w przygotowaniu dzieła p. t. De falsa et vera unius Dei cognitione, w 2 księgach, Albae Juliae 1567. i w łacińskiej refutacji książki Jerzego Majora (ob.), napisanej w obronie dogmatu Trójcy Najśw. (Fritz). J. N.
Blemmida Nicefor, uczony zakonnik i kapłan na górze Athos, tak słynął swoją cnotą i erudycją, że najsławniejsi ludzie w tym czasie poczytywali sobie za zaszczyt być jego uczniami. Tron kplski zajmował wówczas Baldwin II, cesarz łaciński, a w Nicei panował cesarz Jan Dukas Watas. Blemmida podzielał wielką mysl Watasa połączenia Kościoła greckiego z łacińskim. Bronił on tej myśli szczególniej na zjeździe religijnym, zwołanym do Nicei r. 1233, gdzie przedstawił naukę o pochodzeniu Ducha Św. z wielką erudycją, i oparty szczególniej na dowodach, czerpanych z ojców Kościoła greckiego. Zebrał następnie te wszystkie dowody i wydał w 2 traktatach, z których jeden był wystosowany do Jakóba, arcyb. bulgarskiego, drugi do cesarza Teodora Laskarysa. Leon Allacjusz wydał je po grecku i po łacinie w 1 t. Graeciae orthodoxae scriptores. Przekład łaciński Allacjusza znajduje się także na końcu 1 t. Raynalda, Continuatio Annalium Baronii. Powaga Blemmidy najlepiej pokazuje się z następującego zdarzenia. Watasem opanowała najzupełniej sycyljanka Marchezina, kobieta przewrotna i wyuzdanej oddana rozpuście. Otóż, gdy pewnego razu weszła ona do kościoła, przy klasztorze św. Grzegorza Cudotwórcy, gdzie naówczas przebywał Blemmida, odważny zakonnik zmusił ją do opuszczenia świętego miejsca, ogłosił to zdarzenie w okólniku, który wszędzie rozesłał (jest on u Leona Allacjusza De Eccl. occident. et oriental. perpetua consens. lib. II c. 14 p. 717) i tym sposobem obalił potęgę nałożnicy. Syn i następca cesarza, Teodor Laskarys, chciał przez wdzięczność Blemmidzie oddać patrjarchat, naówczas wakujący (1255; cesarze bowiem nicejscy, chociaż Konstantynopol nie był w ich ręku, mianowali patrjarchę konstantynopolskiego, jakby in partibus); zakonnik jednak wyprosił się od tej godności. Praca jego p. t. Epitome Logicae była wydana przez J. Wegelina r. 1605 po grecku i po łacinie w Augsburgu. Więcej szczegółów u Leona Allacjusza, De Eccl. occid. etc. perpet. consens. l. II. c. 14 p. 712; u Raynalda, Cont. Annal. Baron ad an. 1233 n. 7 i 8; w Tybingskim kwartalniku teol. 1847 p. 1 p. 55. (Hefele). X. M-i.
Blezylla święta (22 Stycz.), najstarsza córka świętej Pauli, pochodzącej z rodziny rzymskiej, należy do liczby tych wyższych niewiast, które na początku V w. prowadziły życie zakonne w Betleem, pod kierunkiem św. Hieronima, i wielką część swego mienia poświęcały na zakładanie nowych klasztorów w Ziemi Świętej. Po 6 miesiącach pożycia małżeńskiego, mając lat 20, Blezylla została wdową i wraz z matką udała się do Palestyny, gdzie rozpoczęła bardzo surowy żywot i w cztery miesiące potém umarła. Św. Hieronim w 19 i 22 swym Liście wielkie tej świętej oddaje pochwały. Pisze o niej: „Kto ją po grecku mówiącą słyszał, rozumiał, iż nic po łacinie nie umiała; gdy zaś łacińskie słowa w jej ustach brzmiały, nic w mowie obcego znać nie było. A to; co w owym Orygenesie podziwiała Grecja, nie mówię w kilku miesiącach, ale w dniach kilku trudności języka hebrajskiego tak zwyciężyła, iż w czytaniu Psałterza i śpiewaniu matce swej prawie wyrównała. Pokorne i nędzne jej odzienie nie ukazywało, jako u drugich, nadętego serca, ale się wewnątrz poniżywszy, w niczém się od sług swych nie wyróżniała.
