dla pragnących wiedzieć o pomnożeniu wiary naszej w tamtych krajach, jako też i obyczajach onych narodów, po polsku przełożone przez jednego Zakonnika Soc. J.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – śmierć.
