nim cesarze wschodni przywłaszczali. Cesarz tak dalece poważał Papieża, że, według ówczesnego zwyczaju, przesłał mu włosy dwóch swoich synów: Justynjana i Herakljusza, uznając go tym sposobem za przybranego ich ojca (Pauli Diaconi, De gestis Longobardorum, lib. II cap. 53). Benedykt usiłował nawrócić monotelitę Makarego, patrjarchę Antjochji, żyjącego wówczas w Rzymie na wygnaniu, ale Makary trwał uporczywie w błędzie. Krótko panując, bo tylko rok, Papież ten wiele kościołów w Rzymie wyrestaurował i upiększył. Umarł 685 r. 7 Maja. Kościół zapisał go w poczet świętych i przeznaczył jego pamięci dzień 7 Maja. Jego następcą był Jan V. — Benedykt III, rzymianin, kapłan chwalony przez wszystkich, nawet przez Focjusza, za swą łagodność, pobożność i miłosierdzie; po śmierci Leona IV († 17 Czerwca 855), jednomyślnie został wybrany Papieżem i koronowany w Lateranie. Zaraz po koronacji, podług zwyczaju, wysłał deputowanych do cesarza Lotarjusza i jego syna Ludwika, króla włoskiego, zawiadamiając ich o swoim wyborze. Lecz wysłańcy zostali przemówieni w drodze przez Arsenjusza, biskupa w Gubbio i naczelnika partji obstającej za kardynałem Anastazjuszem, wyklętym przez Leona IV: połączyli się z tą partją i opuścili Benedykta III; a gdy i przybyłych do Rzymu wysłańców cesarza udało się im pozyskać, Benedykt został wypędzony z Lateranu, a jego przeciwnik przemocą osadzony na tronie papiezkim. Lecz duchowieństwo i lud nie przestali się trzymać Benedykta i, po trzydniowym poście i publicznych modlitwach, posłowie cesarscy opuścili stronę Anastazjusza, a Benedykta, trzymanego w więzieniu, przywrócili do Lateranu. D. 29 Wrześ. 855 r. miała miejsce uroczysta jego konsekracja. Wszyscy stronnicy Anastazjusza upadli do stóp prawego Papieża i prosili o przebaczenie. Benedykt III wiele kościołów rzymskich wzbogacił (De vitis Rom. Pont., ed. Vatic. 1718 t. I p. 400—403). Jego przykład naśladowało wówczas wielu książąt. Cesarz Michał III wysłał umyślną deputację z bogatemi podarkami; król anglosaksoński Edelwulf przybył osobiście do Rzymu, zdaje się jeszcze za Leona IV, a przed tém przysyłał swojego syna Alfreda. Długo przebywając w Rzymie, wyrestaurował szkołę ufundowaną tam przez Anglików i zalecił, aby na przyszłość, podobnie jak przed nim, zbierano daniny w Anglji dla Papieża i odsyłano do Rzymu. Wkrótce po wstąpieniu na papieztwo, przedstawiono mu sprawę Grzegorza Asbestas, niegodnego arcybiskupa Syrakuzy; Ignacy, patrjarcha, na dwóch synodach konstantynopolitańskich (między 848 a 855) ogłosił nań wyrok depozycji, ale Papież go nie zatwierdził, zatrzymał tylko suspensę ab officio. Tą łagodnością Rzymu uzuchwalony Grzegorz knuł podstępy przeciw Ignacemu, zrzucił go ze stolicy patrjarszej, a osadził Focjusza (Histoire des conciles par Hefelé t. 5 § 457 i 464; Hergenröther, Photius, Regensburg 1867 t. I p. 360—363). Mamy cztery listy Benedykta III (Mansi t. XV p. 110—120). Pierwszy, do Hinkmara remeńskiego, potwierdza uchwały synodu w Soissons (853 r.), który udzielił Hinkmarowi pozwolenie ukarania wielu duchownych, za branie święceń od arcybiskupa złożonego z biskupstwa. Drugi list, do biskupów w państwie Karola Łysego, przyzywa do Rzymu niemoralnego subdjakona Huberta, syna hrabiego Bosona. Trzeci i czwarty potwierdza przywileje opactw w Korbji i św. Djonizego (Saint-Denis). Umarł ten Papież 8 Kwietnia 858 r., a po nim nastąpił Mikołaj I. Po-
