jących, ustanowionym nie na to, aby duchownie umarłemu życie łaski i sprawiedliwości przywracał, ale na to, aby to życie już istniejące pomnożył i utwierdził, okazuje się, że godziwie i skutecznie przyjąć go nie może, jedno kto jest w stanie łaski, i że nie tylko łask tego sakramentu siebie pozbawia, ale i nowego grzechu staje się winnym, kto go w stanie grzechu przyjmuje. Nakoniec, co do czasu, w jakim należy przyjąć ten sakrament, choć może być udzielonym ważnie i dziecięciu, jak to się praktykuje w Kościele wschodnim, gdy jednak nie jest, jak Chrzest, niezbędnie potrzebnym do zbawienia, a przeto odwłoka mniejszém grozi niebezpieczeństwem, gdy nadto, głównym jego celem i skutkiem jest utwierdzenie w wierze i umocnienie do walki ze światem i namiętnościami, właściwsza zatém, jak uczy Katechizm rzymski (P. II c. 3 § 15), wtedy dopiero go udzielać, kiedy człowiek przyszedłszy do lat rozumu i poznania, i w wierze będzie dostatecznie oświecony, i walki onej potrzebę i doniosłość pozna, i ważność łaski ku temu ofiarowanej mu ocenić, i z usilniejszą żądzą, a zatém i z obfitszym skutkiem przyjąć go zdoła; ztąd powszechna w Kościele praktyka nie udzielania tego sakramentu wcześniej jak między 7 a 12 rokiem życia. H. K.
Biester Jan Eryk, ur. 1749 r. w Lubece, od 1784 pierwszy bibljotekarz w Berlinie, od 1798 członek tamtejszej akademji nauk, należał do najgłośniejszych przeciwników zakonu jezuitów. W tym kierunku pracował B. w dziennikach: Berlin'sche Monatsschrift, Berl. Blätter, i Neue Berlin, oraz przyjmował wielki udział w „Powszechnej niemieckiej bibljotece,“ którą wtedy wydawał jego przyjaciel Nicolai. Ku końcowi życia Biester sam przyznał się, że za daleko się posunął w napaściach na jezuitów. J. N.
Bieżanowski Jan, ks. jezuita, ur. na Rusi 1 Paźdz. 1620 r., wstąpił do jezuitów 1638. Uczył humaniora w Sandomierzu, Gdańsku, Poznaniu i Kaliszu; jako nadworny misjonarz biskupa kujawskiego umarł w Smarzewie 30 Lipca 1658 r. Napisał: 1) Vita Petri Skarga s. l. 1661 in 8, kart. 45; przedr. w Krak. 1672 i 1699. Jest to tłumaczenie dzieła polskiego Ks. Macieja Tłuczyńskiego. 2) Vita et mors gloriose suscepta R. P. Adalberti Męciński, Poloni, S. J., in odium fidei cath. apud Japones interemti, Krak. 1672.
Bieżanowski Stanisław Józef, ur. we Lwowie 1628, uczył się w Krakowie. Zbytnia praca naukowa, ślęczenia nocne w księgach, tak mu wzrok osłabiły, że w 22 roku życia zupełnie zaniewidział. Ciężkie to kalectwo zwróciło go do poezji. Dusza jego pełna wiary, szczególną pociechę dla siebie znajdowała w wielbieniu Najśw. Panny. Na cześć jej napisał: Immaculatum Virginis Deiparae lilietum i Messis liliorum quinaria, Crac. 1688, i Oraculum Parthenium Virg. Deiparae 1675, gdzie B. naśladował Jana z Calvi, korsykanina, także niewidomego poetę. Rzadka łagodność charakteru i dobroć serca jednały mu powszechny szacunek i współczucie. Nawet Szwedzi, gospodarujący wówczas po kraju, nie dali mu czynić żadnej krzywdy. B. pozostawił wiele panegiryków. Jabłonowski (Museum polonum) liczy ich do 150, z których bibljot. jagielońska posiada 126 łacińskich, a 10 polskich. Za jego zdolności poetyckie zwano go bonorum ingeniorum pater. Większą jednak ma zasługę z roczników akademickich (fundacji Sebastjana Petrycego), Annalium fund.
