ku Sinus Aelanites. Że zaś przed wejściem do ziemi obiecanej dochodzili oni tylko południowych granic Palestyny, przeto możemy przypuścić, że stacja Beroth była za granicą południową Palestyny. — 2 Beroth, miasto Gabaonitów, między Galgala (gdzie stał obóz Jozuego. Jos. 9, 6), Gabaon, Kafira i Karjatjarim (ib. 9, 17), dostało się w dziale pokoleniu Benjamina. Jos. 18, 20—25. II Reg. 4, 2. O tém samém wzmianka w I Esdr. 2, 25. II Esd. 7, 29. — 3 Beroth (II Reg. 8, 5—8) v. Berothi (Ezech. 47, 16), Vulg. Berotha, miasto należące do Adarezera, króla syryjskiej krainy Soba (ob. Aram), zdobyte i złupione przez Dawida. Ponieważ królestwo Soba rozciągało się na wschód od Emath (ob.) i Damaszku ku Eufratowi, a nadto u Ezech. l. c. Berotha jest obok Emath i Damaszku, z tego powodu nie może to być dzisiejszy Bairuth (Βηρυτός, Berytus, później Felix Julia u Pliniusza, Hist. nat. V 17), leżący nad morzem Śródziemném i odzielony od Damaszku górami Libanu; nadto królestwo Soba tak daleko na zachód nie sięgało. Wreszcie obok Berothy, II R. l. c. kładzie miasto Bete (hebr. Betah; 70 Μέτεεακ, Μάσβαχ, podobno dzisiejsze Taibach, na drodze karawanowej z Alepu do Bassory. Berothy więc szukaćby należało bliżej Damaszku. Thenius (Die Bücher Samuels erklart. s. 163) sądzi, że B. jest to samo co Berach, na południo-wsch. Damaszku. X. W. K.
Berruyer Józef Izaak, jezuita franc., ur. 7 List. 1681 r. w Rouen, syn szlachetnej normandzkiej familji, wychowywał się u jezuitów. Sławny i uczony Hardouoin, znany też ze swoich paradoksów, był mistrzem młodzieńca, który od niego przejął wiele zdań i takowe dalej rozwijał. Nauczał w różnych kolegjach, um. 1758 r. w Paryżu. Berruyer powziął zamiar przerobienia Biblji na książkę, w jakich ówczesny świat gustował, coś w rodzaju powieści lub romansu: jakoż ogłosił w 1728 r. w Paryżu pierwszą część swej pracy, p. t. Histoire du peuple de Dieu depuis son origine jusqu'à la naissance du Messie, tirée des seuls livres saints, ou le texte sacré des livres de l'Ancien Testament réduit en un corps d'histoire, 7 vol. in 4-o i 10 t. in 12. W dziele tém Berruyer skraca lub parafrazuje tekst Pisma św., wedle upodobania, przedstawia pewien rodzaj romansu, w którym mnóstwo obrazów niewłaściwych, obrażających dobry smak, wiele scen gorszących. Patrjarchowie występują jako Celadony, kobiety biblijne grają role Astrei. Autor rozwodzi się nad miłostkami Putyfary, nad kokieterją Judyty i t. d., jedném słowem robi z Biblji romans, a nadto podaje wiele zdań krzywych i błędnych, jak np: „Bóg stworzył świat, uczyniwszy wprzód wieczność,“ „złe wzmaga się wciąż na hańbę Zbawicielowi.“ Pomimo to historję Berruyer'a chciwie czytano, zalecała się bowiem wykwintnym stylem, żywém obrazowaniem i przyjemném opowiadaniem wypadków, choćby najzwyczajniejszych. Kilka było wydań, tłumaczono ją na hiszpański i włoski język. Poważniejsi jednak czytelnicy, tak świeccy, jak duchowni, byli oburzeni. Podnieśli głos sami jezuici: znakomity o. Tournemine zażądał zniszczenia tej książki. Jenerał jezuitów, zbadawszy dzieło, które stało się źródłem zgorszenia, zakazał drugiego wydania, chociaż w nim starano się wiele opuścić lub przerobić. Edycja z r. 1733 nosi ślady tych poprawek; co do treści i ducha dzieło zostało, czém było. Berruyer ciągnął dalej swą pracę, nie zważał na wystąpienie przeciwko niej kilku biskupów, i r. 1753 ogłosił drugą część, p. t. Histoire du peuple de Dieu depuis la naissance du Messie jusqu'à la fin de la Synagogue, 4 t. in
