piśmiennych i drukowanych tekstach podał hr. Aleksander Przeździecki, w dziełku: Pieśń Bogarodzica wraz z nóta; z rękopismu częstochowskiego z końca wieku XV, Warszawa 1866 r. W. Ch.
Bogdanowicz Bernard, benedyktyn, prokurator jener. tego zakonu w Polsce, † 1708. Zostawił w druku: 1) Corona virginalis de laudibus Deiparae, Rzym 1691; 2) Magnalia Dei ostensa in Maria Matre Filii sui, Rzym 1693; 3) Brevis notitia de mysteriis domus Nazareae nunc Lauretanae, Rzym 1693, 4) Thesaurus divitiarum coelestium, Rzym 1693; 5) Praefatio ad lectorem philosophiae christianae de creatione hominis, Rzym 1697; 6) Philosophia christiana, 1697, tomów 3 in 8-0, 9) Phil. christiana dogmaticarum veritatum de creatione hominis, Rzym 1697.
Bogedain (Bogdan) Bernard, suffragan wrocławski, bp Hebronu in p. inf., szlązak. Arcybiskup Dunin sprowadził go do swojej djecezji i mianował dyrektorem seminarjum nauczycielskiego w Paradyzu, gdzie założył on szkołę normalną polską. Wraz z Kotzolfem i Klonowskim, muzykami, wydał Śpiewy nabożne dla użytku archidjecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej. Pełniejszy, bo przeszło 500 pieśni polskich zawierający Chorał, ułożony do grania na organach i śpiewania, zebrał 1854 r. W czasie rewolucyjnego ruchu 1848 i 1849 ks. Bogedain był radcą rejencyjnym w Opolu na Szląsku; dla przeciwdziałania agitacji rewolucyjnej pomiędzy ludem założył ludowy tygodnik: Gazeta wiejska dla Górnego Szląska. Gazeta ta rozpoczęła się z początkiem 1849 r. Obrany deputowanym na sejm, trzymał tam stronę porządku i prawa. Roku 1850 we Wrześniu ustało wydawnictwo gazety, a za to tém gorliwiej zajął się ks. B. podniesieniem języka polskiego w szkołach szląskich. Znalazł się jednak w radzie rejencyjnej ks. Barthel, który dopatrzył oddzielny język górno-szląski i obstawał za zaprowadzeniem w szkołach tego języka, nie zaś polskiego. Po śmierci Daniela Latuszka, suffragana wrocławskiego, biskup Förster wybrał na jego następcę ks. Bogedaina, ze względu, że w djecezji tej jest półowa mówiących po polsku. Prekonizowany w Rzymie 21 Gr. 1857 r., konsekrowany w Wrocławiu d. 9 Maja 1858 r. przez ks. arcyb. gniezn. Przyłuskiego, w asystencji biskupów Förstera i Stefanowicza, suff. poznańskiego. Um. 17 Wrz. 1860 r. w Pless.
Boguchwał v. Bogufał (Boguphalus), tej nazwy drugi biskup poznański, um. 14 Maja 1253 r. we wsi biskupiej Solec. Znaną jest pod jego imieniem Kronika, od czasów najdawniejszych do 1252 r., którę dalej kontynuować miał (do 1271) Godzisław Baszko (ob.). Kronice téj przyznają nasi historycy wielką wartość; wydana jest w II t. zbioru Sommersberga, Wroc. 1729—32; oraz w III t. zbioru Miclera de Kolof, i w Bielowskiego Monumenta t. II, tudzież w tłum. polskiém Kownackiego (Warsz. 1822 r.). Aug. Mosbach, w pismach: Godysław Paweł, dwóch imion dziejopisarz polsko-łaciński XIII w. (Lwów 1867) i Ueber Godyslaw-Paul ein. poln. Chronist d. XIII Jahrh. (Jena. 1872) dowodzi, że autorem całej kroniki jest Godysław Baszko, nie Boguchwał.
Bogucicki Józef, syn Berka Lewkowicza, arendarza karczemnego we wsi Bogucice około Buska, w d. 27 Stycz. 1758 r. przyprowadzony przez ojca, już neofitę i w kościele P. Marji w Krakowie ochrzczony. Odznaczał się pilnością w nauce i zdolnościami; r. 1767 został dokto-
